เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 222

เจียงหนานตั๋วมองไปที่เฉินลู่ พูดว่า "บอกตามตรงนายไม่มีผู้หญิงเลยสักคน เด็ดบัวยังเหลือใยแบบนี้ มันไม่เหมือนสไตล์ของนายเลยว่ะ นายคบกับโจวอี้มาตั้งนาน ยังไม่เห็นนายเป็นแบบนี้"

เมื่อโจวอี้กับเฉินลู่อยู่ด้วยกัน ก็มีความขัดแย้งกันมากมาย แต่น้อยครั้งที่เฉินลู่จะเริ่มก่อน ในสายตาเจียงหนานตั๋ว มีแต่ความเงียบสงบเท่านั้น ที่เข้าถึงได้ยากหยิ่งในศักดิ์ศรีนั้นถึงจะเป็นเขา

“นายอยู่กับสวีซุ่ยหนิงแค่เท่าไหร่เอง” เจียงหนานตั๋วกล่าว

เฉินลู่ไม่พูดอยู่พักหนึ่ง จากนั้นได้เก็บเงินที่เจียงหนานตั๋วช่วยสวีซุ่ยหนิงโอนแล้ว จึงพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ "ฉันรู้จักเธอมานานแล้ว"

พอพูดจบ ได้หยุดอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเป็นเพียงเขารู้จักอยู่แค่ฝ่ายเดียว

เมื่อครั้งแรกที่เฉินลู่ได้พบกับสวีซุ่ยหนิง ยังอยู่ในชั้นมัธยมต้น เนื่องจากปัญหาทางร่างกาย จึงถูกส่งตัวไปรักษาที่เมืองb

วันนั้นป้ากำลังทำความสะอาดห้องให้เขา และขณะที่เขานั่งอยู่ที่ระเบียงดูพระอาทิตย์ตกดินคนเดียว

เขาพักอยู่บนชั้น7 ด้านข้างคือโรงเรียน ไม่นานหลังจากที่ระฆังโรงเรียนดังขึ้น ได้เห็นเด็กผู้ชายเด็กหญิงสองคนเดินมาที่ชั้นล่าง เพิ่งเดินถึงใต้ระเบียงของเฉินลู่ และทั้งสองก็หยุดลง

เด็กชายพูดกับเด็กหญิงว่า “พูดมาเถอะ ทำไมเธอถึงปฏิเสธฉันอยู่เรื่อย?”

เด็กหญิงดูลำบากเล็กน้อย “เฮ้ ตั้งใจเรียนไม่ดีเหรอ? นายยังไม่เรียนอีก มัธยมปลายคงไม่ได้เรียน ทำไมรู้จักแค่ความรักนะ?”

เด็กชายพูดว่า "เธอแค่พูดว่ายอมหรือไม่ยอมเท่านั้น"

“นายบอกให้ฉันพูดตรงๆ แล้วฉันจะพูดตรงๆ นะ? ฉันไม่ยอม”

ใครจะรู้เมื่อเธอพูดตรงๆ เด็กชายกลับไม่พอใจ "เธอตะโกนว่าอยากมีความรักอยู่ทุกวันไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ยอมอีกล่ะ?”

เด็กหญิงเงียบ

เฉินลู่รู้สึกว่าเด็กผู้ชายนี่โง่ ไม่ยินยอม ก็แสดงว่าไม่ชอบนายไง ผู้หญิงไม่มีอะไรมากไปกว่ากลัวที่พูดไปแล้ว จะทำร้ายความภาคภูมิใจในตนเองของเขา

เขาได้ดูละครอย่างเงียบๆ และยืนบนระเบียงมองลงมาที่พวกเขา เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยครู่หนึ่ง แต่อยู่ไกลเกินไป เขาถึงมองไม่เห็นสีหน้าของเธอ

เห็นเพียงแค่มือที่ชี้ขึ้นมาข้างบน และพูดอย่างจริงจังว่า “แฟนของฉันกำลังดูเราอยู่”

เด็กชายอึ้งไป

เฉินลู่เองก็อึ้งไปเช่นกัน

“นายดีมาก แต่ฉันไม่โสดแล้ว ขอโทษด้วยนะ”

ผ่านไปนานเด็กชายถึงได้มีการตอบสนองขึ้นมา กล่าวอย่างเหลือเชื่อ “เชี่ย! สวีซุ่ยหนิง เธอไม่ต้องการลูกคนรวยอย่างฉัน แต่ไปหาพวกสลัมคนหนึ่งงั้นเหรอ?”

บนกระดาษเขียนไว้ว่า: ถ้าพ่อของฉันต่อยคุณแล้ว ฉันต้องขอโทษด้วย แต่ไม่ใช่คุณแค่คนเดียว เขาก็ตีฉันด้วย ฉันละอายใจมาก ที่ทำให้คุณต้องรับโทษด้วย ขอโทษด้วยนะ นอกจากนี้ ฉันไม่ชอบพวกอันธพาล อีกทั้งฉันก็สวยมากด้วย กลัวว่าคุณจะคิดอะไร จึงไม่กล้าที่จะไปขอโทษต่อหน้าคุณ”

เฉินลู่ไม่ใช่อันธพาล และไม่ชอบคนที่มั่นใจตัวเองอย่างไม่ลืมหูลืมตา ตอนนั้นได้เอาจดหมายและขนม โยนทิ้งลงถังขยะ

ในวันนั้น ถ้าสวีซุ่ยหนิงเห็นตัวจริงของเขา ยังไม่รู้ว่าใครกันที่จะอดใจไว้ไม่ได้

แค่ว่าถ้ามันเริ่มต้นจากตอนนั้น และหลายๆ อย่างจะถูกเขียนใหม่ใช่หรือไม่

เขาจะไม่เกี่ยวข้องกับโจวอี้อีกต่อไป และสวีซุ่ยหนิงก็จะไม่รู้จักเจียงเจ๋อถูกเจียงเจ๋อข่มเหง เธอยังคงเป็นหญิงสาวที่แสนดีคนหนึ่ง

แต่ในขณะนั้น เฉินลู่กลับเกลียดสวีซุ่ยหนิงจริงๆ

-

“ไม่พูดถึงปัญหาทางอารมณ์ของนายแล้ว ทางเซิ่งเวยน่าไม่อยากให้นายถูกย้ายมาที่นี่? นี่คือโรงพยาบาลเอกชนชั้นนำของโลก เป็นไปได้เหรอที่นายจะไม่สามารถมาที่นี่ได้ ไม่มาก็คือคนละพื้นที่ รักข้างประเทศ และอาจจะอยู่ได้ไม่นาน” เจียงหนานตั๋วกล่าววิเคราะห์อย่างจริงจัง “นายกำลังมองหาแพทย์หญิงในเซิ่งเวยน่า เมื่อมาก็มีปัญหาเดียวกันกับนาย และสองฝั่งพ่อนายอาจเห็นด้วย เฉินลู่ นายมองไปข้างหน้าเถอะ"

เจียงหนานตั๋วไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระ อย่าพูดว่าความรักชนะทุกสิ่ง ถ้าหนึ่งปีสามารถเห็นหน้าได้แค่1-2ครั้ง ดูจากสังคมในปัจจุบันแล้ว อะไรก็เกิดขึ้นได้

ไม่ว่าจากมุมมองเชิงปฏิบัติ หรือจากมุมมองการพัฒนาในระยะยาว เฉินลู่และสวีซุ่ยหนิงจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันต่อไป ก็ไม่มีความหมายอะไร แต่ได้คะแนน