เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 233

สวีซุ่ยหนิงนิ่งไป แล้วมองฟู่เล่อเล่อ

ฟู่เล่อเล่อดึงแขนของเธอ แล้วเอ่ยออกมาอย่างลนลาน: "ตอนนั้นฉันไม่ชอบคุณ แล้วฉันก็ไม่ชอบโจวอี้เหมือนกัน ดังนั้นฉันก็เลยแอบไปหาโจวอี้ที่โรงพยาบาล เดิมทีฉันตั้งใจจะไปขู่ผู้หญิงคนนั้น แต่ว่าโจวอี้บอกกับฉันว่า เธอกับเฉินลู่นั้นคงไม่มีโอกาสอีกแล้ว บอกว่าคุณนั่นแหละที่เป็นศัตรูหัวใจของฉัน โจวอี้บอกฉันว่าคนที่ฉันควรจะจัดการคือคุณ เพราะฉะนั้นฉันก็เลยเกลียดคุณมาก"

สวีซุ่ยหนิงยื่นมือออกไปดึงมือเธอออก

ฟู่เล่อเล่อรีบจับเอาไว้อีกครั้ง แล้วเอ่ย: "คุณสวี ฉันขอโทษคุณจริงๆ ที่ฉันทำคุณโดนลวกเป็นความผิดฉันเอง แต่ฉันเองก็โดนคนอื่นบงการมาอีกทีเหมือนกัน คนที่แย่ที่สุดก็คือโจวอี้ เธอต้องการให้พวกเราทะเลาะกันเอง เธอจะได้เป็นคนเดียวที่ได้ผลประโยชน์ไป ฉันไม่ทันรู้ตัว ก็เลยตกหลุมพรางของเธอ คุณเป็นคนที่มีจิตใจยิ่งใหญ่ ให้อภัยฉันเถอะนะ"

สวีซุ่ยหนิงมองรอยแผลเป็นที่แขนของตัวเอง ต่อให้จะซื้อยาหรือครีมที่แพงแค่ไหนมาทา รอยแผลบนแขนของเธอก็ยังคงเห็นได้ชัดอยู่ดี

สำหรับผู้หญิงคนหนึ่งนั้น นี่คือสิ่งที่ทำให้เธอ "เสียโฉม"

สวีซุ่ยหนิงก็เป็นคนที่รักสวยรักงามคนหนึ่ง เพราะว่ารอยแผลเป็น ช่วงนี้เธอก็เลยไม่กล้าส่องกระจก เพราะมักจะรู้สึกว่าตัวเองอัปลักษณ์

เรื่องแบบนี้สำหรับผู้หญิงนั้น ใจกว้างให้ไม่ไหวจริงๆ เธอไม่สามารถให้อภัยฟู่เล่อเล่อได้

"คุณสวี คุณสามารถโทษฉันได้เลย แต่คุณจะโทษฉันคนเดียวไม่ได้ โจวอี้เองก็ผิดเหมือนกัน เธอก็ต้องมีส่วนรับผิดชอบด้วยอีกครึ่งหนึ่ง" ฟู่เล่อเล่อขอร้องเธออีกครั้ง

เธอเพียงแค่นึกถึงแววตาที่เฉินลู่เอ่ยตอนที่บอกให้เธอมาขอโทษสวีซุ่ยหนิง ฟู่เล่อเล่อก็ไม่กล้าที่จะทำแบบขอไปที

ช่วงนี้ชีวิตของเธอไม่ได้กินดีอยู่ดีเหมือนเมื่อก่อน ไม่สามารถเทียบกับชีวิตก่อนหน้าได้เลย ตอนนี้เธอไม่กล้าจะทำให้เฉินลู่โกรธ

สวีซุ่ยหนิงได้ยินแบบนั้น ก็เงยหน้าขึ้นไปมองเฉินลู่

จากระยะห่างที่เขายืน สิ่งที่ฟู่เล่อเล่อพูด ยังไงเขาก็ต้องได้ยิน

แต่ที่น่าเสียดายยิ่งกว่าก็คือ ได้ยินมาว่าอาการของเธอนั้นดีขึ้นแล้ว ถ้าเกิดตอนนี้เธออาการแย่ยิ่งกว่าเดิม แบบนั้นเธอคงจะมีความสุขมาก

สวีซุ่ยหนิงมักจะอ่อนโยนกับทุกๆ คน มีแค่โจวอี้เท่านั้นที่เธอทำไม่ได้ ที่จริงเธอเองไม่ต่างอะไรไปจากซูหว่านจิ้ง ไม่เคยเกลียดผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน

เฉินลู่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะคำพูดของเธอ

"คุณสวี เพราะฉะนั้นคุณจะให้อภัยฉันได้ไหม?" ฟู่เล่อเล่อแอบมองเฉินลู่ แล้วถามด้วยความกลัว

สวีซุ่ยหนิงตอบว่า: "คุณกลับไปเถอะ ไม่จำเป็นต้องมายืนขอโทษต่อหน้าฉันแล้ว คุณขอโทษฉันแล้ว ทำเรื่องที่คุณสมควรทำแล้ว เรื่องให้หรือไม่อภัย มันเป็นเรื่องของฉัน"

ฟู่เล่อเล่อมองเฉินลู่ เห็นว่าเขาไม่ได้ห้าม เธอก็ถอนหายใจ แล้วรีบเดินออกไป