เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 202

ในแง่มุมหนึ่ง เฉินเจ๋อชูกับเฉินลู่มีความคล้ายคลึงกันมาก เฉินลู่มีนิสัยเหมือนเฉินเจ๋อชูตอนยังวัยรุ่น พวกเขาทั้งคู่มีนิสัยไม่เคยยอมแพ้ต่อผู้อื่น

ดังนั้นคำว่า"ไม่อนุญาต"ที่เฉินเจ๋อชูบอกกับเฉินลู่จึงเท่ากับไม่มีประโยชน์

“ผมคิดว่าคุณไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่งชีวิตส่วนตัวของผมนะครับ” เฉินลู่พูดเบาๆ

เฉินเจ๋อชูพูดด้วยใบหน้ามืดมน "แกไม่สนใจตระกูลเฉินแล้วใช่ไหม?"

“ถ้าผมไม่สนใจตระกูลเฉินจริงๆ ผมคงไม่ยอมนัดบอดกับฟู่เล่อเล่อหรอกครับ” เฉินลู่พูดด้วยน้ำเสียงมั่นคง “ผมคิดว่าต่อไปเรื่องแต่งงานควรยกให้คุณย่าเป็นคนจัดการดีกว่า”

เฉินเจ๋อชูพ่นลมอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “ฉันว่าแกน่ะฝังใจกับคนที่ไม่ควรฝังใจมากกว่า ถึงได้รู้สึกว่าใครก็ไม่ดีไปหมด”

เฉินลู่เพิกเฉยคำพูดนั้นและพูดต่อว่า “ผมไม่สนใจเธอไม่ได้หรอก ไม่ว่าเราสองคนจะเป็นอะไรกัน ผมจะจัดการเรื่องนี้แทนเธอเอง”

“ฉันว่าแกโดนมนตร์สะกดเข้าให้แล้วแหละ” เฉินเจ๋อชูพูดอย่างเคร่งขรึม

เฉินลู่ไม่ได้ปฏิเสธ เขาเหลือบมองนาฬิกาแล้วพูดว่า “ผมมีธุระที่ต้องทำ ขอตัวก่อนนะครับ”

“ถ้ามีเวลาก็ไปคุยกับเฉินเหลียนเรื่องทรัพยากรชิปด้วยนะ” จู่ ๆ เฉินเจ๋อชูก็พูดขึ้นอีกครั้ง

เฉินลู่เหลือบมองเขาด้วยหางตาและตอบรับเบาๆ "อืม"

“พวกแกอายุเท่ากัน คุยกันสบายใจกว่า แค่ถามเขาว่ามีผู้ติดต่อที่นั่นไหม ถ้ามี ฉันจะคุยกับพ่อของเขาเอง” ความต้องการชิปของตระกูลเฉินเป็นปัญหาที่ต้องแก้ไขโดยด่วน เมื่อความร่วมมือกับตระกูลฟู่สิ้นสุดลง เฉินเจ๋อชูจึงต้องมุ่งเน้นไปที่วิธีการอื่น

เฉินเหลียนเพิ่งกลับมาถึงประเทศจีน จุดเน้นของการพัฒนาอยู่ที่ต่างประเทศ ดังนั้นจึงอาจมีหนทางดีๆ

เฉินลู่ไปพบกับเฉินเหลียนในคืนนั้น

พวกเขาถือได้ว่าเป็นพี่น้องกัน เฉินเหลียนจึงพูดอย่างตรงไปตรงมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ “แกกำลังดูแลโจวอี้งั้นเหรอ?”

เฉินลู่กล่าวว่า "ฉันช่วยเธอหาโรงพยาบาลแล้วก็ติดต่อหมอ ฉันใช้แผนให้เธอได้รับทรัพย์สินทางฝั่งอดีตสามีของเธอด้วย ฉันทำในสิ่งที่ควรทำไปหมดแล้ว"

“เห็นได้ชัดว่านายดูแลเธอไม่ดีเลย”

เฉินลู่มองดูเฉินเหลียนอย่างครุ่นคิดและกล่าวว่า “นั่นเป็นเพราะร่างกายของเธออยู่ในสภาพที่ย่ำแย่ ไม่ว่าฉันจะดูแลเธอยังไง เธอก็อยู่ในสภาพนี้อยู่ดี ฉันมีชีวิตของตัวเอง ฉันคงจะเสียเวลาไปกับเธอทั้งหมดไม่ได้หรอก”

แต่เขาก็ต้องยอมรับด้วยว่าตั้งแต่สวีซุ่ยหนิงทะเลาะกับเขาหลายครั้งเพราะเรื่องของโจวอี้ เขาจึงจงใจปลีกตัวออกจากโจวอี้จริงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เจียงเจ๋อบอกว่าโจวอี้เป็นคนยุยงว่าเขานอกใจสวีซุ่ยหนิง เฉินลู่ก็ไม่เคยไปพบเธออีกเลย

เฉินเหลียนกล่าวว่า “ผู้หญิงที่นายตามจีบตามอย่างบ้าระห่ำในตอนนั้น แต่ตอนนี้นายกลับทำกับเธอแบบนี้ คิดดูละกันว่าเธอจะรู้สึกอายแค่ไหน”

เฉินลู่พูดอย่างเฉยเมย "ฉันไม่เคยตามจีบเธอก่อน"

เฉินเหลียนขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “เป็นไปได้ยังไง?”

ซูหว่านจิ้งเห็นเฉินลู่จึงเข้ามาทักทาย ส่วนเรื่องที่ว่าเธอมาทักทายใครนั้นไม่สำคัญอีกต่อไป

เฉินลู่กล่าว "นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นคุณกับเซียวหร่านใกล้ชิดแบบนี้"

ซูหว่านจิ้งไม่พูดอะไร เพียงแค่จิบไวน์จากแก้ว

ผ่านไปครู่หนึ่ง เซียวหร่านก็เดินตามมา ก่อนจะโอบไหล่ของซูหว่านจิ้ง เมื่อเขาเห็นเฉินเหลียน รอยยิ้มของเขาก็จางลงและทักทายอย่างเกียจคร้าน "สวัสดีครับ"

เฉินเหลียนตอบกลับ “สวัสดีครับ”

เซียวหร่านเพิกเฉยต่อเขา แต่มองไปที่ซูหว่านจิ้งและกล่าวว่า "ถึงเวลาต้องกลับแล้ว"

ซูหว่านจิ้งพยักหน้า ก่อนจะบอกลาเฉินลู่และจากไปพร้อมกับเซียวหร่าน

ในระหว่างนั้น เธอไม่ได้มองหน้าเฉินเหลียนด้วยซ้ำ

ที่จริงแล้วแม้ว่าเธอจะไม่ได้มองเขา แต่ทุกคนในตรงนั้นดูออกว่าบรรยากาศแปลกๆทั้งหมดเกิดจาดอะไร นั่นเป็นเพราะเธอกำลังให้ความสนใจกับเฉินเหลียนอย่างชัดเจน

เมื่อเธอและเซียวหร่านขึ้นรถ ท่าทางของเธอเปลี่ยนกลับมาเป็นเย็นชา ส่วนเซียวหร่านนั่งอยู่ในรถโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ไฟในรถไม่ได้เปิด แต่ไฟแห่งความตึงเครียดของทั้งสองฝ่ายกำลังเผาไหม้อยู่ในความมืดมิด