เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 212

สวีซุ่ยหนิงไม่ได้ตอบปัญหานี้ ก่อนหน้านี้จะชอบหรือไม่ชอบ ราวกับว่ามันไม่ได้สำคัญอะไร

เฉินลู่ไม่ได้ไล่ถามเธออีก เพียงแต่เขาไม่ยินดีที่จะปล่อยเธอ ยังคงกอดเธอไว้

สวีซุ่ยหนิงกล่าว "ฉันจะไปนอนแล้ว อ่อใช่ ฉันใกล้จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว งานนายเองก็คงยุ่ง ไม่ต้องมาหาฉันหรอก ฉันอยู่คนเดียวได้ บาดแผลนี้ฉันยังสามารถขยับตัวได้อยู่"

เฉินลู่จ้องมองสวีซุ่ยหนิงอย่างไม่เชื่อสายตา นัยต์ตาของเขาดูซับซ้อนมากยิ่งขึ้น เธอกำลังกีดกันไม่ให้โอกาสเขาพบเธออีก

"ช่วงนี้งานของฉันไม่ค่อยยุ่ง" เฉินลู่กลับไม่ยอมอ่อนข้อ

สวีซุ่ยหนิงกล่าว "กลางวันเจี่ยงหนานตั๋วแวะมาเยี่ยมฉันครั้งหนึ่ง เขาบอกว่าช่วงนี้งานของพวกนายยุ่งมาก ช่วงนี้คนไข้เยอะเป็นพิเศษ"

"เขาย้ายแผนกไปแล้ว ฉันไม่ได้อยู่กับเขา"

สวีซุ่ยหนิงถอนหายใจและกล่าว "นายน่าจะเข้าใจความหมายของฉัน ฉันก็กลัวว่าหากจะให้พูดตรงๆเกรงว่าจะเสียมารยาท"

ครั้งนี้เป็นเฉินลู่ที่ช่วยเธอไว้ วิธีการพูดชักแม่น้ำทั้งห้านั้นไม่ใช่เรื่องที่สวีซุ่ยหนิงชื่นชมเลยแม้แต่น้อย

เฉินลู่กล่าว "อืม แต่ฉันไม่ยินยอม"

สวีซุ่ยหนิงไม่พูดอะไรอีก

เฉินลู่สัมผัสใบหน้าของเธอและเอ่ย "ฉันไม่สามารถรับได้ที่เธอไม่ให้ฉันไปเจอเธออีก ตอนที่เลิกราในตอนนั้น ฉันเองก็ไม่เต็มใจ แต่เธอนั้นไม่ยอมลดละ ไม่ให้โอกาสฉันเลยแม้แต่น้อย ฉันตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอับอาย ทุกครั้งถูกเธอโกรธและโมโหท้ายที่สุดเธอก็จากฉันไป"

สวีซุ่ยหนิงกล่าว "พอแล้ว ปัญหาที่มีมันก็เป็นเพราะทัศนคติของนาย"