เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 173

สวีซุ่ยหนิงกล่าวอย่างเข้าใจ "เอาไว้นายว่างเมื่อไร ฉันจะโทรหานะ"

ลั่วจือเห้อตอบ "พรุ่งนี้ก็แล้วกัน พรุ่งนี้เธอพาฉันไปกินหมูตุ๋นสูตรพิเศษหน่อยสิ"

"ได้"

สวีซุ่ยหนิงยิ้มมุมปากพร้อมกับโบกมือให้เขา

แต่ในวันต่อมาสวีซุ่ยหนิงไม่ได้พาลั่วจือเห้อออกไป เธอนัดเขามาที่บ้านแทน เพราะหมูตุ๋นสูตรพิเศษนี้มีแค่แม่สวีเท่านั้นที่ทำได้อร่อยกว่าร้านอาหาร

แม่สวีรู้ว่าสวีซุ่ยหนิงมีนัดกับแขกคนหนึ่ง หลังเลิกเรียน เธอซื้อเครื่องเคียงและกลับบ้านไปทำอาหาร

เดิมทีสวีซุ่ยหนิงวางแผนที่จะกลับไปที่บริษัทในวันนี้ และขอลางานหนึ่งวัน

เมื่อลั่วจือเห้อบอกว่าเขาเสร็จงานในตอนเที่ยง สวีซุ่ยหนิงจึงตั้งใจจะไปรับเขา เมื่อเธอกำลังจะลงบันได เธอก็ชนเข้ากับเฉินลู่

ฝีเท้าของเฉินลู่หยุดชะงัก เขามองดูเธออย่างเงียบ ๆ เป็นเวลานานแล้วกล่าวว่า "มาเอาของหน่อยสิ"

ดวงตาของสวีซุ่ยหนิงกวาดไปทั่วใบหน้าซีดของเขาในขณะนั้น เขาไปโรงพยาบาลอย่างกะทันหันจึงทิ้งทุกอย่างไว้กับเธอ โดยไม่ได้นำมันไปด้วย

เธอตอบรับในลำคอเบาๆว่า "อืม"

“จะออกไปข้างนอกเหรอ?” เขาถามอีกครั้ง

สวีซุ่ยหนิงพยักหน้าและพูดว่า “มีเพื่อนมาที่นี่น่ะ ฉันว่าจะไปรับเขามาทานข้าวที่บ้าน”

เฉินลู่กล่าว "ฉันรู้จักหรือเปล่า?"

สวีซุ่ยหนิงไม่ได้ตอบคำถามของเขา เพียงพูดว่า "พ่อแม่ของฉันอยู่ที่นี่นายจะเคาะเรียกเมื่อไรก็ได้"

เฉินลู่เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบว่า “เข้าใจแล้ว”

สวีซุ่ยหนิงเดินลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว ก่อนจะถูกเพื่อนบ้านแอบถามอย่างเบาๆที่หน้าประตูว่า "หนิงหนิง บ้านของแฟนเธอมาคุยเรื่องหมั้นหมายแล้วสินะ ฉันเห็นเขาขับรถหรูมา ได้ยินพวกวัยรุ่นพูดกันว่าราคาหลายล้านเลยนะ”

น่าเสียดายที่ไม่ใช่การหมั้นหมาย แต่เป็นการบอกลาต่างหาก

สวีซุ่ยหนิงยิ้มและปฏิเสธ "ไม่ใช่ค่ะ คุณป้า ไม่ใช่การหมั้นหมาย"