เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 225

คำพูดของเฉินลู่ทำให้สีหน้าของสวีซุ่ยหนิงย่ำแย่ นัยน์ตาของเธอมีความซับซ้อน และในที่สุดเธอก็พูดอย่างห่างเหินว่า"เฉินลู่ ฉันทำเพื่อนายนะ นายอย่าเสียเวลาอีกเลย"

“ฉันแค่ทำตามความคิดในใจของฉัน ถ้าวันใดวันหนึ่งฉันรู้สึกเบื่อขึ้นมา ฉันจะยอมแพ้ไปเอง” เฉินลู่ทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินจากไป

อันที่จะสวีซุ่ยหนิงค่อนข้างกลัวการตามจีบของเฉินลู่ เพราะความน่าจะเป็นนั้นหมายถึงการพัวพันไม่รู้จบ และถ้าเฉินลู่เล่นอะไรลับหลังเธอมากกว่านี้ เธอคงจะไม่มีอำนาจที่จะต่อต้าน

ลึกๆในใจเธอไม่คิดว่าเฉินลู่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ นิสัยที่ถูกหล่อหลอมมากว่า 20 ปีนั้นยากที่จะเปลี่ยนแปลง เฉินลู่เห็นแก่ตัวจนเข้ากระดูก เธอไม่คิดว่าตัวเองจะมีเสน่ห์จนทำให้เขามีเธอเป็นศูนย์กลางของหัวใจ

สวีซุ่ยหนิงไม่สามารถคาดเดาได้ว่าเฉินลู่กำลังคิดอะไรอยู่ในขณะนี้ เธอกังวลว่าการตามจีบของเขาจะสร้างปัญหาให้กับตัวเธอเอง แต่ในสัปดาห์ต่อมา เฉินลู่กลับมาหาเธอแค่สองครั้งเท่านั้น

ในสองครั้งนั้น เขามักจะนั่งอยู่ในห้องทำงานของเธอโดยไม่รบกวน

นี่ควรจะถือเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่เขาไม่ได้กวนประสาทเธอ เพียงแต่ลูกค้าที่มาบริษัทมักจะเหลือบมองเฉินลู่แล้วแสดงท่าทางครุ่นคิด

บางครั้งเฉินลู่ก็ตอบกลับอีกฝ่ายหนึ่งสองสามคำ แม้ว่าเขาจะไม่สนใจเกี่ยวกับธุรกิจของครอบครัว แต่เขาก็คุ้นเคยกับเรื่องนี้เป็นอย่างดี เรียกได้ว่ามีทักษะการสนทนาดีกว่าเธอซะอีก

และอีกฝ่ายยังต้องดูแลสวีซุ่ยหนิงเพราะเห็นแก่หน้าเขาอีกด้วย

เฉินลู่ยังเชิญอีกฝ่ายมาทานอาหารเย็นเป็นพิเศษ คงรู้นะว่า ปกติแล้วเฉินลู่ไม่ค่อยเชิญคนอื่นมาทานอาหารเย็นก่อน

การแสดงน้ำใจของเขาทำให้ทุกคนในบริษัทของสวีซุ่ยหนิงมีเวลาเหลือเฟือมากขึ้น ทุกคนต่างก็รู้สึกขอบคุณเขา และคนที่อายุน้อยกว่าก็เรียกเขาว่า "พี่"

ด้วยความช่วยเหลือของเขาในครั้งนี้จึงกลายเป็นแบบอย่าง ทุกคนเริ่มเรียกหาเฉินลู่เมื่อมีปัญหา ทุกครั้งที่เฉินลู่กลับมา เขาจะนำอาหารมาด้วยไม่มากก็น้อย ทำให้ครั้งหนึ่งเขาค่อนข้างได้รับความนิยมในบริษัทนี้มากทีเดียว

เธอส่ายหัวและพูดอย่างหนักแน่น “ไม่ ฉันจะทดแทนบุญคุณนายแน่นอน ฉันไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน เฉินลู่ นายกำลังทำให้ตัวเองรู้สึกซาบซึ้งใจ ซึ่งมันทำให้ฉันรู้สึกขำมาก เอาแบบนี้ก็แล้วกัน บิลต่างๆที่นายช่วยออก ฉันจะจ่ายคืนให้"

สีหน้าของเฉินลู่เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังจากไปในที่สุด

บรรยากาศในสำนักงานเงียบสงัด ผ่านไปครู่หนึ่ง มีคนพูดแทนเฉินลู่ว่า “พี่หนิงหนิง อันที่จริงพี่เฉินลู่กลัวพี่ลำบากน่ะ”

สวีซุ่ยหนิงทำเหมือนไม่ได้ยินคำพูดนั้น

“พี่หนิงหนิง ข้างนอกฝนยังตกหนักอยู่ ที่จอดรถก็อยู่ไกลด้วย” เสี่ยวเย่พูดขึ้นอีกครั้ง

สวีซุ่ยหนิงเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่รู้ตัว ฝนตกกำลังหนักมาก ทำให้เกิดน้ำตกเล็กๆ บนกระจก เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และพูดกับเสี่ยวเย่ว่า "เอาร่มไปให้เขาที"