เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 197

เมื่อเฉินลู่ได้ยินประโยคนี้ เขาขมวดคิ้วแน่นและหัวใจของเขาก็จมลง

เขาเดินเข้าไปด้วยท่าทีมืดมน เมื่อเห็นว่าสวีซุ่ยหนิงกำลังทรุดนั่งลงบนพื้น กาแฟร้อนก็ค่อยๆหยดลงบนพื้น แน่นอนว่าบนเสื้อผ้าของเธอก็เปรอะเปื้อนไปด้วยกาแฟ พนักงานหลายคนต่างก็นั่งลงข้างเธอและพยายามใช้น้ำแข็งประคบ

แต่ถึงอย่างนั้น บาดแผลของสวีซุ่ยหนิงยังคงรุนแรง

ส่วนฟู่เล่อเล่อนั้นถูกดึงตัวออกไป หล่อนนั่งอยู่ไม่ไกลและจ้องมองสวีซุ่ยหนิงด้วยสายตาเกลียดชัง

เมื่อเฉินลู่เดินเข้ามาและเห็นแขนของสวีซุ่ยหนิง แขนของเธอเต็มไปด้วยแผลพุพองที่น่าสะพรึงกลัว ราวกับผิวหนังที่เน่าเปื่อย ปกติแล้วผิวของเธอขาวนวลและดูอ่อนโยนเสมอ ทว่าเมื่อได้มองดูในตอนนี้กลับดูน่ากลัว

เขาหายใจอย่างลำบาก

ผิวของสวีซุ่ยหนิงบอบบางมากเท่าไร เขานั้นรู้ดี เพียงแค่กอดรัดเธอด้วยกำลังเพียงเล็กน้อย เธอก็เอ่ยปากร้องบอกว่าเจ็บแล้ว เช่นนั้นสำหรับเฉินลู่แล้ว เขาปกป้องร่างกายของเธอและไม่เคยทำให้เธอได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย

แม้ว่าก่อนหน้านี้เธอจะเคยถูกแทง แต่เขาเองก็พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะหาครีมทาลบรอยแผลเป็นให้เธอ

ตอนนี้เธอได้รับบาดเจ็บแบบนี้ เฉินลู่รู้สึกแย่จริงๆ

โดยเฉพาะเมื่อเห็นว่าเธอขบเม้มริมฝีปากของตัวเองไว้แน่น แต่กลับไม่พูดคำว่าเจ็บเลย เธอกลับเอ่ยขอบคุณพนักงานด้วยความเกรงอกเกรงใจ ความรู้สึกไม่สบายใจของเฉินลู่ก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น

สวีซุ่ยหนิงนั้นโดดเดี่ยวกว่าเมื่อก่อนมาก แต่ราวกับว่านี่ไม่ใช่เรื่องดีเลย

เฉินลู่สงบอารมณ์ เขาคุกเข่าลง ขณะนั้นน้ำเสียงของเขาสงบกว่าปกติมาก "ไปโรงพยาบาล จัดการลวกๆแบบนี้ไม่ได้หรอก ต้องให้แพทย์เฉพาะทางรักษา"

เอ่ยจบไม่พูดพร่ำทำเพลงเขาก็โอบอุ้มสวีซุ่ยหนิง เธอขัดขืนอยู่ชั่วครู่ จากนั้นเฉินลู่กระชับกอดเธอไว้แน่น

สวีซุ่ยหนิงสัมผัสได้เหมือนว่าเฉินลู่โกรธมาก

ฟู่เล่อเล่อที่อยู่ด้านข้างร้องตะโกนอย่างเป็นกังวล "เฉินลู่"