เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 187

สวีซุ่ยหนิงมาที่ห้องน้ำ เพื่อรับโทรศัพท์

หัวหน้าบริษัทขอให้เธอส่งแบบแผนไปให้ เธอปิดเสียงโทรศัพท์ไว้ จึงไม่เห็นข้อความเมื่อครู่

ขณะส่งข้อความเธอได้เดินออกไปข้างนอก แต่บังเอิญไปชนกับใครบางคน

“ขอโทษค่ะ” สวีซุ่ยหนิงเงยหน้าขึ้นขอโทษทันที เริ่มแรกคิดว่าเป็นเฉินลู่ จึงก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างระมัดระวัง แต่คนผู้นั้นหันกลับมามองเธอ และด้านหน้าไหนจะใช่เฉินลู่ล่ะ แค่ด้านข้างค่อนข้างคล้ายกับเฉินลู่เท่านั้น

ชายคนนั้นไม่สนใจเธอ และเดินไปที่ห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

สวีซุ่ยหนิงไม่ได้ใส่ใจเช่นกัน เมื่อกลับมาถึงที่ ลั่วจือเห้อก็บอก “เธอค่อยๆ คิด แต่อย่าเพิ่งรีบกลับนะ อีกสองวันฉันจะพาเธอไปเดินดูบริษัท”

แผนการเดินทางกลับของสวีซุ่ยหนิงได้ถูกชะลอลงชั่วคราว จริงๆ มีคนยินดีที่จะช่วยเหลือ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะไม่หวั่นไหวกับโอกาสแบบนี้

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น สวีซุ่ยหนิงไปที่ลั่วซื่อกรุ๊ป และแผนกความงามอยู่ที่ชั้นเจ็ด สวีซุ่ยหนิงดูผลิตภัณฑ์บางส่วนแล้ว รวมถึงแบบสำรวจความพึงพอใจของผู้บริโภคของบริษัท ตลอดจนผลการวางตำแหน่งผลิตภัณฑ์ที่สอดคล้องกับรายได้ของผู้บริโภค

หัวหน้าแผนกแต่งหน้า คือคนที่ลั่วจือเห้อฉกมา และเขากำลังทำวิจัยเกี่ยวกับผู้บริโภคอยู่จริงๆ ค่อนข้างมีมาตรฐาน และการแบ่งกลุ่มก็ค่อนข้างดี

“เธอขัดเกลาเอาเอง เธอคิดว่าสิ่งไหนเธอทำได้ดี สิ่งไหนทำได้ไม่ดี และอย่าคิดว่าประสบการณ์ของคนอื่นแล้วจะไม่ดีเท่าคนอื่น ฝ่ายการตลาดทำงานได้ดี นั้นคือคนที่มีความคิดอยู่เสมอ"

ลั่วจือเห้อกล่าวอย่างเคร่งขรึม

สวีซุ่ยหนิงพยักหน้า หากต้องการจะบอกว่าไม่ดี ก็ไม่ใช่ว่าไม่พบมัน บริษัทเดิมของสวีซุ่ยหนิงมีส่วนเกี่ยวข้องกับการทำโฆษณา สิ่งพิมพ์โฆษณาและฉากโฆษณาที่จัดเตรียมไว้ที่นี่ ไม่มีการปฏิสัมพันธ์ที่เพียงพอ และมีที่ว่างสำหรับการปรับปรุง

ตอนเที่ยง ลั่วจือเห้อพาเธอไปทานอาหารที่โรงอาหารของบริษัท

เธอยังคงลังเลเล็กน้อยเกี่ยวกับข้อเสนอของลั่วจือเห้อ แต่แววตาของเฉินเจ๋อชูได้ทิ่มแทงเธออยู่ไกลๆ สวีซุ่ยหนิงได้ตัดสินใจอยู่ในใจแล้ว ว่าจะต้องรับข้อเสนอของลั่วจือเห้อ และเธอจะต้องทำสิ่งต่าง ๆ ให้ดีขึ้นอีกด้วย

กลับไปได้ไม่นาน สวีซุ่ยหนิงก็ได้เริ่มศึกษาเอกสารที่ลั่วจือเห้อส่งให้เธอ ตั้งใจคิดหาไอเดียในการเริ่มต้น

สำหรับเฉินลู่ หลังจากเลิกงาน ได้รับสายโทรศัพท์ และกลับไปที่บ้านตระกูลเฉิน

เมื่อเฉินเหลียนเห็นเขา จึงพูดเบา ๆ ว่า “นายนี่เป็นคนยุ่งงานมากจริงๆ”

เฉินลู่ถาม “ทำไมอยู่ๆ ถึงกลับมาล่ะ?”

“มาเยี่ยมคุณย่า”

เฉินลู่จ้องมองเขา แล้วหรี่ตาลง จากนั้นก็เก็บอาการกลับมาเป็นปกติ และไม่ได้ถามอะไรมาก