เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 200

ชุดสายเดี่ยวตัวยาวสีไวน์แดงของซูหว่านจิ้งยิ่งขับผิวขาวราวกับหิมะของเธอให้สะดุดตามากขึ้นไปอีก

เฉินเหลียนเองก็มองเห็นเธอแล้วเช่นกัน เขานิ่งไปชั่วขณะ จากนั้นก็เดินมาหยุดลงตรงหน้าเธอ แล้วเอ่ยอย่างไม่พอใจ: "คุณซู ขอร้องคุณอย่ามาสร้างความลำบากใจให้โจวอี้"

ซูหว่านจิ้งไม่อธิบาย เธอเพียงสูดลมหายใจเข้าปอดครั้งหนึ่ง แล้วเอ่ยออกมาเสียงเรียบ: "นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน?"

เฉินเหลียนเอ่ยตอบ: "ผมไม่ต้องการมีปัญหากับคุณ คุณซู"

"ทำไม ถ้าฉันแตะต้องเธอ นายจะมาเอาชีวิตฉันเหรอ?" ซูหว่านจิ้งหันหน้าไปมองเขา

ดวงตาของเฉินเหลียนลุ่มลึก เขาเงียบไปพักใหญ่ ลูกกระเดือกเขาขยับขึ้นลง แล้วเอ่ย: "ถ้าคุณไม่ทำอะไรเธอ ก็ไม่"

ซูหว่านจิ้งพยักหน้า อยู่ๆ ก็เอ่ยขึ้นมาว่า: "เฉินเหลียน ยังจำได้หรือเปล่า ครั้งแรกที่ฉันเจอนายฉันเป็นยังไง? ตอนนั้นฉันบังเอิญเดินชนนาย แต่นายกลับเขินเสียอย่างนั้น ไม่กล้าแม้แต่จะแตะฉัน ตอนพูดขอโทษฉันสายตาของนายยังมองซ้ายมองขวา แต่ยังไงก็ไม่กล้ามองมาที่ฉัน"

เฉินเหลียนไม่ตอบอะไร

"ตอนนั้นฉันก็ปักใจ ลูกชายคนนี้ของตระกูลเฉินนั้นดูหลอกง่ายดี อยากลองแกล้งนาย ไม่นึกเลยว่าจะกลายเป็นฉันเองที่โดนนายปั่นหัวจนหัวหมุนไปหมด" ซูหว่านจิ้งเยาะเย้ยตัวเอง

หลังจากครั้งนั้น เธอขอช่องทางการติดต่อของเขา ชวนเขาออกมากินข้าว ชวนเขาไปดูหนัง เขาไม่เคยปฏิเสธเลยสักครั้ง

แต่สุดท้ายไม่ใช่ความรักที่เดินทางเข้ามาหาเธอ แต่เป็นหลุมลึกที่เข้ามาแทน

"ขอโทษที่ทำให้คุณเสียใจ" เฉินเหลียนเอ่ย

ซูหว่านจิ้งตอบ: "นายก็ทำเป็นแค่ขอโทษ ในคำขอโทษของนายมีความจริงใจอยู่ด้วยหรือเปล่า? หรือว่า......นี่คือความเป็นสุภาพบุรุษสไตล์ผู้ชายตระกูลเฉิน? ที่แท้สไตล์ของตระกูลเฉินก็จอมปลอมขนาดนี้นี่เอง"

เฉินเหลียนเอ่ยด้วยใบหน้าไม่พอใจ: "คุณจะพูดอะไรก็ได้ แต่อย่าลากตระกูลเฉินเข้ามาเกี่ยวข้อง"

"นายรีบขึ้นไปดูโจวอี้ดีกว่านะ เมื่อกี้ฉัน......"

สีหน้าของเฉินเหลียนเปลี่ยนไปในทันที เขาอ้อมตัวเธอแล้วรีบวิ่งเข้าไปในตึกด้านหลัง

ซูหว่านจิ้งยกยิ้ม แต่กลับรู้สึกปวดใจขึ้นมา เธอไปที่บาร์โฮสต์คนเดียว เด็กหนุ่มที่ทำงานในนั้นล้วนแต่คอยเอาอกเอาใจ จุดบุหรี่ให้เธอ ดื่มเหล้าเป็นเพื่อนเธอ

ดื่มไปได้ครึ่งหนึ่ง ก็มีคนมาแย่งแก้วเหล้าของเธอไป

เธอเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย แล้วมองอีกฝ่าย: "นายหน้าตาคล้ายเซียวหร่านของฉันเลยนะ"

"เห็นอยู่ว่าฉันก็คือสามีเธอ" เพียงแต่น้ำเสียงของเซียวหร่านนั้นไม่ได้หยอกเล่นเหมือนที่ผ่านมา แต่เสียงเขาแหบแห้ง เหมือนคนที่ไม่ได้พูดอะไรมาหลายวัน

ช่วงนี้ลั่วจือเห้อไปทำงานต่างเมือง เธอไม่ได้บอกเขาเรื่องที่ตัวเองเข้าโรงพยาบาล ด้วยไม่อยากให้หุ้นส่วนคนนี้เป็นกังวล

สวีซุ่ยหนิงได้ยินแบบนั้นก็เงยหน้ามองเขาแล้วเอ่ย: "เป็นซูหว่านจิ้งต่างหาก"

"ฉันจำได้ว่าเธอเคยบอกฉันว่าเธอไม่มีวันคบกับลั่วจือเห้อ" เฉินลู่เอ่ย

สวีซุ่ยหนิงสัมผัสได้ว่าที่เขาเอ่ยประโยคนี้ออกมา เพราะต้องการเตือนเธอ: "เป็นเถ้าแก่ซู"

"ช่วงนี้เธอสนิทกับเขามาก" เขาเอ่ยขึ้น

เรื่องธุรกิจ สวีซุ่ยหนิงตั้งใจจะไม่บอกเขา เธอก็เลยตอบแบบขอไปที เธอเชื่อว่าคนแบบพวกเขา คงไม่ให้ความสนใจกับแบรนด์เล็กๆ แล้วยิ่งเกี่ยวกับความสวยความงามด้วยอีก

ดีที่เฉินลู่ไม่ได้ใส่ใจเรื่องเธอกับเพื่อนผู้หญิง เขาเอ่ยแค่ว่า: "พรุ่งนี้ฉันจะไปจัดการเรื่องฟู่เล่อเล่อให้เธอ"

สวีซุ่ยหนิงเอ่ย: "เรื่องนี้ต้องขอบคุณนายมาก"

เฉินลู่ขมวดคิ้ว เขาไม่ชอบที่สวีซุ่ยหนิงเกรงใจเขาขนาดนี้ จึงเอ่ย: "ไม่จำเป็น"

......