เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 170

เฉินลู่ให้น้ำเกลือเสร็จ เขายังคงต้องอยู่ที่โรงพยาบาลต่อ

สวีซุ่ยหนิงพาเขาไปยังห้องพักผู้ป่วย เมื่อเดินมาได้ครึ่งทาง กลับพบคนคนหนึ่งเข้ามาทักทายเฉินลู่ ในคำพูดของเขาเห็นได้ชัดว่ารู้จักกับพ่อของเฉินลู่

เฉินลู่เอ่ยตอบด้วยท่าทีเรียบเฉย

หลังจากมาถึงห้องพักผู้ป่วย เฉินลู่ก็พูดขึ้น "อยากกินโจ๊กทะเล"

ครั้งก่อนที่เขาป่วยตอนอยู่ต่างประเทศ เธอเดินทางไกลเป็นพันกิโลเมตรเพื่อไปดูแลเขาและต้มโจ๊กให้กับเขา

สวีซุ่ยหนิงเข้าสู่ห้วงภวังค์ภายในเสี้ยววินาที จากนั้นเธอดึงสติของตนเอง เธอพยักหน้าให้เขาและจากไป

ในขณะที่เฉินลู่อยู่ในสภาวะครึ่งหลับครึ่งตื่น เขาสัมผัสได้ว่าสวีซุ่ยหนิงกลับมาแล้ว

เฉินลู่จ้องมองโจ๊กในมือของเธออยู่ครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าเนื่องด้วยเหตุผลอะไร มือซ้ายของเขากำผ้าปูเตียงไว้แน่น

ในขณะที่กำลังกินโจ๊ก โทรศัพท์มือถือของเฉินลู่ก็ดังขึ้น

เมื่อเห็นว่าเป็นสายจากเฉินเจ๋อชู เขาลังเลอยู่หลายวินาที แต่ทว่าก็ยังรับสายโทรศัพท์

เฉินเจ๋อชูกล่าวว่าเป็นห่วงสุขภาพร่างกายของเขา เห็นได้เลยว่าคนรู้จักเมื่อครู่นี้ ลับหลังได้เอาเรื่องนี้ไปบอกแก่เฉินเจ๋อชู

"ผมไม่ได้เป็นอะไร" เฉินลู่เอ่ยด้วยเสียงราบเรียบ

เฉินเจ๋อชูกล่าว "ปีนี้แกเข้าโรงพยาบาลกี่ครั้งกี่หนแล้ว แกเองก็เรียนหมอมา แต่กลับไม่ดูแลสุขภาพร่างกายของตัวเอง เมื่อแกป่วย พ่อก็ไม่มีอารมณ์จะทำงานอะไรต่อเลย อ่อ ใช่ ทำไมแกถึงไปปรากฎตัวที่เมืองbได้?"

เฉินลู่เอ่ยรวบรัดกระชับความ "มาทำงานต่างจังหวัด"

เฉินเจ๋อชูไม่คิดอะไรมากนัก เขากล่าว "ตอนนี้ฉันอยู่ข้างเมืองนี้พอดี เดี๋ยวฉันจะเข้าไปหาแก"

เฉินลู่เอ่ยปฏิเสธโดยไม่รู้ตัว "ไม่ต้องหรอกครับ" จากนั้นเขาเงยหน้าขึ้นและมองสวีซุ่ยหนิง

เฉินเจ๋อชูกลับเอ่ยอย่างไม่ยินยอม "ได้ยังไง ตอนนี้แกเริ่มเพิกเฉยต่อความกังวลของพ่อแล้วงั้นเหรอ?"

เฉินลู่ตอบอย่างช่วยไม่ได้ "เปล่าครับ"

ทางด้านเฉินเจ๋อชูก็ตัดสายไป

สวีซุ่ยหนิงเองก็พอจะได้ยินอย่างชัดเจน เธอหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดมือและเอ่ย "ในเมื่อพ่อของนายกำลังมา งั้นฉันขอตัวก่อน เมื่อออกจากโรงพยาบาลแล้วก็บอกฉันหน่อยแล้วกันนะ พ่อแม่ของฉันก็เป็นห่วงนาย หวังว่าพวกเขาจะได้สบายใจ"

เฉินลู่มองดูเธอเก็บของ เขาเม้มริมฝีปากแน่นและกล่าว "อีกสักพักกว่าเขาจะมา เธอไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้นหรอก"

สวีซุ่ยหนิงหาข้ออ้างและเอ่ย "ฉันยังมีงานที่ค้างคาอยู่ ต้องกลับไปจัดการน่ะ"

เฉินลู่เงียบไปครู่ใหญ่ จากนั้นเขาเอ่ยด้วยท่าทีสงบนิ่ง "ฉันอยากอยู่กับเธอต่ออีกหน่อย"