เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 177

เดิมทีสวีซุ่ยหนิงอยากจะเลี้ยงข้าวลั่วจือเห้อ แต่เขายุ่งมาก แม้ว่าเขาจะออกมาพบเธอ นั้นเป็นเพียงเวลาสั้นๆ เท่านั้น

ความเป็นจริงถ้ารู้ว่าเขายุ่งมากเช่นนี้ สวีซุ่ยหนิงคงจะไม่รบกวนเขา

เมื่อพูดถึงสิ่งที่เขากำลังยุ่ง ลั่วจือเห้อได้บอกเธออย่างใจกว้าง “ช่วงนี้ฉันติดต่อกับตระกูลเฉิน และเพิ่งจะเริ่มต้น มีหลายสิ่งที่ต้องให้ความสนใจ และบางอย่างก็ยุ่ง”

หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ได้พูดอีกครั้งว่า “เฉินลู่เริ่มนัดบอดแล้ว”

สวีซุ่ยหนิงไม่ต้องการพูดถึงเฉินลู่ จึงเปลี่ยนเรื่องคุย "การตกแต่งของร้านกาแฟแห่งนี้มีเอกลักษณ์มาก การจับคู่สีและดนตรียังเข้าด้วยกัน บรรยากาศความโรแมนติกก็มีเอกลักษณ์มาก"

ลั่วจือเห้อยิ้ม และร่วมมือกับเธออย่างเข้าใจ "ร้านกาแฟนี้เป็นงานของซูหว่านจิ้ง”

สวีซุ่ยหนิงมีความสนใจขึ้นเล็กน้อย เพราะซูหว่านจิ้งที่ดูเย็นชา ไม่เหมือนคนที่ชอบความโรแมนติก แต่เหมือนคนที่แสดงความสมจริงได้ถึงขีดสุด เป็นการยากที่จะจินตนาการว่างานที่อบอุ่นเช่นนี้มาจากเธอ

“ดูเหมือนว่าเถ้าแก่ซูจะค่อนข้างมีศิลปะนะ”

ลั่วจือเห้อกล่าว “อย่ามองดูความเย็นชาของเถ้าแก่ซูของตอนนี้ เมื่อตอนเป็นวัยรุ่น ยังเคยไล่ตามจีบคนอื่นอย่างบ้าคลั่ง รักคนอื่นรักจนเป็นบ้า ที่ไปหาเขาที่จงตงเพียงคนเดียว ไม่สนว่าที่บ้านจะคัดค้าน และได้นำเงินจำนวนมากไปช่วยเขาในช่วงที่ยากลำบาก และก็เป็นช่วงเวลานี้ จึงได้ออกแบบร้านกาแฟนี้ออกมา”

เมื่อมองใกล้ ๆ ความรักที่รุนแรงนั้นจะแผลงฤทธิ์ได้ ไม่ว่าจะเป็นเทพเจ้าแห่งความรักบนผนัง หรือนกฟลามิงโกที่แสดงถึงความจงรักภักดี การออกแบบที่ซับซ้อนผสมผสานกับตำนานและความเป็นจริงช่างกลมกลืนกันอย่างน่าประหลาดใจ