เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 17

คนที่มีความรอบรู้นั้นสามารถมองออก ในคำว่า"ผู้ชายของฉัน"ของโจวอี้ น้ำเสียงเธอมีความหยอกล้อรวมถึงความรักใคร่เจือปนเล็กน้อย

สวีซุ่ยหนิงรู้สึกว่าเธอมีทักษะในการกระเซ้าเย้าแหย่เฉินลู่เป็นอย่างมาก

ต่อให้เธอมีทักษะ ในปีนั้นก็คงไม่มีทางทำให้เฉินลู่เปลี่ยนใจได้อยู่ดี

สวีซุ่ยหนิงเห็นว่ามือของเธอโอบรอบเอวของเฉินลู่ เธอบีบมันเบาๆอย่างมุ่งร้าย จากนั้นจึงหันศีรษะกลับมาและเลือกลิปสติกของตนเองต่อไป

จริงๆแล้วเงินเดือนของเธอไม่ได้สูงมากนัก ทว่าเธอก็ไม่ได้คิดจะให้เฉินลู่จ่ายเงินให้ เช่นนั้นแล้วเธอจึงไม่ได้คิดจะซื้อหลายแท่ง เธอเลือกมาเพียงสองแท่งและกำลังจะไปชำระเงิน

ขณะที่เธอกำลังจ่ายเงิน เธอเห็นเจียงเจ๋อยืนอยู่ด้านข้างเฉินลู่และโจวอี้ ข้างกายเขามีผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเธอไม่รู้จัก

หลังจากที่เจียงเจ๋อเห็นเธอ สีหน้าเปลี่ยนไปทันใด เขารีบสะบัดมือหญิงสาวข้างกายเขา

สวีซุ่ยหนิงเพิกเฉยต่อเขาและตรงไปยังเคาน์เตอร์

โจวอี้มองดูลิปสติกสองแท่งในมือของเธอ ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้ม จากนั้นเธอพูดกับพนักงานหญิงตรงเคาน์เตอร์ "เอาเซตสกินแคร์ของคอลเลกชันนี้ให้เธอด้วยหนึ่งชุด เรื่องเงินฉันจ่ายเอง"

"ไม่ต้องหรอกค่ะคุณโจว ฉันใช้เงินของแฟนคุณจ่าย ไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไร" สวีซุ่ยหนิงโบกมือไปมา

"เฉินลู่ นายไม่เต็มใจเหรอ?"

เขาชำเลืองมองเธอเพียงเล็กน้อยพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ "เงินไม่กี่หยวน ไม่เป็นไรหรอก"

สวีซุ่ยหนิงยังไม่ทันเอ่ยอะไร เจียงเจ๋อก็เดินมาจากด้านหลังและเอ่ย "ไม่ต้องหรอก ฉันจ่ายเอง"

เฉินลู่เหลือบมองเจียงเจ๋อ

น้ำเสียงของเจียงเจ๋อนั้นมีความอึดอัดที่ยากจะอธิบายได้ "ทำไมถึงมาเดินช็อปปิ้งที่นี่ได้?"

สวีซุ่ยหนิงมองไปรอบๆ หญิงสาวที่มาพร้อมกับเจียงเจ๋อไม่รู้หายไปไหนแล้ว

"แม้แต่ช็อปปิ้งฉันก็ไม่สามารถทำได้งั้นเหรอ?" สวีซุ่ยหนิงพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่เหินห่าง พลางสแกนชำระเงินอย่างรวดเร็ว

"ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น วันนั้นทำไมถึงตัดสายฉัน ฉันโทรไปอีกสาย เธอบล็อกเบอร์งั้นเหรอ?" เจียงเจ๋อเริ่มหมดความอดทน "สวีซุ่ยหนิง ฉันมีวิธีจัดการเธอนะ อย่ามายั่วยุอารมณ์ฉันจะดีกว่า"

เธอเกียจคร้านเกินกว่าจะสนใจเขา เธอจึงหันหลังกลับและเดินจากไป

"สวีซุ่ยหนิง เธอคิดว่าครั้งก่อนที่เธอขว้างก้อนอิฐใส่ฉันจนฉันต้องเข้าโรงพยาบาล ฉันไม่ไปเอาเรื่องเธอ เธอคิดจริงๆเหรอว่าฉันจะไม่ลงมือทำอะไรกับเธอ?" เจียงเจ๋อคว้าข้อมือเธอและกัดฟันเอ่ยถาม

"นายป่วยเหรอ?" เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา เตรียมโทรแจ้งตำรวจด้วยอารมณ์โมโห

เจียงเจ๋อคว้าโทรศัพท์ของเธอไปพลางเอ่ย "ไปหาที่คุยกันหน่อย หากเธอกล้าอ่อยลั่วจือเห้อ ฉันจะฆ่าเธอแน่!"

มุมหางตาของสวีซุ่ยหนิงเหลือบมองเฉินลู่โดยไม่รู้ตัว เธอคิดว่าเขาไม่มีทางสนใจเธออย่างแน่นอน ทว่าเธอเห็นว่าคิ้วของเขากระตุกเล็กน้อย

"เจียงเจ๋อ นายวางใจเถอะ คนข้างกายนายฉันก็หลับนอนมาด้วยแล้ว ไม่มีทางอ่อยลั่วจือเห้อหรอก" เธอเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา

เจียงเจ๋อชะงักงัน เขาสับสนชั่วขณะ จากนั้นสีหน้าของเขามืดมนลงทันใด "เธอพูดอะไร?"

เขากำข้อมือของสวีซุ่ยหนิงสุดแรงจนมองเห็นเส้นเลือดที่นูนปูด "เธอแม่งจะไปนอนกับใครได้? สวีซุ่ยหนิง หากเธอกล้าเอาเรื่องนี้มาโกหกฉัน ฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่!"

สวีซุ่ยหนิงรู้สึกว่าแขนของเธอแทบจะขาดเลือดไปหล่อเลี้ยงแล้ว

"แล้วทำไมฉันจะต้องโกหกนายด้วย?" เธอจ้องมองเขา "นายเป็นแค่แฟนเก่าที่ฉันตาบอดไปคบด้วยก็เท่านั้น มีผู้ชายคนไหนบ้างที่นายดีกว่าเขา?"

เจียงเจ๋อโดนว่าเช่นนั้นก็ยิ่งโกรธมากกว่าเก่า ในขณะที่เขาคิดจะลงมือ สวีซุ่ยหนิงกลับรีบสะบัดแขนออกจากพันธนาการของเขา เธอถอยหลังไปสองก้าว ด้วยความไม่ระวัง เผอิญชนเข้ากับเฉินลู่

เธอเงยหน้าขึ้นชำเลืองมองเฉินลู่ สายตาของเขาก้มมองเธอ สีหน้าของเขายังคงนิ่งเรียบเช่นเคย

มือของสวีซุ่ยหนิงบีบบริเวณต้นขาของเขา หวังว่าเขาคงจะไม่ลืมสัญญาที่ให้ไว้ว่าเขาจะช่วยเธอจัดการเจียงเจ๋อ

เมื่อเจียงเจ๋อไล่ตามมาอีกครั้ง เฉินลู่ก็ขยับสวีซุ่ยหนิงไปด้านหลังเขาและขมวดคิ้วพลางเอ่ย "สร้างปัญหาในห้าง อยากเป็นข่าวหน้าหนึ่งหรือไง?"

"เฉินลู่ นายหลีกไป"

"อย่าลืมการถูกวิพากษ์วิจารณ์จากสาธารณะเกี่ยวกับอุบัติเหตุรถยนต์ของนายในครั้งก่อน ไม่กลัวถูกแฉเหรอ?"

เจียงเจ๋อหยุดชะงัก กัดฟันแน่น เขาไม่ไล่ตามสวีซุ่ยหนิงอีก เธอกล่าวขอบคุณเฉินลู่และจากไปอย่างรวดเร็ว

"กลับด้วยกันเถอะ" โจวอี้ชำเลืองมองเจียงเจ๋อพลางเอ่ย

"เฉินลู่ แต่ไหนแต่ไรนายไม่เคยยุ่งเรื่องของฉัน นายปกป้องสวีซุ่ยหนิงเหรอ คงไม่ใช่ว่าผู้ชายที่เธอเอ่ยถึงจะเป็นนายหรอกใช่ไหม?" น้ำเสียงของเจียงเจ๋อแฝงไปด้วยความโกรธและพูด "นายเจ็บปวดจากเธอจนต้องไปหลับนอนกับหล่อนเลยงั้นเหรอ?"

เฉินลู่เลิกคิ้ว เขามองโจวอี้และเอ่ย "ไปเถอะ"

ไม่กี่นาทีต่อมา หลังจากโจวอี้ขึ้นรถ เธอเอ่ยอย่างคลุมเครือ "นายกับเพื่อนของจางอวี้คนนั้น ดูไม่ค่อยปกติเท่าไรเลยนะ"