เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 209

สวีซุ่ยหนิงก็รู้ว่าลั่วจือเห้อเพิ่งกลับมาจากทำงานนอกพื้นที่ และไม่อยากจะรบกวนเขาเท่าไหร่ จึงไม่ให้เขาขึ้นไปนั่งพัก

ลั่วจือเห้อพูดอย่างช่วยไม่ได้ “โอเค เธอไม่ต้อนรับฉันขนาดนี้ ฉันคงไม่หน้าด้านตามเธอต่อแล้ว เดิมทีอยากจะพูดคุยกับเธออีกสักหน่อย”

สวีซุ่ยหนิงกล่าวอย่างเก้อเขิน "ฉันขอโทษจริงๆ"

ลั่วจือเห้อปลดล็อกรถเพื่อให้เธอลงไป สวีซุ่ยหนิงได้เดินไปที่โรงพยาบาล หลังจากเดินได้ไม่กี่ก้าว เขาก็เรียกไว้ทันที

สวีซุ่ยหนิงเห็นเขายื่นศีรษะออกมา กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "สู้ๆ นะ ต่อไปเธอจะเป็นคนที่เก่งที่สุด”

สวีซุ่ยหนิงยิ้มอย่างขอบคุณเขา กล่าว "ขอบคุณนะ ลั่วจือเห้อ”

แต่เมื่อหันหน้ากลับไป ก็ยิ้มไม่ออกแล้ว

สวีซุ่ยหนิงเห็นรถของเฉินลู่กำลังขับออกมาจากด้านใน ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเธอเท่าไหร่

จากก้นบึ้งของหัวใจ สวีซุ่ยหนิงไม่ต้องการให้เฉินลู่ปะทะกับลั่วจือเห้อ

ไม่ใช่เรื่องของระหว่างชายหญิง แค่รู้สึกว่ามันจะยุ่งยากเท่านั้น

โชคดีที่รถของเฉินลู่ขับตรงออกไปในครั้งเดียว เขาอาจจะมองไม่เห็น

เธอได้กลับไปที่ห้องผู้ป่วยด้วยตัวเอง โดยตั้งใจจะศึกษาเครื่องสำอางยี่ห้อเดียวกัน และทำการวิเคราะห์จุดอ่อนจุดแข็ง แต่ใช้เวลาไปไม่นาน ได้เห็นเฉินลู่กลับมาแล้ว

เมื่อเธอเห็นเครื่องมือในมือของเขา ก็รู้ทันทีว่าเขามาที่นี่เพื่อใส่ยาให้เธอ

สวีซุ่ยหนิงรู้สึกว่ามือของเฉินลู่ดูเหมือนจะหนักกว่าเมื่อก่อน หลังจากที่เธอสูดลมหายใจเข้าไป เขาถึงได้อ่อนลง และพูดว่า “วันนี้ไม่อยู่โรงพยาบาล ไปพบลั่วจือเห้อแล้ว?”

เขาอาจจะเห็นเข้าแล้ว

ถูกจับได้แล้ว สวีซุ่ยหนิงไม่สามารถโต้ตอบได้ "ฉันออกไปกับจางอวี้ จากนั้นก็ได้เจอเขาเข้า”

เฉินลู่ไม่พูด

คุณยายเฉินรู้สึกงุนงงเล็กน้อย และเซี่ยซีก็อึ้งไปชั่วคราว

“ฉันแก่แล้ว จะเลือกได้อย่างไร?” คุณย่าเฉินพูดอย่างกังวล “ฉันกลัวฉันเลือกไปแล้ว อาลู่จะไม่พอใจ”

เฉินลู่พูดเบา ๆ “แค่คุณย่าดูๆ แล้วเลือกก็พอ”

หลังจากนั้นไม่นาน เซี่ยซีลุกขึ้นเดินไปชั้นบน ก่อนจะขึ้นไปยังได้เหลือบมองเฉินลู่เล็กน้อย

ผ่านไปไม่นาน เฉินลู่ก็ลุกขึ้นไปชั้นบน

เซี่ยซีกำลังสูบบุหรี่บนดาดฟ้า เหลือบมองเขาจากหางตา พูดว่า "ฉันคิดว่านายจะสามารถเปลี่ยนความคิดของตัวเองได้ สุดท้ายยังต้องพูดถึงเรื่องนี้อีก? นายถามตัวเองดู ว่ายังชอบสวีซุ่ยหนิงอยู่ไหม?”

เฉินลู่ไม่ตอบ เซี่ยซีกล่าวต่อ “นายชอบแน่นอน ถ้าไม่ชอบเรื่องของเจียงเจ๋อคงจะไม่ยืดหยุ่น ไม่ชอบคงจะไม่ทำกับฟู่เล่อเล่อแบบนั้น อาลู่ นายดูฉันกับพ่อนาย แต่งกับคนที่ไม่ชอบ จะเป็นทุกข์ไปทั้งชีวิต ผู้ชายอย่างพวกนายอาจจะทนได้ แต่ในฐานะภรรยาของนาย ชั่วชีวิตนี้มันคือความเจ็บปวด”

เฉินลู่กล่าวว่า “เรื่องของผม แม่ไม่ต้องกังวลหรอก อีกอย่าง การแต่งงานไม่ใช่สิ่งที่ผมสามารถตัดสินใจได้แค่คนเดียว หากอีกฝ่ายไม่ต้องการ ไม่ว่าผมจะทำอย่างไรมันก็ไร้ประโยชน์”