เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 198

เฉินเจ๋อชูค่อยๆ ละสายตาออกจากมือของทั้งสองคน แล้วเอ่ย: ทางโน้นโทรมาบอกฉันกับตระกูลฟู่ ได้ยินมาว่าเล่อเล่อทำให้คนอื่นได้รับบาดเจ็บ พวกเราก็เลยมาเยี่ยม อีกเดี๋ยวประธานฟู่กับคุณนายฟู่ก็จะมาด้วย"

เฉินลู่เอ่ย: "พวกเขาจะมาทำไม?"

"ยังไงฟู่เล่อเล่อก็ทำให้คนอื่นได้รับบาดเจ็บ คนเขาเป็นถึงพ่อแม่ก็ต้องมาขอโทษด้วยตนเอง" เฉินเจ๋อชูเอ่ยอย่างมีนัยแอบแฝง "อย่างน้อยนั่นก็คงเป็นเงินจำนวนไม่น้อย สำหรับคนธรรมดาแล้ว คงใช้ได้สักสิบปีมั้ง"

"ซุ่ยซุ่ยไม่สนใจเงินแค่นั้นหรอก" เฉินลู่เอ่ย "ชาตินี้ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยเห็นเงิน"

สวีซุ่ยหนิงเคยเห็นเงินจำนวนมากมาแล้วจริงๆ นั่นก็คือตอนที่เธอเห็นเงินในธนาคารของเฉินลู่ ตอนนั้นเขาจะซื้อรถคันใหม่ เธอก็เลยได้เห็นยอดเงินจำนวนมากที่อยู่ในบัญชีเขา

แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้น ก็ไม่ได้หมายความว่าสวีซุ่ยหนิงไม่สนใจเรื่องเงิน ในเมื่อบาดเจ็บก็บาดเจ็บแล้ว เวลาแบบนี้รับเงินชดเชยเอาไว้ ที่จริงก็เป็นทางเลือกที่ไม่เลวเลยทีเดียว ช่วงแรกที่เริ่มทำธุรกิจต้องใช้เงินจำนวนไม่น้อย เธอลองไตร่ตรองคำพูดของเฉินเจ๋อชู แถมเงินล้านสองล้านนั่นตระกูลฟู่ก็ยินดีจะจ่าย

"ที่จริง"

เธอลองเอ่ยปาก แต่กลับโดนเฉินลู่พูดขัด เขาไม่เหลือแม้แต่ช่องให้เธอพูด "ฟู่เล่อเล่อตั้งใจทำร้ายร่างกายคนอื่น เดี๋ยวผมจะพาซุ่ยซุ่ยไปตรวจแผล เรื่องนี้เราจะจัดการกันผ่านกฎหมาย"

สวีซุ่ยหนิงชะงักไปเล็กน้อย เฉินลู่หมายความว่า เขาต้องการจะส่งฟู่เล่อเล่อเข้าคุก

เธอเลื่อนสายตาจากแผ่นหลังของเฉินลู่ไปมองใบหน้าของเฉินเจ๋อชู ระหว่างนั้นใบหน้าของอีกฝ่ายก็เปลี่ยนเป็นไม่พอใจขึ้นมา แต่ว่าเขานั้นตามใจเฉินลู่มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ถึงตอนนี้ก็เลยเอ่ยอย่างอดกลั้น: "อาลู่ ฉันขอเตือนแกว่าแกไม่ควรจะตัดสินใจเด็ดขาดแบบนี้ ตระกูลของเรากับตระกูลฟู่ยังเป็นหุ้นส่วนธุรกิจกัน รักษาความสัมพันธ์ที่ดีเอาไว้ถึงจะเจริญก้าวหน้าไปได้อีกนาน แกควรมองจากภาพรวมก่อน"

"ฟู่เล่อเล่อไม่เจอความลำบากหน่อย ก็คงไม่มีทางเข้าใจว่าห้ามลำเส้นคืออะไร ผมเองก็คิดเผื่ออนาคตของเธอเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นตระกูลฟู่คงจะได้รับผลกระทบเพราะการกระทำของเธอเข้าสักวัน" เฉินลู่เอ่ยวาจานิ่งๆ "แล้วผมก็กำลังมองจากภาพรวมเหมือนกัน"

เฉินเจ๋อชูเอ่ยว่า: "ฟู่เล่อเล่อเป็นยังไง นั่นมันก็เป็นเรื่องของตระกูลฟู่ ไม่ใช่เรื่องที่แกต้องไปยุ่ง"

ตอนนี้มีคนโทรหาเฉินลู่พอดี เป็นสายจากแผนกผู้ป่วยในที่โทรมาบอกว่าให้สวีซุ่ยหนิงไปห้องพัก เขาวางสายแต่กลับไม่คิดจะสนใจเฉินเจ๋อชู เขาแค่หันมามองเธอแล้วบอกว่า: "ฉันจะพาเธอไป"

เฉินเจ๋อชูเม้มริมฝีปาก

ตอนที่สวีซุ่ยหนิงออกไป เธอสบตากับเฉินเจ๋อชูอยู่ครู่หนึ่ง ริมฝีปากของเขายังคงยกยิ้มแฝงความหมายบางอย่างเช่นเคย สวีซุ่ยหนิงเห็นแล้วก็เกิดขนลุกขึ้นมา ในรอยยิ้มนั้น ดูต้องการจะส่งสัญญาณบางอย่างให้เธอ

เธอเบนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว

ระหว่างที่กำลังเดินไปห้องพักผู้ป่วยกับเฉินลู่ เธอถึงจะเอ่ยขึ้น: "ที่จริง ฉันคิดว่ารับเงินมาก็ไม่น่าจะเสียเปรียบ"

ฟู่เล่อเล่อรีบยืนขึ้นแล้วเอ่ย: "เฉินลู่ ฉันจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายที่เธอนอนโรงพยาบาลเอง ตอนนั้นฉันใจร้อนไปหน่อยเลยขาดสติ ฉันนึกว่าที่นายไม่สนใจฉันก็เพราะเธอ ก็เลยพาลโกรธเธอไปด้วย"

"ไม่ต้อง" เฉินลู่ไม่พูดนอกเรื่องเลย เขาขี้เกียจจะใส่ใจเรื่องของเธอ

"พ่อแม่ฉันก็จะชดเชยให้ด้วย เธอไม่มีทางเสียเปรียบแน่นอน" ฟู่เล่อเล่อเอ่ยออกมาอย่างร้อนใจ "เธอจนขนาดนั้น ไม่แน่เธออาจจะคิดว่าเจ็บตัวแล้วได้เงินแทนก็คุ้มเหมือนกันก็ได้"

คำพูดนี้ของฟู่เล่อเล่อ ทำให้เฉินลู่หมดความอดทน ต่อให้สวีซุ่ยหนิงจะเป็นยังไง คนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์ดูถูกเธอ

ใบหน้าของเขาแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน เขาหันหน้าไปมองเธอ: "ฉันไม่รู้ว่าเธอไปเอาความมั่นใจแบบนั้นมาจากไหน ทำให้คนอื่นได้รับบาดเจ็บแล้วยังกล้าพูดเหมือนตัวเองสูงส่งขนาดนั้นอีก"

ฟู่เล่อเล่อสวนกลับ: "ก็พูดตามตรงนี่นา ยังไงคุณลุงก็บอกแล้ว นายไม่มีทางแต่งงานกับเธอ สักวันหนึ่งเธอก็ต้องไปเป็นภรรยาของคนอื่น นายปกป้องภรรยาของคนอื่นขนาดนี้ ทั้งที่ไม่มีความจำเป็นเลย"

ความอดทนของเฉินลู่สิ้นสุดลงแล้ว ในตอนที่เขาก้าวขาไป เขาก็เอ่ยไปด้วย

"ไสหัวไป"