เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 167

น้ำเสียงประชดประชันของแม่สวี เมื่อพ่อสวีได้ยินก็ต้องขมวดคิ้ว เขาไม่ได้เอ่ยอะไรมาก เพียงแค่หันหน้าไปมองเฉินลู่แล้วเอ่ยว่า: "วันนี้หลังจากที่คุณทะเลาะกับหนิงหนิงแล้ว คุณก็นั่งอยู่ที่นี่ตลอดเลยใช่ไหม?"

เฉินลู่มองแม่สวี เขาอยากเอ่ยอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่เอ่ยออกมา สุดท้ายก็แค่ตอบว่า "อือ" แค่คำเดียว

แม่สวีเป็นคนแรกที่ก้าวออกไป

"ป้าไล่คุณออกมาใช่ไหม?" พ่อสวีถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เฉินลู่เงียบ หลังจากนั้นก็เอ่ยว่า: "เป็นความผิดผมเอง"

พ่อสวีพาเฉินลู่กลับบ้าน ระหว่างทางกลับก็ถามเขาไปด้วยว่ากินข้าวเย็นหรือยัง หลังจากที่ถึงบ้าน ก็เอ่ยว่า: "คุณนั่งรอตรงนี้สักครู่ เดี๋ยวพ่อจะไปผัดข้าวผัดมาให้"

"ไม่ต้องครับ" เฉินลู่รีบเอ่ย "ผมไม่หิว"

"จะไม่หิวได้ยังไง? วันนี้ไม่ได้กินอะไรมาตั้งหลายชั่วโมงแล้วนี่"

ทั้งสองคนเถียงกันอยู่ที่ห้องรับแขก แล้วมันก็ดังเข้าไปในห้องของสวีซุ่ยหนิง ไม่นานเธอก็รีบเดินออกมาจากห้องนอน

สายตาของสวีซุ่ยหนิงมองผ่านตัวของเฉินลู่ไป แล้วเอ่ยกับพ่อสวี: "หนูไปผัดให้เขาเองค่ะ พ่อไปพักเถอะ"

พ่อสวีพยักหน้า ตอนแรกเขาตั้งใจจะออกไปเดินเล่น แต่เพราะบังเอิญเจอเฉินลู่ก็เลยกลับมา ตอนนี้มีสวีซุ่ยหนิงคอยดูแลให้แล้ว

สวีซุ่ยหนิงเดินเข้าในห้องครัวเงียบๆ เฉินลู่ก็เดินตามเข้าไปด้วย ตอนที่เธอกำลังหั่นกุยช่าย เฉินลู่ก็ไปเปิดตู้เย็นแล้วเอาไข่ออกมาสองใบ เขาหลุบตาลงแล้วบอกเธอ: "ใส่เนื้อให้ฉันด้วยสิ"

"นายมาทำเองเลยสิ" เธอวางมีดที่หั่นผักลง

เฉินลู่จึงไม่พูดอะไรอีก

ตลอดเวลา สวีซุ่ยหนิงไม่พูดอะไรเลย จนกระทั่งเธอปิดแก๊ส ก็ได้ยินเขาเอ่ยออกมาอย่างจริงใจ: "ซุ่ยซุ่ย ขอโทษ"

สวีซุ่ยหนิงชะงักไปเล็กน้อย แต่กลับไม่เอ่ยอะไร แล้ววางข้าวผัดเอาไว้บนโต๊ะ หมุนตัวกำลังจะเดินกลับไปที่ห้องกลับโดนเฉินลู่ดึงเอาไว้ เขาออกแรงมากกว่าปกติเล็กน้อย ก็ได้ตัวเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด

เฉินลู่ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว แล้วกดตัวเธอลงกับกำแพง เขาก้มลงไปตั้งใจจะจูบเธอ สวีซุ่ยหนิงก็หันหน้าหลบ เขาก็เลยจูบลงบนสันกรามของเธอ ทั้งสองคนกำลังหอบเล็กน้อย

เฉินลู่ตัวแข็งทื่อ ทุกครั้งเวลาที่สวีซุ่ยหนิงปฏิเสธ เธอจะใช้กำลังแทบจะทั้งหมด บางครั้งจากการพยศไปสู่การโอนอ่อนผ่อนตาม หรือไม่ก็พยศไปตั้งแต่ต้นจนจบ วันนี้เธอนิ่งขนาดนี้ มันต่างจากปกติไปมาก เขาไม่กล้าฟังคำพูดต่อไปที่เธออาจจะเอ่ยออกมา ต่อให้เขาจะไม่รู้ว่าเธอจะพูดอะไรต่อก็เถอะ

"เฉินลู่ ที่นายไม่ยอมปล่อยฉันไปเสียที เพราะว่ายังนอนกับฉันไม่พอเหรอ?" ดูเหมือนสวีซุ่ยหนิงจะใช้เวลาไตร่ตรองอยู่นานพอสมควร หลังจากนั้นเธอก็สบตากับเขา "นายรับปากได้ไหม? ว่าถ้านายทำเสร็จแล้ว นายจะไม่มายุ่งกับฉันอีก"

เฉินลู่รู้สึกหายใจไม่ออกเล็กน้อย คำพูดนี้ของสวีซุ่ยหนิงทำให้คนฟังรู้สึกแย่ นี่หมายความว่าเรื่องที่ผ่านมาของพวกเขา ใช้เพียงแค่คำเดียวมานิยามมัน "เซ็กซ์" แต่ว่าก่อนหน้านี้ที่พวกเขาคบกัน เรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวกับเซ็กซ์เลยก็มีเยอะแยะ แถมเวลาส่วนมาก เขายังไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ

"ฉันไม่เคยใส่ใจเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ" ดวงตาล้ำลึกของเขามองมาที่เธอแล้วเอ่ย "ถ้าเกิดฉันใส่ใจเรื่องนั้นจริงๆ ตอนนี้ก็คงมีผู้หญิงมากมายรายล้อม แต่ฉันไม่ใจคนหลายใจ ตั้งแต่ที่ฉันคบกับเธอ รอบตัวฉันก็ไม่มีเพื่อนต่างเพศอีกเลย"

"เฉินลู่ ขอร้องเถอะ นายอย่ามาพูดอย่างนี้เลย นายพูดแบบนี้เหมือนนายชอบฉัน" สวีซุ่ยหนิงเอ่ยอย่างระมัดระวัง

เฉินลู่ตั้งใจจะเอ่ยเสริมประโยคเมื่อครู่ แต่เธอขัดเสียก่อน "แน่นอนว่านายไม่ ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับนาย ไม่เคยคิดถึงเรื่องแต่งงาน ไม่เคยคิดจะเคารพผู้ใหญ่ของอีกฝ่าย ฉันเคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง มันเขียนไว้ว่า ตอนที่เราชอบใครสักคน สิ่งที่เราอยากจะมอบให้มากที่สุด ก็คือการแต่งงาน"

เพียงประโยคเดียว ก็ทำให้เฉินลู่ต้องกลืนคำพูดก่อนหน้าที่เขาตั้งใจจะเอ่ยออกไป