เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 168

สวีซุ่ยหนิงรู้สึกว่าแรงที่เขาบีบเธอไว้นั้นลดลง เธอก็เลยใจเย็นขึ้น: "นายไปกินข้าวก่อน ให้พวกเราใจเย็นลงก่อนดีกว่า มีเรื่องอะไรฉันคิดว่าพวกเราก็ควรจะคุยกันดีๆ หาเรื่องกันไปหาเรื่องกันมา คงแก้ปัญหาอะไรไม่ได้"

เธอขยับตัวเองจากอ้อมกอดของเขา แล้วนวดแขนตรงที่เจ็บของตัวเอง

"ที่ฉันมาหาเธอ เพราะตั้งใจว่าจะคุยเรื่องโจวอี้"

สวีซุ่ยหนิงได้ยินแบบนั้นก็มองเขา เธอคิดอยู่ชั่วครู่ก็เอ่ย: "ที่จริงนายเองก็ไม่ใช่ว่าไม่สงสัยใช่ไหมล่ะ? นายก็แค่รู้สึกว่านายนั้นติดค้างเธออยู่มาก เพราะฉะนั้นนายเลยไม่อยากเชื่อ"

"เธออยากจะจัดการโจวอี้ยังไง?"

"แล้วแต่นายเลย" ที่จริงสวีซุ่ยหนิงรู้สึกว่า ปล่อยให้คนที่เธอชอบที่สุด รู้ถึงด้านเลวร้ายของเธอ แบบนั้นคงจะเป็นการแก้แค้นที่ดีที่สุด

ยังไงเฉินลู่ก็คงไม่มีทางเข้าใกล้โจวอี้อีกแล้ว

"นายเห็นไหมใจเย็นๆ คุยกันดีๆ ดีกว่าตั้งเยอะ?" สวีซุ่ยหนิงฝืนยิ้มออกมา แต่เห็นว่าเขาไม่ได้มองเธออยู่ รอยยิ้มนั้นก็ค่อยๆ หายไป

เฉินลู่เอ่ย: "ในใจของเธอยังมีเจียงเจ๋ออยู่หรือเปล่า?"

สวีซุ่ยหนิงเอ่ย: "ไม่มีแล้ว"

"แค่นิดเดียวก็ไม่มีแล้ว?" เขาถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

สวีซุ่ยหนิงส่ายหน้า

เฉินลู่เอ่ย: "ฉันยังมีคำขออีกเรื่อง แหวนอีกวงที่เธอสั่งทำคู่กับแหวนที่เธอให้เจียงเจ๋อ เอามันมาให้ฉัน"

สวีซุ่ยหนิงลองคิด เธอไม่ปฏิเสธ อย่างไรเสียสำหรับเธอแล้วแหวนนั่นก็ไม่มีประโยชน์อะไร ต่อให้เฉินลู่ไม่ได้พูดอะไรต่อหน้าพ่อสวีอีก ต่อให้เขาจะพูดแบบนั้นก็เพื่อข่มขู่ให้เธอกลัว แต่ก็ไม่ได้คิดจะเอ่ยมันออกไปจริงๆ

ตอนที่เธอไปหยิบแหวนมาให้เขา เธอก็เอาของขวัญชิ้นนั้นที่เฉินลู่วางเอาไว้ในห้องนอนของเธอออกมาด้วย