เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 196

หลังจากที่ฟู่เล่อเล่อฟังคำพูดของเธอจบ เธอเอ่ยด้วยใบหน้าที่เย็นชา "ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะจิตใจดีถึงเพียงนี้"

สวีซุ่ยหนิงเหยียดนิ้วทั้งสามนิ้วออกมาเพื่อกล่าวสาบาน เธอเอ่ยอย่างจริงจัง "ฉันสาบานต่อพระเจ้า แต่ไหนแต่ไรฉันไม่เคยคิดปรารถนาที่อยากจะให้เธอเลิกรากับเฉินลู่เลย"

"เธอดูไม่จริงจัง ใครจะไปรู้ว่าเธอแอบไขว้นิ้วไว้หรือเปล่า?" ฟู่เล่อเล่อเอ่ยด้วยท่าทีจริงจัง "ฉันคิดว่าเธอนั้นมากไปด้วยเล่ห์อุบาย เธอถึงได้ทำแบบนี้"

สวีซุ่ยหนิง "........"

ฟู่เล่อเล่อ "เธอต้องสาบานแบบนี้ ตลอดทั้งชีวิตของเธอ เธอคาดหวังไว้ว่าฟู่เล่อเล่อและเฉินลู่จะรักกันไม่แยกจาก"

สวีซุ่ยหนิงเอ่ยอย่างเห็นพ้องต้องกัน "ฉันหวังไว้ว่าฟู่เล่อเล่อและเฉินลู่จะรักกันไม่แยกจาก ขอให้ครองคู่กันไปจนถือไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชร"

ฟู่เล่อเล่อเอ่ย "คนอย่างเธอนี่เหมาะสมสำหรับการทำธุรกิจ เพื่อธุรกิจแล้วหนุ่มรูปงามเธอก็ไม่ต้องการ"

สวีซุ่ยหนิง "......."

สวีซุ่ยหนิงสัมผัสจมูกของเธอ ".....หนุ่มรูปงามของฉันไม่ใช่เขา"

ฟู่เล่อเล่อไม่เห็นด้วยและพูด "หนุ่มรูปงามของเธอจะไม่ใช่เขาได้ยังไง? ฉันชอบเขาขนาดนี้ สายตาของฉันเฉียบแหลม ฉันมองไม่ผิดแน่ เธอจะต้องชอบเขาอย่างแน่นอน"

สวีซุ่ยหนิงเกิดความสงสัยในตัวเองอยู่ประมาณสามวินาที จากนั้นเธอเงียบ

สำหรับเฉินลู่แล้ว เป็นความจริงที่ยังคงแตกต่างจากคนแปลกหน้าเล็กน้อย แต่อารมณ์เหล่านั้นสามารถควบคุมได้

ฟู่เล่อเล่อกล่าว "ฉันยินดีที่จะเซ็นสัญญากับเธอ แต่วันมะรืนเธอต้องนัดเฉินลู่ให้ฉัน ให้เขาออกมาเจอฉัน"

แน่นอนว่าเธอไม่ปฏิเสธ เธอเซ็นสัญญาส่งเสริมการตลาดในทันที ค่ำคืนนั้นเน็ตไอดอลของบริษัทมีเดียแห่งใหม่ได้ทำการอัดวิดีโอประเมินผลและได้โพสต์ในทันที

และทางด้านสวีซุ่ยหนิงได้นัดเฉินลู่ให้กับฟู่เล่อเล่อ

เฉินลู่ไม่ได้กล่าวว่าจะมาหรือไม่มา แต่เธอและฟู่เล่อเล่อมายังสถานที่นัดหมาย นั่งรออยู่เพียงไม่นาน เฉินลู่ก็ปรากฎตัวขึ้น กลิ่นบนร่างกายของเขามีกลิ่นยาเจือปน เห็นได้ชัดว่าเมื่อออกมาจากโรงพยาบาล เขาก็ตรงมาที่นี่ทันที

เมื่อเขาเห็นฟู่เล่อเล่อ สีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนไป

สวีซุ่ยหนิงทำเป็นว่าเธอไม่รู้ไม่เห็น เธอเอ่ยกับฟู่เล่อเล่อ "พวกเธอคุยกันเถอะ ฉันกินของฉันคนเดียวได้"

ฟู่เล่อเล่อไม่พูดอะไร หล่อนเพียงจ้องมองเฉินลู่

"หล่อนช่วยเธอนัดฉันออกมา เธอข่มขู่อะไรหล่อน?" เฉินลู่พูดอย่างเย็นชาและหยาบคาย

เมื่อเธอหันกลับไปและเห็นสวีซุ่ยหนิง

ฟู่เล่อเล่อเริ่มโทษเธออีกครั้ง หากว่าไม่ใช่เพราะว่าเธออยู่ที่นี่ด้วย เฉินลู่จะไม่มีทางทำกับตัวเธอเช่นนี้แน่

มันเป็นความผิดของเธอสวีซุ่ยหนิง

ฟู่เล่อเล่อลุกขึ้นยืน

สวีซุ่ยหนิงกำลังอ่านข่าวการตลาดที่ทางฝ่ายประชาสัมพันธ์ส่งมาผ่านทางโทรศัพท์ของเธอ ทันใดนั้นเธอสัมผัสได้ว่ามีเงาปกคลุมอยู่บริเวณตรงหน้าเธอ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอรู้สึกว่าแขนของเธอเปียกโชก ตามมาด้วยความปวดแสบปวดร้อน

......

เมื่อเฉินลู่เดินไปถึงประตูใหญ่ เขาได้รับสายโทรศัพท์จากร้านอาหาร กล่าวว่าให้เขารีบกลับไปด่วน

ทันทีที่เขาเดินเข้ามา พนักงานเอ่ยอย่างรีบร้อน "คุณเฉิน คุณฟู่เพิ่งเทราดกาแฟร้อนลงบนแขนของคุณสวีค่ะ"

เด็ดบัวแล้วยังเหลือใย[1] หมายถึง ความสัมพันธ์ที่แม้จะขาดกันไปแล้ว แต่ยังมีความผูกพันทางใจอยู่