เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 240
สรุปบท บทที่240 ตาย: เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน
อ่านสรุป บทที่240 ตาย จาก เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน โดย จิ่นอวิ๋น
บทที่ บทที่240 ตาย คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายการโต้แย้ง เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย จิ่นอวิ๋น อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
เฉินลู่พูดอย่างยากลำบากว่า “ฉันบอกหล่อนอย่างชัดเจนแล้ว คราวนี้หล่อนใช้วิธีกระโดดตึกบีบบังคับฉัน หลังจากนั้นเราก็ตัดความสัมพันธ์กันอย่างเด็ดขาด ชาตินี้ฉันจะไม่ไปเจอกับหล่อนอีก ต่อไปฉันจะไม่สนใจเรื่องของหล่อนอีก”
สวีซุ่ยหนิงกล่าว "แต่เฉินลู่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับฉัน นายลืมเรื่องที่ฉันบอกวันนั้นแล้วหรือไง นายไม่ต้องมาหาฉันอีก ต่อไปฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับนายอีกตลอดไป"
เฉินลู่อยากจะจับมือเธอ แต่เมื่อเห็นท่าทีที่ดูเฉยเมย เขาจึงยอมแพ้ในตอนท้ายและพูดเพียงว่า “ให้โอกาสฉันอีกสักครั้งไม่ได้เหรอ? ฉันบอกพ่อเกี่ยวกับเรื่องของเราแล้วด้วย เส้นทางในวันข้างหน้าของเรา จะไม่ลำบากอีกต่อไป..."
“นายไปซะเถอะ” สวีซุ่ยหนิงพูดเพียงเท่านั้น
“ซุ่ยซุ่ย อย่าเป็นแบบนี้สิ” สายตาของเฉินลู่แฝงไปด้วยความเว้าวอน “ตอนที่ฉันอยู่ในโรงพยาบาลดูแลโจวอี้ ฉันรู้สึกกังวลมากจนปล่อยวางไม่ได้ แต่ฉันไม่ได้กังวลเรื่องอาการบาดเจ็บของหล่อน ฉันกังวลว่าเธอจะเมินฉันจริงๆ ฉันเคยคิดว่าเธอต่างจากคนอื่นไม่มาก แต่ตอนนี้ฉันคิดว่าน่าจะไม่ใช่แค่เล็กน้อยแล้ว”
สวีซุ่ยหนิงรู้สึกขำอย่างมาก "นายคงไม่ได้จะบอกว่านายรักฉันหรอกนะ เฉินลู่? แต่อย่าเลย... เราเพิ่งนอนด้วยกันไม่กี่ครั้ง นายจะตกหลุมรักฉันได้ยังไง อีกอย่างนายน่ะมีผู้หญิงตั้งเยอะแยะ ทำไมไม่ชอบสักคนล่ะ?”
“ไม่มีใครสักหน่อย” เฉินลู่พูดไม่ออกครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “เมื่อนานมาแล้ว พวกเรา…”
สวีซุ่ยหนิงชี้ไปที่ประตูและพูดขึ้นว่า "ไปได้แล้ว เฉินลู่"
เขายืนนิ่งไม่ไหวติง
เฉินลู่รู้ว่าครั้งนี้เขาไม่สามารถไปได้ ถ้าเขาไป...เขาคงไม่มีโอกาสครั้งต่อไปอีกแล้ว
“ไปซะ !” สวีซุ่ยหนิงไม่รู้ว่าสีหน้าในตอนนั้นของตนเองจะดูโหดร้ายหรือไม่ แต่นั่นไม่ใช่สาระสำคัญ ยังไงซะเธอก็ไม่จำเป็นต้องดูดีสำหรับเฉินลู่
“ฉันไม่ไป” เขาพูด
สวีซุ่ยหนิงกล่าว "เฉินลู่ มันไม่มีคำว่าต่อไปอีกแล้ว"
“มี ตราบใดที่ฉันอยากให้มี” เฉินลู่พยายามโน้มน้าวเธอ “เส้นทางในอนาคตของเราจะดีขึ้นอย่างแน่นอน”
“ขนาดเรื่องหลายปีของนายกับโจวอี้ยังไม่เหลืออะไรเลย”
“เราอยู่ด้วยกันนานกว่านั้น เธอจำได้ไหม...” เฉินลู่หยุดชะงัก เพราะจู่ๆสวีซุ่ยหนิงก็คุกเข่าลงตรงหน้าเขา
เมื่อเธอคุกเข่าลง เหมือนใบมีดคมๆ แทงเข้าที่หน้าอกของเขาอย่างจัง
เฉินลู่มีลางสังหรณ์แปลกๆซึ่งทำให้เขาแทบหายใจไม่ออก
“เฉินลู่ นายสัญญากับฉันสิ ตอบตกลงสิ ได้ไหม?”
เฉินลู่พยายามดิ้นรนอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงแหบแห้งว่า “ฉันสัญญา”
จากนั้นสวีซุ่ยหนิงก็ยิ้มอย่างจริงใจและสดใส
เฉินลู่ยิ้มไม่ออก แม้ว่าเขาอยากจะยิ้มให้เธอจริงๆ
มีดเล่มนี้ของสวีซุ่ยหนิงรู้ดีว่าต้องกรีดตรงไหน ถึงจะทำให้เขาเสียใจมากที่สุด
เขาไม่มีความกล้าที่จะมองมันอีกต่อไป หากมองนานกว่านี้อีก 1 วินาทีมันจะเป็นความทรมาน
ในตอนที่เฉินลู่จากไป เขารู้สึกไร้ซึ่งกำลังใจเป็นครั้งแรก
ขณะที่เขาหันหลังกลับไป แผ่นหลังของเขาว่างเปล่า
เมื่อนานมาแล้ว สวีซุ่ยหนิงจะเฝ้าดูเวลาเขาจากไป
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน
แรกๆ สงสารนอ อ่านไปอ่านมาสงสารพอ...
เฉินลู่ไอ้คนเลว ส่วนสวีซุ่ยหนิงก็ใจอ่อนน่าสงสารเสียจริง...
ซุยหนิงย้ายที่อยู่เถอะ สงสารนาง เจอแต่ผู้ชายเลวๆ...
สวีซุยหนิงทำไมชอบเป็นของเล่นของเฉินลู่ล่ะ...
ช่วยอัพต่อด้วยค่ะ...