เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 232

สวีซุ่ยหนิงลงไปด้านล่างพร้อมพวกเขา เซียวหร่าน มีท่าทีเฉยชา ไม่แม้แต่จะเข้ามาพยุง เป็นสวีซุ่ยหนิงที่เข้าไปช่วยแทน

สวีซุ่ยหนิงรู้สึกคิดผิดที่ให้เซียวหร่านไปส่ง จึงเอ่ยว่า: "ไม่อย่างนั้นฉันไปส่งดีกว่าค่ะ" ก็แค่คนละทาง ไปกลับก็สองชั่วโมง

ซูหว่านจิ้งเอ่ย: "ให้เขาไปส่ง คุณกลับไปพักเถอะ"

สวีซุ่ยหนิงยังไม่วางใจ

เซียวหร่านกลับเอ่ยออกมาว่า: "สองวันมานี้เฉินลู่ไปเยี่ยมโจวอี้มา แต่ว่าเธอก็แรดพอตัวนะ ผู้ชายคนไหนจะไม่ชอบบ้าง?"

สีหน้าของสวีซุ่ยหนิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย น้ำเสียงที่เขาใช้พูดมันทำให้คนฟังรู้สึกไม่ดี เอาเรื่องของเฉินลู่มาพูดต่อหน้าเธอทำไม

"ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขา"

เซียวหร่านไม่สนใจ เขาเอ่ยเสียงยานคาง: "อีกไม่นานเขาคงทนคุณไม่ไหว รอโจวอี้หายป่วยแล้วกลับมาสวยแบบเดิม เขาก็คงจะลืมคุณเสียสนิท สองเดือนนี้โจวอี้ฟื้นตัวได้ค่อนข้างไว คุณคิดว่าให้เธอกลับไปเป็นแบบเดิมต้องใช้เวลานานแค่ไหนกัน?"

สวีซุ่ยหนิงรู้สึกว่าเซียวหร่านจงใจพูดเรื่องนี้ต่อหน้าเธอ เขามันเป็นบ้า เหมือนไม่ต้องการให้เธอได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

เธอรำคาญเขาจะตายอยู่แล้ว ก็เลยเลือกจะเลี่ยงออกไป

ไม่นานสวีซุ่ยหนิงก็ไป

ซูหว่านจิ้งนั่งลงที่ตำแหน่งข้างคนขับ เรื่องของโจวอี้ เซียวหร่านตั้งใจพูดให้เธอได้ยิน

เขาคิดจะฮุบบริษัทของเธอ แน่นอนแล้วว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนั้นไม่ใช่เพื่อนกัน ในเมื่อไม่ใช่เพื่อน ก็ต้องเป็นศัตรูกันเท่านั้น ดังนั้นเรื่องที่อยากเห็นอีกฝ่ายไม่มีความสุขนั้น ก็ไม่ใช่เรื่องผิด

หลังจากนั้นพักใหญ่ ซูหว่านจิ้งถึงจะขยับบ้างเล็กน้อย แล้วเอ่ย: "กลิ่นน้ำหอมของนายฉุนไปหน่อยนะ"

"อืม นอนกับคนอื่นมา สงสัยกลิ่นคงจะติดมาด้วย" เซียวหร่านเหลือบตามามองเธอด้วยแววตายิ้มเยาะ "เถ้าแก่ซู นี่ผมอุตส่าห์ทิ้งเรื่องที่สำคัญมากมารับคุณเชียวนะ คุณควรจะขอบคุณผมหน่อยไหม?"

ซูหว่านจิ้งขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วเอ่ย: "ขอบคุณ"

มันเย็นชามากทีเดียว

เซียวหร่านยังคงมองเธออยู่ แล้วเอ่ย: "ในฐานะที่เป็นสามีภรรยากัน อย่าหาว่าผมไม่เตือนก็แล้วกัน สองวันก่อนเฉินลู่ไปเยี่ยมโจวอี้ เฉินเหลียนก็ไปด้วย ไอ้แก่ที่คุณชอบน่ะ มันไม่ได้ชอบคุณ"

ซูหว่านจิ้งไม่ตอบ เธอหลับตาเพื่อทำสมาธิ

ตลอดทางก็ได้ยินเขาส่งข้อความเสียงหาสาวๆ ที่คอยเรียกเขาว่าประธานเซียวๆ ด้วยเสียงหวานออดอ้อน

เธอไม่เจอกับเฉินลู่มาพักใหญ่ๆ แล้วเหมือนกัน ถ้าไม่ได้ยินชื่อของเขาในเรื่องของโจวอี้ เธอก็ไม่คิดถึงชื่อนี้มานานแล้วเหมือนกัน

ได้ยินว่าโจวอี้อาการดีขึ้นแล้ว เฉินลู่ก็คงจะดีใจกับเรื่องนี้อยู่ไม่น้อย ตอนนี้ก็ไม่มีเธอคอยบังคับเขาแล้วด้วย เขาเองก็ไม่ต้องพยายามหลบหน้าโจวอี้อีกต่อไป

สวีซุ่ยหนิงคิดว่าเป็นแบบนี้ก็ดี ต่างคนต่างไปตามทางของตัวเอง แบบนี้ถูกต้องแล้ว

ตอนกำลังรอแผนการตลาดแบบใหม่ของไป่เหวินอยู่ สวีซุ่ยหนิงก็ได้เจอแขกที่เธอคาดไม่ถึง

เป็นฟู่เล่อเล่อที่โดนจับ ตอนนี้เธอโดนปล่อยตัวแล้ว หลังจากที่โดนขังอยู่ในคุกมาช่วงหนึ่ง เธอก็ดูสงบลงมาก

ตอนที่สวีซุ่ยหนิงกำลังสงสัยว่าทำไมเธอถึงโผล่มาที่นี่ เธอก็เห็นร่างของใครบางคนอยู่ด้านหลังเธอ

เฉินลู่กำลังยืนอยู่ไม่ไกล และมองมาที่พวกเธอ

ฟู่เล่อเล่อเอ่ย: "เฉินลู่สั่งให้ฉันมาขอโทษคุณต่อหน้า"

สวีซุ่ยหนิงชะงักไป ถึงจะเอ่ยว่า "อ๋อ" ออกมา

ฟู่เล่อเล่อเอ่ยว่า: "แต่ที่ฉันไม่เกรงใจคุณ เพราะว่าก่อนหน้านั้นฉันไปโรงพยาบาลมา โจวอี้บอกฉันว่าทำอะไรคุณก็ได้ ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว"