เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 282

หลี่ถูมองดูสายตาของเฉินลู่ที่จ้องมองไปที่สวีซุ่ยหนิงอยู่ตลอดเวลา ทั้งลึกซึ้งทั้งคลุมเครือ ค่อนข้างยากที่จะเข้าใจ

เขาหยุดชั่วคราว ขณะที่เก็บสายตาได้พูดว่า “คุณสวี เขาไม่มีเหตุผลที่จะเกลียดคุณ ไม่ต้องคิดมาก”

สวีซุ่ยหนิงกัดริมฝีปาก พูดว่า “น่าจะมี”

หลี่ถูตกตะลึงเบาๆ แล้วมองเฉินลู่อีกครั้ง คนหลังพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ “ซุ่ยซุ่ย ฉันจะตามหลี่ถูไปถามแทนเธออีกครั้ง อย่าคิดมาก ตั้งใจทำงานและพักผ่อนดีๆ”

หลังจากส่งสวีซุ่ยหนิงแล้ว หลี่ถูงงเล็กน้อย "สักพักเธอบอกนายชอบเธอ สักพักบอกนายเกลียดเธอ ตกลงว่านายชอบหรือเกลียดเธอกันแน่?”

เฉินลู่ไม่ตอบ

แต่เขาในตอนนั้น ไม่ชอบสวีซุ่ยหนิงจริงๆ เขาแค่คิดว่าเธอวุ่นวาย และไร้ยางอาย

ในเวลานั้นเฉินลู่ ไม่ได้ปฏิเสธว่าเธอสวย แต่เธอก็ไม่ได้ดูน่าทึ่งถึงหัวใจของเขา หลังจากที่เธอลักพาตัวสมุนของเขาไป เขาก็เกลียดเธออยู่พักหนึ่ง

ถ้าไม่มีเสี่ยวจังซาน เฉินลู่ก็ต้องทำหลายสิ่งหลายอย่างด้วยตัวเอง

และเขาแค้นมาก เดิมทีอยู่กับเธอตั้งนาน และต้องการหาโอกาสทำร้ายเธอ เมื่อความอาฆาตพยาบาทเกิดขึ้น ไม่ใช่ว่าเฉินลู่ควบคุมตัวเองได้ เขาสูญเสียการควบคุมต้องการที่จะกักขังเธอ ทรมานเธอให้ตาย แต่ได้มีเหตุผลบางอย่างคอยเตือนเขา

ดังนั้นเขาจึงมอบกุญแจมือราคาแพงให้สวีซุ่ยหนิง เตือนเธอว่าอย่ายั่วยุเขาอีก และบอกเธอด้วยว่าเขาไม่ใช่คนจน ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องมองเขาด้วยสายตาที่มีความเห็นอกเห็นใจที่น่าสงสาร

วันรุ่งขึ้น เธอชี้มาที่เขาและบอกกับทุกชนว่า เขาชอบเธอ

ตั้งแต่เด็กจนโต เฉินลู่ไม่เคยเห็นใครหน้าด้านแบบนี้มาก่อน จึงไม่สนใจโดยปริยาย

จนกระทั่ง เมื่อคนอื่นดูหมิ่นเขา เธอรีบเข้าไปในกลุ่มคน และช่วยเขา

ดังนั้นเมื่อตอนที่เธอถูกคนขืนใจครั้งนั้น เฉินลู่ก็ได้ช่วยเธอเช่นกัน

สำหรับการเกลียดสวีซุ่ยหนิง......

เฉินลู่ไม่ได้เกลียด แต่หลังจากครั้งนั้น เขาได้โทษและเกลียดเธอมาเป็นเวลานาน

ในที่สุดเฉินลู่ก็เอ่ยขึ้น “นายพูดมากเกินไปแล้ว จางอวี้ก็พูดมาก เธออาจจะไม่หาคนช่างพูดนะ ไม่แปลกใจที่เธอดูถูกนาย”

คำพูดเหล่านี้กระทบกับจุดที่เจ็บปวดที่สุดของหลี่ถู การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไป และกล่าวว่า "นายไม่จำเป็นต้องแก้ตัวให้จางอวี้ที่หลายใจ เธอไม่ชอบพวกช่างพูดที่ไหน เธอชอบฉัน นายก็ว่าเธอคนนี้คือพวกที่ผิดศีลธรรมใช่ไหม ไม่ชอบฉัน ยังเกลี้ยกล่อมให้ฉันกลับบ้านกับเธอด้วยนะ”

เฉินลู่พูดเบาๆ “เธอเคยจีบเฉินเหลียนเมื่อหลายปีก่อนด้วยซ้ำ”

หลี่ถูจ้องมองอย่างโกรธเคือง “อะไรนะ ยังมีเฉินเหลียน?”

เขาเริ่มเสียใจแล้ว วันนั้นที่เฉินลู่กับเฉินเหลียนทะเลาะกัน เขาก็ควรจะเข้าไปร่วมด้วยสักทีสองที

เฉินลู่ไม่ได้พูดอะไรอีก ถึงอย่างไรช่วงนี้ได้ทำให้เขาจับจ้องที่สวีซุ่ยหนิง กลัวว่าเธอจะลำบากและเกิดเรื่อง

หลี่ถูไม่รู้ว่าทำไม "หรือไม่นายก็บอกเธอสิ บอกเธอ เธอจะได้ไม่เสียใจอีกต่อไป"

ใครจะคิดว่าคำพูดเหล่านี้ทำให้เฉินลู่เงียบไปนาน และสุดท้ายก็ยิ้มที่มุมปากเยาะเย้ย และตั้งนานถึงพูดอะไรบางอย่างเบาๆ ออกมา

“ฉันทำใจไม่ได้"