เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 28

ในช่วงเวลานั้น โทรศัพท์ของเฉินลู่ก็ดังขึ้น มีอีกหลายสายที่ไม่ได้รับ

สวีซุ่ยหนิงเหลือบมองโปรไฟล์วีแชท เธอรู้ได้ทันใดว่าเป็นสาวน้อยที่เฉินลู่กำลังคั่วอยู่ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้

เมื่อครุ่นคิด เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจ หรือเธอกำลังเสียใจที่เมื่อวานไม่ฆ่าเฉินลู่ให้ตายไปซะ

หลังจากนั้นก็โทรเข้ามาอีกสาย เสียงโทรศัพท์ดังนับครั้งไม่ถ้วน

เฉินลู่ชำเลืองมองหน้าจอและรับสายโทรศัพท์

ทั้งชีวิตของสวีซุ่ยหนิงประสบการณ์ในด้านนี้น้อยมาก และด้วยความเป็นคนซื่อ ทันทีที่เฉินลู่รับสาย เธออดไม่ได้ที่จะประหม่า

เขาเปิดลำโพงและวางโทรศัพท์ไว้ข้างเธอ

สวีซุ่ยหนิงรีบยกมือปิดปาก กลัวว่าเธอจะส่งเสียงร้องใดๆ

“เฉินลู่ วันนี้คุณออกไปทานข้าวกี่โมง?” เธอฟังออกว่านี่คือเสียงผู้หญิงคนเมื่อวาน เธอเอ่ยขอโทษ "เมื่อวานต้องขอโทษด้วย ฉันคิดว่า พวกเราคบกันแล้ว"

เฉินก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างหนัก เขานิ่งเงียบ

"ผู้หญิงคนเมื่อวานนี้...."

เฉินลู่เอ่ยด้วยเสียงนิ่งเรียบ "ไม่ได้สนิท"

"งั้นตอนนี้คุณทำอะไรอยู่?"

เฉินลู่งับปลายจมูกของสวีซุ่ยหนิงและเอ่ยอย่างเย็นชา "ฉันกำลังอยู่บนเตียงกับผู้หญิงคนเมื่อวาน"

น้ำเสียงของปลายสายดูไม่พอใจเล็กน้อย เธอเอ่ย "ต่อให้คุณจะปฏิเสธฉัน ควรหาเหตุผลให้เหมาะกว่านี้...เมื่อกี้บอกไม่สนิท...ตอนนี้กลับบอก...."

เสียงของเฉินลู่แผ่วเบาเป็นอย่างมาก "หรือเธอคิดว่า ฉันไม่ได้กำลังมีเซ็กส์งั้นเหรอ?"

อีกฝ่ายวางสายทันใด

ภายในใจของสวีซุ่ยหนิงเต็มไปด้วยความโกรธ เฉินลู่ใช้เธอปฏิเสธคนนอก เขานั้นใจร้ายมาก

เฉินลู่ขยับไปด้านข้างของเธอและเอ่ย "นี่ทำให้เสียสมาธิเหรอ?"

หนึ่งชั่วโมงต่อมา เขามาส่งเธอที่บ้าน ที่แท้รออีกหนึ่งชั่วโมงแล้วค่อยมาส่งเนื่องด้วยเหตุผลนี้

สวีซุ่ยหนิงเอ่ย "ฉันไม่เชื่อว่านายจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายของพ่อของฉันไปตลอด นายโอนเงินมาให้ฉันก่อนสองล้านหยวน"

"อืม" เฉินลู่ไม่ปฏิเสธ ตั้งแต่เขาลุกจากเตียง ท่าทีของเขาก็ดูห่างเหินอีกครั้ง

สวีซุ่ยหนิงลงจากรถ ขาของเธอปวดมากกว่าเก่า โชคดีที่จางอวี้อยู่ด้านล่างแล้ว

จางอวี้มองรถที่ขับออกไปด้วยสายตาแปลกใจ เธอเอ่ย "นั่นใช่รถของเฉินลู่หรือเปล่า?"

"ใช่" สวีซุ่ยหนิงตอบ

"เธอกับเฉินลู่....."

สวีซุ่ยหนิงมองเธอและไม่ตอบอะไร

จางอวี้ขมวดคิ้ว เธอทอดถอนหายใจและเอ่ย "เมื่อวาน เป็นงานหมั้นของโจวอี้ นักธุรกิจต่างชาติที่ร่ำรวย เขาเป็นตาเฒ่า ฉันไม่เข้าใจเลย เฉินลู่ทั้งรักทั้งหลงเธอแล้วยังร่ำรวยอีกด้วย อีกทั้งยังเป็นวัยรุ่นไฟแรง มีอะไรที่เทียบตาเฒ่าต่างชาติคนนั้นไม่ได้"

สวีซุ่ยหนิงเงียบไปครู่หนึ่งแล้วกล่าว "ไม่ต้องพูดถึงพวกเขาแล้ว ฉันจะขึ้นไปพักผ่อนด้านบน"

เดิมทีจางอวี้มาหาเธอเพื่อจะไปทานอาหารเย็นด้วยกัน เพียงแค่เห็นท่าทีของเธอ ทำได้เพียงแค่ปล่อยผ่านความคิดนั้นไป เธอประคองสวีซุ่ยหนิงขึ้นไปยังชั้นบน เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอเห็นรอยกัดที่นับไม่ถ้วนบนร่างกายของเธอ

"เฉินลู่ทำงั้นเหรอ?"

สวีซุ่ยหนิงตอบรับ 'อืม' "เมื่อวานเขาเมามาก ตอนแรกดูเหมือนเขาจะคิดว่าฉันคือโจวอี้"

เพียงแค่จางอวี้ได้รับฟัง เธอก็รู้สึกสงสารสวีซุ่ยหนิง เธอไม่สามารถนึกถึงความอ่อนโยนของเฉินลู่ได้เลย เขาโหดเหี้ยมมากขึ้นทุกวัน

"ไม่ใช่ว่าเธอจะไปเที่ยวเหรอ? ไปหาเพื่อนเถอะไป" สวีซุ่ยหนิงเอ่ย "ฉันจะพักเสียหน่อย"

"เธอแน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไร?"

สวีซุ่ยหนิงส่ายหน้าและสูดลมหายใจ "ไม่ อีกเดี๋ยวฉันจะไปแช่น้ำแล้วจากนั้นฉันก็จะไปกินข้าว"

เมื่อจางอวี้จากไป

ในขณะที่สวีซุ่ยหนิงกำลังแช่น้ำ เฉินลู่ก็โอนเงินเข้าบัญชีของเธอ เธอรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อยและถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในเมื่อสิ่งต่างๆได้เกิดขึ้นแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ค่อยเป็นค่อยไปแล้วกัน

ในขณะที่กินอาหารค่ำ จางอวี้ได้ส่งภาพงานหมั้นของโจวอี้มาสองสามรูป ผู้ชายคือธรรมดามาก แต่โจวอี้นั้นงดงามจริงๆ ด้วยรูปลักษณ์เช่นนี้แต่งงานเข้าตระกูลร่ำรวยไม่ใช่เรื่องแปลก

ส่วนเฉินลู่นั้นหากว่าไม่ใช่เพราะแม่เขาปรามไว้ หล่อนเองก็สามารถเหยียบย่างเข้าบ้านเขาได้อย่างง่ายดาย

เธอนึกขึ้นได้ ภายในห้องของเฉินลู่ ภาพถ่ายพรีเวดดิ้งของเขาและโจวอี้ ยังไม่ถูกนำออกไป แน่นอนว่าต้องมีใครสักคนที่ไม่ยินดีในการเลิกรานี้ คนที่เอ่ยคำว่าเลิกคือเขา แต่ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่นึกถึง

หากไม่นึกถึง เมื่อคืนก็คงจะไม่เมามายขนาดนั้น

แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องกับสวีซุ่ยหนิง พูดตามตรง ทักษะของเฉินลู่ดีมาก เธอเองก็ได้รับความสุข มีชีวิตอยู่ก็ต้องเปิดโลกให้กว้างยิ่งขึ้น เธอเป็นเหยื่อ หรือว่าในทุกวันจะต้องไม่มีความสุขงั้นเหรอ?

ทุกวันของสวีซุ่ยหนิงแน่นอนว่าเธอผ่านมันไปอย่างยากลำบากแต่เธอก็ไม่ท้อถอย เพียงชั่วพริบตา ช่วงปิดเทอมภาคฤดูหนาวก็ใกล้เข้ามาแล้ว เธอกำลังเก็บของกลับบ้าน แม่ของเธอดูแลพ่อเพียงคนเดียว มันก็ค่อนข้างจะลำบาก

ทว่าเธอคาดไม่ถึงเลยว่าในตอนนี้เฉินลู่จะคั่วแม้กระทั่งเด็กมหาลัย มีครั้งหนึ่งเธอเห็นเขามาส่งนักเรียนหญิงคนหนึ่งในชั้นเรียนของเธอ หากว่าสวีซุ่ยหนิงจำไม่ผิด น่าจะเป็นเด็กบริหารธุรกิจ1702 เธอสอนวิชา "การค้าระหว่างประเทศ" ให้กับเธอ

เมื่อเด็กสาวเห็นเธอ เธอแสดงท่าทีเขินอายเล็กน้อยพลางเอ่ย "อาจารย์คะ อาจารย์อย่าเข้าใจผิดนะคะ หนูไม่ได้ถูกเขาเลี้ยงดูนะคะ พวกเราเป็นเพื่อนกันค่ะ ไปทานข้าวด้วยกันเท่านั้นเอง"

สวีซุ่ยหนิงพยักหน้า เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว เธอต่างหากที่ดูเหมือนถูกเขาเลี้ยงดู "แต่ก็ต้องระวังหน่อยนะ ผู้ชายคนนั้น เขามีคนในใจอยู่แล้ว เลี่ยงไว้ก็ดี"

เด็กสาวกลอกตา "อาจารย์ แต่เขาดีมากจริงๆ ต่อให้ในใจของเขามีใครอยู่แล้ว แต่หนูก็อาจจะเป็นคนต่อไปก็ได้"

เด็กสาวเต็มไปด้วยความอ่อนเยาว์ สดใส มีชีวิตชีวา โดยธรรมชาติย่อมเปี่ยมไปด้วยความมั่นอกมั่นใจ

ไม่ต้องพูดถึงเธอ ในตอนแรกสวีซุ่ยหนิงก็มีความคิดเช่นนี้ไม่มากก็น้อย

ผู้หญิงมักคิดว่าตัวเองสามารถเปลี่ยนผู้ชายได้

"หยุดวันไหนเหรอ?" ในฐานะครู เธอยิ้มและเอ่ยถาม

"วันที่19ค่ะ" เด็กสาวเอ่ยตอบด้วยความสุภาพ "อาจารย์คะ เรื่องนี้อาจารย์อย่าเอาไปพูดนะคะ หนูกลัวว่าหนูจะโดนนินทา"

สวีซุ่ยหนิงยิ้ม "ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอก เธอก็ดูแลตัวเองดีๆแล้วกันนะ"

เมื่อเธอเดินไปที่ประตูโรงเรียน เธอเห็นว่ารถของเฉินลู่ยังคงจอดอยู่

สวีซุ่ยหนิงยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าเขากำลังรอเธอ หรือไม่แน่ว่าอาจจะกำลังรอนักเรียนคนอื่น

กระทั่งเธอเดินผ่าน เขาลดกระจก เธอถึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้วเขากำลังรอเธอ

เฉินลู่เปลี่ยนรถ เธอไม่สามารถเปิดประตูได้ เขานั่งอยู่ในรถและมองเธอพร้อมกับขมวดคิ้วเอ่ยถาม "ไม่เข้ามา?"

"เปิดประตูรถไม่ได้"

ท้ายที่สุดเฉินลู่ก็เปิดให้เธอ

ทันทีที่สวีซุ่ยหนิงขึ้นรถ เธอเอ่ย "นักเรียนของฉัน หวังว่านายจะไม่โหดร้ายกับเธอจนเกินไป เธอเป็นเพียงเด็กสาวตัวน้อยไม่อาจทนได้ ได้โปรดนายอย่าทำแบบนั้นกับเธอ"

เฉินลู่เลิกคิ้ว "แบบไหน?"

"แบบบนเตียง"

เฉินลู่ชำเลืองมองเธอและเอ่ยด้วยท่าทีสงบนิ่ง "ไม่ทำแบบนั้นกับเขา งั้นเอาเธอแทนไหม?"

สวีซุ่ยหนิงนิ่งเงียบไม่ตอบ

"เจียงเจ๋อน่ะ ฉันหาเหตุผลที่จะส่งเขาไปต่างประเทศได้ในช่วงระยะเวลาหนึ่ง เขาจะไม่มารบกวนเธออีก" เฉินลู่เอ่ย

สวีซุ่ยหนิงพยักหน้า เธอเงียบไปชั่วขณะ ภายใต้ความเงียบงัน เธอเอ่ย "นายมาหาฉันมีธุระอะไร?"

"อยากเจอเธอแล้วก็แวะไปส่งเธอ" เฉินลู่เอ่ยถามอย่างเลื่อนลอย "ไม่มีใบขับขี่เหรอ?"

"มี"

"โรงจอดรถของฉัน มีรถหลายคันที่เหมาะกับผู้หญิง"

สวีซุ่ยหนิงเอ่ย "ฉันก็มีรถ แต่แค่ไม่ขับก็เท่านั้น"

เฉินลู่ไม่เอ่ยอะไรอีก ระหว่างทางมีเสียงข้อความดังเป็นระยะ ก็ไม่ใช่เป็นระยะหรอก เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าดังตลอดเวลา ทว่าขณะที่เขาตอบกลับ สวีซุ่ยหนิงสังเกตเห็นหนึ่งในนั้น เขาตอบกลับบ่อยครั้ง

หญิงสาวคนนั้นกล่าวว่าคืนนี้เธอจะมาหาเขา

สวีซุ่ยหนิงเห็นโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอไม่ได้มีงานอดิเรกเป็นพวกชอบส่องข้อมูลของคนอื่น เธอรีบเบือนหน้าหนีไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากส่งเธอกลับบ้าน เฉินลู่ยกหูคุยโทรศัพท์จากนั้นเขาก็ขับรถจากไป

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าเธออยู่ด้วยหรือไม่ เขาจึงไม่สะดวกที่จะโทรหาผู้หญิงคนนั้น ดังนั้นเขาจึงรอให้เธอลงจากรถแล้วจึงค่อยโทรคุย

สวีซุ่ยหนิงส่ายหน้าพลางทอดถอนหายใจ เส้นทางผู้ชายเลวของเฉินลู่ เกรงว่ายิ่งเดินยิ่งไกล

อาจารย์ปิดเทอมช้ากว่านักเรียน หลังจากที่โรงเรียนหยุดไปสามวันแล้ว ในที่สุดก็ถึงวันหยุดของสวีซุ่ยหนิง

จางอวี้ไม่อยากแยกจากเธอไป ค่ำคืนก่อนที่เธอจะจากไป เธอได้จัดงานเลี้ยง

สถานบันเทิงยามค่ำคืนสำหรับสวีซุ่ยหนิง เธอไปน้อยครั้งมาก อย่างไรเสียเธอก็เป็นอาจารย์

ทว่าจางอวี้ก็คอยดูแลเธอและเลือกชวนเพื่อนที่ค่อนข้างสนิทสนม

ลั่วจือเห้อมา สวีซุ่ยหนิงดีใจมาก

"หนิงหนิง" เขาเรียกเธอ

สวีซุ่ยหนิงเอ่ย "นายมาได้ยังไงเนี่ย?"

"มาส่งเธอไง กลับมาวันไหนเหรอ?"

“คงกลับหลังเทศกาลโคมไฟ” สวีซุ่ยหนิงครุ่นคิด เธอเอ่ยอย่างสุภาพ "เมื่อกลับมาแล้วเรานัดไปทานข้าวกัน หรือไม่ก็ให้ฉันโชว์ฝีมือทำให้พวกนายทาน"

ลั่วจือเห้อเอ่ย "เธออยู่เมืองb เขตไหนเหรอ?"

“เขตซั่งไป๋”

จางอวี้เอ่ย "พี่เห้อ พี่ซักถามรายละเอียดไปทำไมเหรอ?"

ลั่วจือเห้อชะงักและตอบ "ก็เพื่อนกัน ก็ถามไปงั้น"

เมื่อสิ้นเสียงของเขา พลันเห็นเฉินลู่เดินเข้ามา เขาไม่รู้ว่าวันนี้มีงานอะไร จางอวี้เพียงแค่แจ้งในกลุ่ม วันนี้ไม่มีธุระอะไร เช่นนั้นเขาจึงมา

เขาเห็นสวีซุ่ยหนิง เขาชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาตรงมานั่งข้างกายสวีซุ่ยหนิง "ไม่ใช่ว่าไม่ชอบปาร์ตี้หรอกเหรอ?"

"พรุ่งนี้ฉันจะไปแล้ว จางอวี้เลยเลี้ยงส่งฉัน"

เฉินลู่ชำเลืองมองเธอ เขาไม่พูดอะไรอีก

จางอวี้ถูกขัดจังหวะบทสนทนา แต่ก็ไม่ได้กระทบกับประโยคถัดไปของเธอ เธอมองลั่วจือเห้อและเอ่ย "พี่เห้อ ก็เพื่อนแหละ แต่พี่ไม่เห็นถามฉันบ้างเลยว่าปีใหม่ปีนี้ ฉันจะกลับบ้านเกิดหรือว่าจะอยู่เมืองaต่อ? ทำไมพี่ถามแค่หนิงหนิงล่ะ? พี่ผิดปกตินะเนี่ย"

เฉินลู่ชะงักงัน เขาชำเลืองมองลั่วจือเห้อ จากนั้นเอ่ยกับสวีซุ่ยหนิง "ปีใหม่ฉันจะไปหาเธอ"