เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 286

เมื่อเฉินลู่ลุกขึ้นและถอดเสื้อผ้า ผ้าห่มก็ถูกเปิดออกมา ความหนาวเย็นแทรกผ่านทำให้สวีซุ่ยหนิงได้สติขึ้นมาเล็กน้อย

เมื่อไปถึงขั้นตอนนั้น เธอยังคงเวียนศีรษะ แต่เธอก็เริ่มได้สติมากยิ่งขึ้น อย่างน้อยก็รู้ว่าตอนนี้เกิดเรื่องอะไรอยู่ เธอลืมตาขึ้นในทันใด ท่ามกลางความมืด เธอมองเห็นได้ไม่ชัดเจนว่าในตอนนี้เฉินลู่แสดงท่าทีอย่างไร

แต่อย่างไรก็ตามลมหายใจของเขาหนักหน่วงมากขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าในความมืดมิดจะมีผ้าห่มคลุมร่างกายส่วนล่าง แต่เห็นได้ชัดว่ามันไร้ประโยชน์

เธอรู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนแผดเผา มือของเธอกำลังคว้าอะไรบางอย่าง เธอกลับคาดไม่ถึงว่าจะสัมผัสมือของเฉินลู่ที่กำลังเคลื่อนอยู่บริเวณเรือนร่างของเธอ

ชายคนนั้นชะงักเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า "ตื่นแล้วเหรอ?"

สวีซุ่ยหนิงไม่รู้ว่าจะจัดการกับเรื่องตรงหน้านี้อย่างไร

ในตอนนี้ก็รู้สึกว่าไม่ได้แย่นัก แต่เมื่อถึงวันพรุ่งนี้ เธอไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเขาอย่างไร

อย่างน้อยก็เรื่องหนึ่ง สวีซุ่ยหนิงต้องการจปฏิเสธเขา แต่ท้ายที่สุดก็ไม่อาจปฏิเสธได้อย่างเด็ดขาด

เมื่อผู้ชายและผู้หญิงพยายามหาทางออกให้กับความสัมพันธ์ สิ่งต้องห้ามเลยก็คือไม่ว่าทะเลาะกันอย่างไรก็ห้ามจบลงบนเตียง

เฉินลู่ก้มศีรษะลงและกัดมุมปากของเธอ

สวีซุ่ยหนิงรู้สึกว่าหัวใจของเธอเริ่มหนักอึ้ง หินก้อนใหญ่กดทับ เธอไม่สามารถหายใจได้ เธอเป็นเสมือนเรือใบลำหนึ่ง จอกแหนลอยอยู่เต็มผิวน้ำ เธอกอดคอของเขาโดยไม่รู้ตัว

เฉินลู่เหยียดมือของเขาออกและโอบรั้งเอวบางของเธอไว้

ร่างกายของทั้งสองแนบสนิทกันยิ่งขึ้น

ภายใต้ความตื่นตระหนกของสวีซุ่ยหนิง เธอร้อนรนและคิดหาทางแก้ไขปัญหานี้ เธอเอ่ยปากร้องเรียก "ลั่วจือเห้อ"

ชายคนนั้นชะงักงัน

สวีซุ่ยหนิงได้ยินเสียงเฉินลู่ทอดถอนลมหายใจที่เย็นชาอย่างชัดเจน ราวกับว่าเหมือนเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อ

ความรู้สึกเหลือเชื่อนั้นเจือปนมาด้วยความไม่เต็มใจ ทั้งยังมีความรู้สึกสูญเสียอย่างไม่อาจอธิบายได้ ทำให้ภายในใจของสวีซุ่ยหนิงรู้สึกผิดเล็กน้อย

บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัด

สวีซุ่ยหนิงหลับตาลง แม้ว่าจะอยู่ภายใต้ความมืดมิด แต่เธอก็ไม่กล้ามองเฉินลู่ กลัวว่าเขาจะพบบางสิ่งบางอย่าง

เฉินลู่เงียบไปชั่วขณะ จากนั้นไม่นานนักเขาก็พลิกตัวไปอีกฝั่ง แม้ว่าจะไม่เปิดไฟแต่ร่างกายของเขานั้นให้ความรู้สึกเย็นเยียบ ราวกับว่าสามารถเกิดผลึกน้ำแข็งได้อย่างไรอย่างนั้น

กล่าวอีกนัยหนึ่ง มนุษย์เป็นสัตว์ที่มีความโลภมากที่สุด

กระทั่งเธอขมวดคิ้วและยกมือปัดไปมา เขาจำต้องยอมปล่อยเธอ เขาอุ้มเธอไปอาบน้ำ

เมื่อเห็นรอยจ้ำแดงบนผิวกายของเธอ เฉินลู่รู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ทว่าด้วยจิตสำนึกของผู้ชายแล้ว ถ้าได้เห็นในช่วงเวลานั้น คงไม่มีอารมณ์แบบเดียวกันในตอนนี้

หลังจากการกระทำนี้ ท้องฟ้าก็เริ่มสว่าง

เฉินลู่เองก็รู้สึกง่วงไม่ไหว แม้กระทั่งห้องรับแขกเขาก็ไม่อาจจะลุกไปได้ เช่นนั้นเขาจึงโอบกอดสวีซุ่ยหนิงและเข้าสู่ห้วงนิทรา

การนอนหลับครั้งนี้ เขาเองหลับจนล่วงเลยเวลาทำงาน เมื่อเฉินลู่ขมวดคิ้วและตื่นขึ้น เขาเห็นว่ามีสายที่ไม่รับจากหลี่ถูมากมายนับไม่ถ้วน

เห็นได้ชัดว่าหลี่ถูเองก็เป็นคนกระตือรือร้น กระทั่งเฉินลู่รับสาย เขาก็เอ่ยอย่างระแวดระวัง "เฉินลู่ วันนี้นายตื่นสาย"

เฉินลู่นิ่งเงียบไม่พูดอะไร เขาเพิ่งตื่น ลำคอของเขายังแหบแห้ง เกียจคร้านเกินกว่าจะพูด

"เมื่อคืนวานนี้ทำอะไรใช่หรือเปล่า?" หลี่ถูรีบร้อนเอ่ยถาม