เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 203

สุดท้ายซูหว่านจิ้งเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน "กลับไปเถอะ"

แต่เซียวหร่านกลับตะโกนเรียกคนขับรถแทน

ซูหว่านจิ้งเหลือบมองเขา ทั้งสองต่างดื่มจนเมา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ควรขับรถจริงๆ เธอเอนตัวนอนพลางหลับตาลง ในสมองของเธอเต็มไปด้วยภาพสายตาของเฉินเหลียนที่เห็นเธอจูบกับเซียวหร่านเมื่อครู่

ไม่รู้ว่าเธอเข้าใจผิดไปเองหรือเปล่า เขาในนาทีนั้นดูไม่ค่อยสงบเลย

“แฟนเก่าของคุณยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะ” เซียวหร่านแซว “ผู้ชายตระกูลเฉินรู้สึกอะไรกับคุณจริงๆสินะ ใช่ไหม?”

ซูหว่านจิ้งกล่าวเพียงว่า "สวีซุ่ยหนิงกำลังเริ่มต้นทำธุรกิจ ฉันเป็นคนลงทุน นายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการตลาด ถ้ามีเวลาก็ไปช่วยเธอสิ"

เซียวหร่านตอบ "อืม มีอะไรอีกไหม?"

ซูหว่านจิ้งกล่าว "ช่วงนี้ฉันกลับไปไม่ได้ นายอย่าทำให้เสียเวลาเลย"

เซียวหร่านกล่าวต่อ “มีอะไรอีกไหม?”

ซูหว่านจิ้งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า "ฉันจะไม่ทำให้เธอลำบากใจอีกต่อไป ฉันปล่อยนายไปก็ได้ถ้าหากนายต้องการ นายจะได้ไปอยู่กับเธอ"

รอยยิ้มของเซียวหร่านดูจริงใจ เขากล่าวว่า "ใจกว้างมากเลยนะครับ เถ้าแก่ซู"

เขาโน้มตัวไปข้างหน้าเธอและพูดทีเล่นทีจริง “เถ้าแก้ซู คุณลองคิดให้ดีก่อน คุณมีคนในใจ ผมเองก็มีแสงจันทร์ขาว[1]ของผม พวกเราดูเหมาะกันดีไม่ใช่เหรอครับ?”

ซูหว่านจิ้งพูดอย่างใจเย็น "ฉันผิดเองที่บีบบังคับให้พวกนายเลิกกัน พอมาคิดดูแล้ว มันเป็นกรรมของฉันเองที่ไม่ได้รับความรัก ฉันดื้อดึงเกินไปจนทำลายความสุขของนาย"

เซียวหร่านยิ้มและกล่าวว่า “ก็คุณเองไม่ใช่หรือไงที่ทำลายความสุขของผม”

ในที่สุดคนขับรถก็มาถึงในสิบนาทีต่อมา เซียวหร่านปลดเข็มขัดนิรภัย เงยหน้าขึ้นมองเธอ และพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ผมจะไสหัวไปให้พ้นสายตาเถ้าแก่ซู ถ้าผมได้แต่งงานกับแสงจันทร์ขาวของตัวเองแล้วละก็...ถึงเวลานั้นเชิญมาร่วมดื่มเหล้ามงคล[2]ด้วยนะครับ "

พูดจบเขาก็เดินออกไป

ซูหว่านจิ้งมองตามแผ่นหลังของเขาและนึกถึงตอนที่เขาปรากฏตัวครั้งแรกต่อหน้าเธอเมื่อหลายปีก่อน เขาแนะนำตัวเองในหมู่ผู้ชายด้วยดวงตาที่สดใสว่า “เถ้าแก่ซู เลือกผมสิครับ ผมจะดีกับคุณมากกว่าใครๆ”

เธอจ้องเข้าไปในดวงตาที่ชัดเจนของเขาและถามว่า “นายรู้ไหมว่าผู้ช่วยส่วนตัวต้องทำอะไรบ้าง?”

เขายิ้มมุมปาก ดวงตาเต็มไปด้วยความสุขและพูดอย่างหนักแน่น "ผมโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะครับ เถ้าแก่ซู"

ต่อมา เซียวหร่านติดตามเธอเป็นเวลาห้าปี ความแน่วแน่ในตอนแรก กลับกลายเป็นปฏิเสธที่จะเข้าใกล้เธอในภายหลัง ไม่รู้ว่าตอนนั้นไม่เข้าใจจริงๆ หรือแค่ต้องการเริ่มวางแผนต่อต้านเธอ

ซูหว่านจิ้งไม่เคยเข้าใจเขาเลยจนกระทั่งในตอนนี้

เธอเอนตัวและหลับตาลงอีกครั้ง

...

ทางด้านเฉินลู่ เมื่อเห็นว่าถึงเวลาต้องทายาของสวีซุ่ยหนิง เขาก็บอกลาเฉินเหลียน

สำหรับเรื่องระหว่างเฉินเหลียนกับสวีซุ่ยหนิง เขาขี้เกียจเกินกว่าจะเข้าไปยุ่ง

เอาอีกแล้ว

สวีซุ่ยหนิงตอบ "นายฝังใจกับลั่วจือเห้อขนาดนี้ นายชอบเขาหรือไง?"

“เธอคุยอะไรกับเขาบ้าง”

สวีซุ่ยหนิงกล่าวว่า "พื้นฐานครอบครัวของเขาไม่เลว พวกนายสองคนถือว่าเหมาะสมกันดี แต่อาจจะมีลูกยากหน่อย"

เฉินลู่กล่าวอย่างแผ่วเบา “ถ้าเธอสนใจเขา ฉันจะลักพาตัวเขาไปก่อนก็ได้ ยังไงฉันก็ไม่ยอมให้พวกเธออยู่ด้วยกันแน่นอน”

สวีซุ่ยหนิงอดไม่ได้ที่จะยกนิ้วให้เฉินลู่ เขาเป็นคนที่โหดเหี้ยมจริงๆ นี่มันโหดเกินไปแล้ว แม้แต่ตัวเองก็ไม่ปล่อยไป

“แต่ลั่วจือเห้อคงไม่ยอมหรอก” เธอพูดอย่างจริงจัง

“โสดมาหลายปี บางทีก็อาจยอมก็ได้”

สวีซุ่ยหนิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นนายก็ต้องเป็นคนที่อยู่ด้านล่างนะ เขาเล่นกีฬาแล้วก็แข็งแรงกว่านาย"

“ทำไมเธอไม่บอกว่าเขาเตี้ยกว่าฉันล่ะ?” เมื่อพูดถึงจุดนี้ ในที่สุดเฉินลู่ก็ขี้เกียจจะพูดเล่นไร้สาระกับเธอต่อ เขาพูดว่า “ทายา อย่าขยับ”

แสงจันทร์ขาว[1] เปรียบเปรยถึงคนที่หลงรักแต่ไม่สามารถอยู่ด้วยกัน และไม่มีวันลืมเลือน

เหล้ามงคล[2] เหล้าเลี้ยงแขกในพิธีมงคลสมรส