เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 172

สวีซุ่ยหนิงโบกมือแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร นายน่ะไม่ได้แค่ชอบคนหน้าอกใหญ่ นายยังเป็นคนจริง นายน่าจะชอบคนที่ทั้งรวยแล้วก็หน้าอกใหญ่ด้วย”

ลั่วจือเห้อมองเธอด้วยรอยยิ้มเพียงครึ่งเดียว "คำว่าเป็นคนจริงนี่ทำให้ฉันไม่แน่ใจว่าเธอกำลังชมฉันหรือด่าฉันอยู่กันแน่"

“ฉันก็เป็นคนจริงเหมือนกัน ถ้าไม่แต่งงานกับฉัน ฉันก็จะไม่ทำดีด้วยหรอก” สวีซุ่ยหนิงพูดอย่างใจเย็น “คนจริงจะไม่ยอมโดนเอาเปรียบไง”

ลั่วจือเห้อพยักหน้ารับ แต่ไม่ได้ยิ้ม

แต่หางตาเขาอดไม่ได้ที่จะมองไปที่หน้าอกของสวีซุ่ยหนิงแวบหนึ่ง แค่มองผ่านๆโดยไม่ได้มีความคิดใดๆ

เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมหน้าอกของสวีซุ่ยหนิงใหญ่ขนาดนั้นตั้งแต่ช่วงเรียนมหาวิทยาลัย อันที่จริงก็ไม่ได้ใหญ่มาก แต่มันดูใหญ่เพราะร่างเพรียวบางของเธอมากกว่า พูดง่ายๆก็คือเธอหุ่นดีมาก

ถึงขนาดที่ลั่วจือเห้อสามารถมองเห็นเธอจากฝูงชนในมหาวิทยาลัยได้อย่างรวดเร็ว และปฏิกิริยาแรกของเขาเมื่อเห็นเธอคือการมองลงไปด้านล่าง

ผู้ชายก็หยาบคายแบบนี้แหละ ลั่วจือเห้อไม่ควรหยาบคายมากไปกว่านี้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยฝันเห็นเธอเลย

เนื่องจากความสนใจที่มีมากเกินไป ลั่วจือเห้อจึงรู้สึกว่าตนเองเป็นเจ้าของในตัวสวีซุ่ยหนิงในเวลาสั้น ๆ เมื่อใดที่เธอคุยหรือสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่น เขามักจะรู้สึกเหมือนถูกสวมเขาเสมอ

หลายคนคิดว่าพวกเขาอาจกำลังคบหากัน เพราะลั่วจือเห้อทั้งรวยและหล่อ เขาเป็นคนประเภทที่ผู้หญิงไม่สามารถปฏิเสธได้

แต่ลั่วจือเห้อไม่ได้ตามจีบสวีซุ่ยหนิง

ไม่ใช่ว่าเขาไม่คิดที่จะทำ แต่ในตอนที่จะขอนัดกับเธอ เขาชนเข้ากับเฉินลู่

หลังจากที่รู้จักกัน ลั่วจือเห้อรู้ว่าสวีซุ่ยหนิงไม่มีปัญหาเรื่องเพศตรงข้ามเลย เมื่อเธอคบหาอยู่กับเฉินลู่ เธอก็ไม่เคยยุ่งกับคนอื่นอีกเลย

แต่ลั่วจือเห้อไม่เสียใจในภายหลังที่ตัวเองไม่ได้คบกับเธอในตอนนั้น ถ้าคบกันก็อาจถูกแยกเนื่องจากความสัมพันธ์ในครอบครัว มันจะเป็นการทำร้ายใจของสวีซุ่ยหนิงอย่างไร้ประโยชน์

ในขณะที่ลั่วจือเห้อกำลังคิด สวีซุ่ยหนิงก็เหยียบเบรกด้วยเท้าข้างหนึ่งและมองเขาที่ด้านข้าง "ลั่วจือเห้อ ถึงแล้ว"

เขาลงจากรถและนัดเธอทานอาหารด้วยกันวันหลัง

สวีซุ่ยหนิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "วันนี้เลยก็ได้ ฉันว่างพอดี"

ชายหนุ่มส่ายหัว "วันนี้ฉันมีเรื่องต้องทำ ไม่สะดวกพาเธอไปด้วย"