เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 235

โจวอี้เอ่ยพลางขมวดคิ้ว: "สวีซุ่ยหนิง เธอมาหาฉันเพื่อระบายหรือไง?"

แล้วเธอก็หันไปเอ่ยกับพยาบาล "คุณช่วยพาเธอออกไปที เธอรบกวนการพักผ่อนของฉัน"

แต่น่าเสียดายพยาบาลคนนี้รู้จักกับสวีซุ่ยหนิง แถมยังสนิทกันพอสมควร ตอนนี้ต้องทำเพราะว่าหน้าที่ ถ้าสวีซุ่ยหนิงไม่ยอมออกไปจริงๆ เธอก็ทำอะไรไม่ได้

"โจวอี้ ถ้าเธอขอโทษ เรื่องของเราทั้งสองคนฉันจะไม่ถือสา แต่ถ้าเธอไม่ทำ พวกเราก็มาวัดกันสักตั้ง"

สีหน้าของโจวอี้เปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วเอ่ยว่า: "เธอตบฉันแล้ว ยังจะมาขอให้ฉันขอโทษอีกเหรอ นี่มันตรรกะอะไรกัน? เธอก็แค่ทนดูที่เฉินลู่มาดูแลฉันไม่ได้ก็แค่นั้น สวีซุ่ยหนิง เธออิจฉาฉัน แต่ว่าเรื่องของฉันกับเฉินลู่ในเมื่อก่อน เธอไม่มีทางแทรกเข้ามาได้ ใจกว้างหน่อยสิสวีซุ่ยหนิง ยิ่งไปกว่านั้น เธอกับเฉินลู่ก็เลิกกันแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไม ตัดใจจากเขาไม่ได้หรือไง?"

ตัวเองทำผิดแล้วยังกล้าโทษคนอื่นของเธอนี่ สวีซุ่ยหนิงขอคารวะเลยจริงๆ

โจวอี้เห็นว่าสวีซุ่ยหนิงยังคงยื่นนิ่งไม่ไปไหน เธอก็เริ่มเป็นกังวลขึ้นมา เธอเอ่ยกับพยาบาลอย่างใจเย็น "คุณช่วยไปตามเฉินลู่มาทีค่ะ เธอรบกวนการพักผ่อนของฉันแล้วจริงๆ"

ที่ขอให้ตามเฉินลู่มา ก็เพราะว่าต้องการไล่ให้เธอไป

หรือบางทีอาจเพราะความเห็นแก่ตัวด้วย อย่างไรเสียถ้าเฉินลู่เป็นคนไล่เธอไป ในสายตาของโจวอี้ นั่นคือสิ่งที่ทำให้สวีซุ่ยหนิงเจ็บปวดได้มากที่สุดแล้ว

สวีซุ่ยหนิงหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วเอ่ยว่า: "เธอไม่ต้องวุ่นวายขนาดนั้นหรอก ตอนนี้เฉินลู่ยืนอยู่นอกประตูนั่นแหละ เฉินลู่ เข้ามาเถอะ"

หลังจากนั้น เฉินลู่ก็ผลักประตูเข้ามา ใบหน้าของเขาเรียบนิ่ง ดูเหมือนจะไม่พอใจเล็กน้อย สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่รอยตบบนใบหน้าของโจวอี้ จากนั้นก็มองมาที่ใบหน้าของสวีซุ่ยหนิง ใบหน้าของเธอมีแต่ความเกลียดชัง นั่นทำให้เฉินลู่ชะงักไป

ตอนนี้บรรยากาศช่างน่าอึดอัด พยาบาลพยายามทำตัวให้เหมือนไม่ได้อยู่ในห้อง จากนั้นก็รีบออกไป

หลังจากที่เสียงปิดประตูดังขึ้น บรรยากาศภายในห้องก็อึดอัดยิ่งกว่าเดิมจนคนที่อยู่ในห้องนั้นเกือบลืมหายใจ

โจวอี้มองเห็นว่าเฉินลู่มีสีหน้าเย็นชาก็เอ่ย: "เฉินลู่ นายมากับเธอเหรอ?"

โจวอี้มีท่าทีเย็นชาบ้างบางครั้ง แต่ภายในของเธอก็คือผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง เมื่อพูดจบ น้ำตาของเธอก็ไหลหยดลงมา สวีซุ่ยหนิงกล้ารับประกัน การร้องไห้แบบนี้มันทำให้คนใจอ่อนง่ายกว่าการที่ฟูมฟายออกมาเสียอีก

"แต่ว่าก็ไม่มีหลักฐานโดยตรงนี่ว่าฉันเป็นคนทำเรื่องพวกนี้" โจวอี้ดวงตาแดงก่ำ "ตอนนั้นที่ฉันไม่ยอมรับเรื่องที่รู้ว่าสวีซุ่ยหนิงอยู่ไหน ก็เพราะกลัวว่าฉันจะโดนเอี่ยวไปด้วย ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้จริงๆ"

เฉินลู่เงียบไปครู่หนึ่ง: "เธอสมควรจะขอโทษซุ่ยซุ่ย"

มีอะไรที่โจวอี้ไม่เข้าใจอีก เขากำลังลำเอียงไปหาสวีซุ่ยหนิง

สวีซุ่ยหนิงเอ่ยอย่างเย็นชา: "โจวอี้ ฉันรีบ"

โจวอี้เอ่ย: "เธอมั่นใจว่าเป็นฉัน เป็นเพราะว่าเธอทนเรื่องความสนิทสนมระหว่างฉันกับเฉินลู่ไม่ได้ก็เท่านั้นเอง ได้ ฉันจะขอโทษเธอ"

"ถ้าเกิดว่าก่อนหน้านี้ฉันทำอะไรที่ทำให้เธอรู้สึกไม่ดี ฉันขอโทษเธอด้วย คุณสวี ขอโทษ" ตอนที่เธอเอ่ยคำขอโทษ มันดูไม่มีความจริงใจอยู่ในนั้นเลยสักนิด มันดูเสียใจเพราะต้องฝืนใจทำมากกว่า แต่เธอกลับพยายามหักห้ามไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา ไม่รู้เหมือนกันว่าเสแสร้งแกล้งแสดงให้เฉินลู่ดูอยู่หรือเปล่า

แน่นอน สวีซุ่ยหนิงคิดว่า ถ้าไม่ได้แกล้งแสดงให้เฉินลู่ดู เธอก็คงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องแสดงออกให้คนอื่นสงสารเธอหรอก