เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 174

ในขณะที่เฉินลู่เข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลสวีเพื่อเอาของ แม่สวีก็กำลังยุ่งมาก

พ่อสวีที่ไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับสวีซุ่ยหนิงถามขึ้นอย่างห่วงใยว่า “สุขภาพเป็นยังไงบ้าง ยังดีอยู่ไหม?”

"ครับ"

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ฉันเป็นห่วงมาตลอดเลยนะ” พ่อสวีกล่าว

เฉินลู่เหลือบมองเขาและเดินเข้าไปในครัวเพื่อบอกลาแม่สวี

“เธอกับหนิงหนิงจะทำยังไงต่อไป?” แม่สวีไม่รู้ว่าเขาจะเปลี่ยนหรือยอมให้จบอีกแบบหนึ่ง อันที่จริงในฐานะผู้อาวุโส เธออยากให้เขาเปลี่ยนแปลงตัวเองมากกว่า

เฉินลู่พูดเบา ๆ “เป็นแบบนั้นแหละครับ ผมแต่งงานกับเธอไม่ได้”

แม่สวีหยุดหั่นผักครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปมองใบหน้าที่ไม่แยแสของเขา ถอนหายใจแล้วพูดว่า "ขอให้เธอเจอคนใหม่และอยู่กันอย่างมีความสุข ในเมื่อเธอกับหนิงหนิงเลิกกันแล้ว ฉันก็หวังว่าพวกเธอจะต่างคนต่างอยู่นะ”

เฉินลู่พยักหน้า และก่อนจากไปเขานำของขวัญที่มอบให้สวีซุ่ยหนิงไปด้วย แต่เมื่อเขาเดินไปถึงถังขยะที่ประตูชุมชน เขาก็โยนมันลงไปอย่างไร้ความปรานี

เรื่องที่ว่าเขาซื้ออะไรมานั้น มันไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป

...

สวีซุ่ยหนิงกลับมาพร้อมกับลั่วจือเห้อและกำลังจอดรถ เมื่อเธอเอาขวดเครื่องดื่มสองขวดในรถไปทิ้งที่ถังขยะ เธอก็เห็นของขวัญที่ถูกห่อไว้อย่างดี

“มองอะไรเหรอ?” ลั่วจือเห้อถาม

สวีซุ่ยหนิงถอนสายตาออกและกล่าวว่า "ขึ้นไปชั้นบนกันเถอะ"

นี่คือครั้งแรกที่ลั่วจือเห้อมาบ้านของสวีซุ่ยหนิง เขาไม่รู้เรื่องมารยาทและการซื้อชามากนัก