เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 265

สวีซุ่ยหนิงไม่ได้กลับไปที่ห้องวีไอพีนานมาก นานจนทำให้ลั่วจือเห้อรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ดังนั้นจึงลุกออกไปหาเธอ

ผลที่ได้คือเห็นเธอยืนอยู่ที่ประตู ก้มศีรษะลงเล็กน้อย ด้วยท่าทางกังวล

“ไปเข้าห้องน้ำ ยังทำให้เธอเป็นโรคซึมเศร้าเลย?” ลั่วจือเห้อพูดติดตลก

สวีซุ่ยหนิงฝืนยิ้ม และกล่าวว่า "เข้าไปข้างในเถอะ"

“ไม่ต้องแล้ว ธุระคุยกันได้ประมาณหนึ่งแล้ว เรากลับเลยก็ได้” ลั่วจือเห้อกล่าว

สวีซุ่ยหนิงพยักหน้า ขณะที่เดินออกไป ทางด้านเฉินลู่ก็เสร็จพอดี เขาเดินตามเพื่อนร่วมงานออกไป หลังจากที่สายตามองเห็นเธอ ได้รีบเก็บสายตากลับอย่างรวดเร็วราวกับว่ามองไม่เห็น และพูดคุยกับเพื่อนร่วมงานเกี่ยวกับปัญหาการผ่าตัดล่าสุด

เธอยังพยายามลดความเร็วลงให้มากที่สุด และรอจนกว่าเขาเดินไกลแล้ว จึงได้ก้าวเท้าเดินออกไป

ลั่วจือเห้อมองเห็นการหลบซ่อนของเธอ แต่ไม่พูดอะไร

เขาส่งสวีซุ่ยหนิงกลับบ้าน รถหยุดที่ประตูเขตชุมชน และทั้งสองเดินเข้ามาอย่างช้าๆ เมื่อมาถึงประตูบ้านของเธอ ลั่วจือเห้อถามว่า "วันนี้เธอมีอะไรจะบอกฉันไหม?"

สวีซุ่ยหนิงอ้าปาก อยากจะพูด แต่สุดท้ายก็ส่ายหน้า

ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์เลย คำสารภาพที่เตรียมมาเป็นเวลานาน และความกระตือรือร้นในการรอคอยความรัก จู่ๆ ได้ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังเคี้ยวเทียนไขอยู่

การปรากฏตัวของเฉินลู่ ยังคงทำให้เธอเสียอารมณ์

สวีซุ่ยหนิงรู้อย่างชัดเจนอีกครั้งว่า เธอจะเห็นเฉินลู่อีกไม่ได้ วิธีที่เขาพูด และมุมมองที่ยุ่งยากในการมองปัญหา สามารถส่งผลต่ออารมณ์ของเธอเสมอ

ก็เหมือนกับพูดแต่ละคำหาบ้านหลังต่อไปดีๆ ตอนนี้เธอยังไม่ได้คบกับลั่วจือเห้อเลย แล้วจะมีบ้านต่อไปได้อย่างไร? อีกทั้งแม้ว่าเขาจะไม่สนใจ ในระยะสั้นๆ นี้สวีซุ่ยหนิง ก็ไม่ได้คิดที่จะไปหาลั่วจือเห้อ

เพราะลั่วจือเห้อน่าจะช่วยเธอได้ แต่สวีซุ่ยหนิงไม่ต้องการเป็นหนี้อีกฝ่ายมากเกินไปกับความสัมพันธ์นี้ แน่นอนว่าไม่สามารถหลอกใช้ประโยชน์จากเขาง่ายๆ เธอยอมไปยืมซูหว่านจิ้ง แต่จะไม่ไปหาลั่วจือเห้อ

“ไม่เป็นไร พักผ่อนเร็วๆ นะ” ลั่วจือเห้อพูดอย่างอดทน “ภายหลังยังมีโอกาส”

สวีซุ่ยหนิงขึ้นไปชั้นบน สายจากจางอวี้ก็โทรเข้ามา เธอต้องการถามผลลัพธ์

จางอวี้รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าผลที่ได้ไม่มีอะไรเลย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ในวันรุ่งขึ้น โทรศัพท์จากจางอวี้ได้โทรมาอีกครั้ง และพูดว่า “เมื่อคืนฉันคิดว่าเฉินลู่อยู่กับเธอ?”

สายข่าวของเธอกว้างขวางมาก ในคำพูดของหลี่ถู ก็คือมีชู้รักอยู่ทุกหนทุกแห่ง สวีซุ่ยหนิงไม่แปลกใจที่เธอจะรู้ข่าวนี้

จางอวี้กล่าวอย่างเข้าใจ "เพราะเฉินลู่?”

สวีซุ่ยหนิงไม่ตอบโต้

“ไม่ใช่ฉันว่าเธอนะ เธอกับเขาทะเลาะกันก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉลาดอะไรเลย และการเป็นเพื่อน มันไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร” จางอวี้เกลี้ยกล่อมเธอด้วยการพูดตรงๆ “ต่อไปการทำธุรกิจ แฟนเก่าอาจจะเป็นชีพจรใหญ่ของเธอเส้นหนึ่ง หนิงหนิง ฟังคำแนะนำของฉัน ไปคุยกับเขาดีๆ”

ไม่กี่วันต่อมา สวีซุ่ยหนิงได้พบกับเฉินลู่สองสามครั้ง แต่เขาไม่ได้สนใจเธอ

ท่าทางนั้น แทบเหมือนกับตอนที่ได้เห็นเธอครั้งแรก

ทำตัวสูงส่งหยิ่งในศักดิ์ และยังมีกลิ่นอายความเป็นผู้ลากมากดี

ส่วนใหญ่ ที่ได้เห็นเขามักอยู่ในร้านอาหารต่างๆ เห็นได้ชัดว่าผลสืบเนื่องหลังจากย้ายโรงพยาบาลมา ล้วนแล้วเป็นการเลี้ยงข้าวเขา

โดยธรรมชาติแล้วสวีซุ่ยหนิงจะไม่เข้าไปทักทายเขา

ความรู้สึกของระยะห่างนี้ ทำให้เธอผ่อนคลายมาก

สวีซุ่ยหนิงคิดว่า โอกาสที่เฉินลู่จะปรากฏตัวอยู่ข้างเธอน่าจะน้อยมาก เมื่อไม่กี่วันก่อน ขณะได้มีการประชุมที่บริษัท สวีซุ่ยหนิงได้ยินเสียงโทรศัพท์เสี่ยวเย่ดังขึ้น เธอได้โน้มตัวไปดูโดยไม่รู้ตัว ได้เห็นคำว่า "เฉินลู่” บนวีแชตอย่างง่ายดาย

เสี่ยวเย่เองก็ไม่รู้ว่าทำไม จะต้องเอื้อมมือออกไปปิด ด้วยความรู้สึกผิดที่อยู่บนใบหน้า จากนั้นจึงได้นำโทรศัพท์ใส่ลงในกระเป๋าด้านข้าง

สวีซุ่ยหนิงนิ่งไปชั่วขณะ แล้วเหลือบมองเสี่ยวเย่

เมื่อนึกถึงครั้งก่อน ที่เฉินลู่ขอวีแชตของเสี่ยวเย่กับเธอ

ตลอดทั้งบริษัท เฉินลู่ช่วยไปพบปะสังสรรค์เป็นครั้งคราว และเขากับเสี่ยวเย่ ได้ติดต่อกันอยู่หลายครั้ง