เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 167

น้ำเสียงประชดประชันของแม่สวี เมื่อพ่อสวีได้ยินก็ต้องขมวดคิ้ว เขาไม่ได้เอ่ยอะไรมาก เพียงแค่หันหน้าไปมองเฉินลู่แล้วเอ่ยว่า: "วันนี้หลังจากที่คุณทะเลาะกับหนิงหนิงแล้ว คุณก็นั่งอยู่ที่นี่ตลอดเลยใช่ไหม?"

เฉินลู่มองแม่สวี เขาอยากเอ่ยอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่เอ่ยออกมา สุดท้ายก็แค่ตอบว่า "อือ" แค่คำเดียว

แม่สวีเป็นคนแรกที่ก้าวออกไป

"ป้าไล่คุณออกมาใช่ไหม?" พ่อสวีถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เฉินลู่เงียบ หลังจากนั้นก็เอ่ยว่า: "เป็นความผิดผมเอง"

พ่อสวีพาเฉินลู่กลับบ้าน ระหว่างทางกลับก็ถามเขาไปด้วยว่ากินข้าวเย็นหรือยัง หลังจากที่ถึงบ้าน ก็เอ่ยว่า: "คุณนั่งรอตรงนี้สักครู่ เดี๋ยวพ่อจะไปผัดข้าวผัดมาให้"

"ไม่ต้องครับ" เฉินลู่รีบเอ่ย "ผมไม่หิว"

"จะไม่หิวได้ยังไง? วันนี้ไม่ได้กินอะไรมาตั้งหลายชั่วโมงแล้วนี่"

ทั้งสองคนเถียงกันอยู่ที่ห้องรับแขก แล้วมันก็ดังเข้าไปในห้องของสวีซุ่ยหนิง ไม่นานเธอก็รีบเดินออกมาจากห้องนอน

สายตาของสวีซุ่ยหนิงมองผ่านตัวของเฉินลู่ไป แล้วเอ่ยกับพ่อสวี: "หนูไปผัดให้เขาเองค่ะ พ่อไปพักเถอะ"

พ่อสวีพยักหน้า ตอนแรกเขาตั้งใจจะออกไปเดินเล่น แต่เพราะบังเอิญเจอเฉินลู่ก็เลยกลับมา ตอนนี้มีสวีซุ่ยหนิงคอยดูแลให้แล้ว

สวีซุ่ยหนิงเดินเข้าในห้องครัวเงียบๆ เฉินลู่ก็เดินตามเข้าไปด้วย ตอนที่เธอกำลังหั่นกุยช่าย เฉินลู่ก็ไปเปิดตู้เย็นแล้วเอาไข่ออกมาสองใบ เขาหลุบตาลงแล้วบอกเธอ: "ใส่เนื้อให้ฉันด้วยสิ"

"นายมาทำเองเลยสิ" เธอวางมีดที่หั่นผักลง

เฉินลู่จึงไม่พูดอะไรอีก

ตลอดเวลา สวีซุ่ยหนิงไม่พูดอะไรเลย จนกระทั่งเธอปิดแก๊ส ก็ได้ยินเขาเอ่ยออกมาอย่างจริงใจ: "ซุ่ยซุ่ย ขอโทษ"

สวีซุ่ยหนิงชะงักไปเล็กน้อย แต่กลับไม่เอ่ยอะไร แล้ววางข้าวผัดเอาไว้บนโต๊ะ หมุนตัวกำลังจะเดินกลับไปที่ห้องกลับโดนเฉินลู่ดึงเอาไว้ เขาออกแรงมากกว่าปกติเล็กน้อย ก็ได้ตัวเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด