เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 255

สวีซุ่ยหนิงจำรายละเอียดได้ไม่มาก จำไม่ได้ว่าพวกเขาพูดคุยอะไรกัน แพทย์กล่าวว่าอยู่ในสภาวะตึงเครียดสูงและจะลืมเหตุการณ์นี้ไป

เธอจำได้ว่าเขาพาเธอเดินมานานมากและเขาเองก็ยังบาดเจ็บด้วย

กระทั่งไอเลวคนนั้นตามมาทัน

สวีซุ่ยหนิงทำเรื่องที่เลวทรามมากที่สุดในชีวิต——

"ฉันคิดว่าเขาบาดเจ็บ เขาวิ่งช้า ดังนั้นฉันจึงทิ้งเขาและวิ่งหนีไปเพียงลำพัง" ความทรงจำที่เจ็บปวดของเธอ รวบรวมความทรงจำเดียวที่เหลืออยู่และกล่าว "เขาพาฉันออกมาจากขุมนรกนั่น แต่ฉันกลับทอดทิ้งเขาและวิ่งออกมา เมื่อฉันวิ่งออกมาแล้วฉันก็รู้สึกว่าฉันทำผิด แต่หากให้ฉันไปคนเดียวฉันก็ไม่กล้า โชคดีที่เจอเพื่อนคนนั้นที่มากับฉันในตอนแรก ฉันขอร้องให้เขากลับไปกับฉัน แต่เขาปฏิเสธ"

"ฉันกัดฟันแน่นและตั้งใจจะวิ่งกลับไปเพียงลำพัง แต่ทว่าตำรวจก็มาถึง พวกเขาล้อมฉันไว้ ฉันพยายามอย่างยิ่งที่จะกลับไป แต่พวกเขาก็พาตัวฉันออกจากสถานที่นั้น ก่อนที่ฉันจะจากไป ฉันใช้สายตาวิงวอนขอร้องเพื่อนคนนั้นให้เขาช่วยไปดูให้ ทว่าเขากลับปฏิเสธ ดังนั้นคนที่ช่วยฉันไว้ เขาอาจจะตายไปแล้ว"

ความตึงเครียด ความเสียใจและความเจ็บปวดจากการถูกทรมานทำให้สวีซุ่ยหนิงพูดจาติดๆขัดๆ "เดิมทีฉันคิดว่าฉันจะติดต่อเพื่อนคนนี้ไม่ได้อีกแล้ว หลังจากนั้นเขาย้ายโรงเรียน ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะได้เจอกันอีก ฉันคิดว่าจะตอบแทนคนนั้น ฉันคิด..ว่าจะทำดีกับเขา คิดอยากจะขอโทษเขา ปฏิกิริยาแรกของฉันนั้นน่ากลัวมากจริงๆ"

ลั่วจือเห้อก้มศีรษะลงและจ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกปวดใจเล็กน้อย เขาโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างไม่ลังเล "เธอก็แค่กลัว เธอเองก็คิดจะกลับไปหาเขา เพียงแต่ว่าเวลาในตอนนั้นมันไม่เหมาะสมก็เท่านั้น เธออาจจะรู้สึกว่าตัวเองนั้นเป็นคนผิด แต่เธอไม่สามารถผลักความผิดพลาดเข้าหาตัวเองแบบนี้"

แต่ไหนแต่ไรสวีซุ่ยหนิงไม่เคยกล้าพูดถึงเรื่องนี้ หรือแม้แต่พูดคุยกับพ่อแม่ของเธอ เพราะพ่อแม่ของเธอมองเธอด้วยความรู้สึกผิดเสมอ เธอรู้เพียงว่าสามารถจับไอคนเลวคนนั้นได้แล้ว แต่ไม่มีใครพูดถึงเด็กคนนั้น ราวกับว่าทุกคนไม่รู้

การที่ได้พูดคุยกับลั่วจือเห้อราวกับว่าเธอพบทางสว่างแล้ว

ในเวลานี้เธอกอดเขาแน่นโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ราวกับว่าเธอพบที่พึ่งพิง