เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 286

เมื่อเฉินลู่ลุกขึ้นและถอดเสื้อผ้า ผ้าห่มก็ถูกเปิดออกมา ความหนาวเย็นแทรกผ่านทำให้สวีซุ่ยหนิงได้สติขึ้นมาเล็กน้อย

เมื่อไปถึงขั้นตอนนั้น เธอยังคงเวียนศีรษะ แต่เธอก็เริ่มได้สติมากยิ่งขึ้น อย่างน้อยก็รู้ว่าตอนนี้เกิดเรื่องอะไรอยู่ เธอลืมตาขึ้นในทันใด ท่ามกลางความมืด เธอมองเห็นได้ไม่ชัดเจนว่าในตอนนี้เฉินลู่แสดงท่าทีอย่างไร

แต่อย่างไรก็ตามลมหายใจของเขาหนักหน่วงมากขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าในความมืดมิดจะมีผ้าห่มคลุมร่างกายส่วนล่าง แต่เห็นได้ชัดว่ามันไร้ประโยชน์

เธอรู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนแผดเผา มือของเธอกำลังคว้าอะไรบางอย่าง เธอกลับคาดไม่ถึงว่าจะสัมผัสมือของเฉินลู่ที่กำลังเคลื่อนอยู่บริเวณเรือนร่างของเธอ

ชายคนนั้นชะงักเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า "ตื่นแล้วเหรอ?"

สวีซุ่ยหนิงไม่รู้ว่าจะจัดการกับเรื่องตรงหน้านี้อย่างไร

ในตอนนี้ก็รู้สึกว่าไม่ได้แย่นัก แต่เมื่อถึงวันพรุ่งนี้ เธอไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเขาอย่างไร

อย่างน้อยก็เรื่องหนึ่ง สวีซุ่ยหนิงต้องการจปฏิเสธเขา แต่ท้ายที่สุดก็ไม่อาจปฏิเสธได้อย่างเด็ดขาด

เมื่อผู้ชายและผู้หญิงพยายามหาทางออกให้กับความสัมพันธ์ สิ่งต้องห้ามเลยก็คือไม่ว่าทะเลาะกันอย่างไรก็ห้ามจบลงบนเตียง

เฉินลู่ก้มศีรษะลงและกัดมุมปากของเธอ

สวีซุ่ยหนิงรู้สึกว่าหัวใจของเธอเริ่มหนักอึ้ง หินก้อนใหญ่กดทับ เธอไม่สามารถหายใจได้ เธอเป็นเสมือนเรือใบลำหนึ่ง จอกแหนลอยอยู่เต็มผิวน้ำ เธอกอดคอของเขาโดยไม่รู้ตัว

เฉินลู่เหยียดมือของเขาออกและโอบรั้งเอวบางของเธอไว้

ร่างกายของทั้งสองแนบสนิทกันยิ่งขึ้น

ภายใต้ความตื่นตระหนกของสวีซุ่ยหนิง เธอร้อนรนและคิดหาทางแก้ไขปัญหานี้ เธอเอ่ยปากร้องเรียก "ลั่วจือเห้อ"

ชายคนนั้นชะงักงัน

สวีซุ่ยหนิงได้ยินเสียงเฉินลู่ทอดถอนลมหายใจที่เย็นชาอย่างชัดเจน ราวกับว่าเหมือนเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อ

ความรู้สึกเหลือเชื่อนั้นเจือปนมาด้วยความไม่เต็มใจ ทั้งยังมีความรู้สึกสูญเสียอย่างไม่อาจอธิบายได้ ทำให้ภายในใจของสวีซุ่ยหนิงรู้สึกผิดเล็กน้อย

บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัด

สวีซุ่ยหนิงหลับตาลง แม้ว่าจะอยู่ภายใต้ความมืดมิด แต่เธอก็ไม่กล้ามองเฉินลู่ กลัวว่าเขาจะพบบางสิ่งบางอย่าง

เฉินลู่เงียบไปชั่วขณะ จากนั้นไม่นานนักเขาก็พลิกตัวไปอีกฝั่ง แม้ว่าจะไม่เปิดไฟแต่ร่างกายของเขานั้นให้ความรู้สึกเย็นเยียบ ราวกับว่าสามารถเกิดผลึกน้ำแข็งได้อย่างไรอย่างนั้น