เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 287

เฉินลู่จ้องมองสวีซุ่ยหนิงที่ยังคงนอนหลับอยู่ เกรงว่าเขาจะทำให้เธอตื่น ดังนั้นเขาจึงเปิดประตูห้องและเดินออกไป

หลี่ถูเอ่ยด้วยความคาดหวังเล็กน้อย "นายพาเธอไป ฉันยังบอกกับจางอวี้ว่าในตอนนี้นายกำลังตามจีบเธออยู่ ไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นแน่ ผลสุดท้ายนาย....ไอยา ผู้ชายนะผู้ชาย ฉันเองก็เป็นผู้ชาย ไปเชื่อคำพูดบ้าบอของนายได้ยังไงวะ"

"ด้านจางอวี้เดี๋ยวฉันจะอธิบายเอง" เฉินลู่เอ่ย

หลี่ถูกล่าว "วันนี้แม้แต่การพูดก็ยังดูขี้เกียจ เมื่อคืนนี้กินอิ่มเลยดิ"

ส่วนทางด้านหลี่ถูนั้นไม่ได้เคยรับการปฏิบัติแบบนี้มาก่อนเลย!

วันนี้อารมณ์ของเฉินลู่นั้นดีจริงๆ เพิกเฉยต่อคำพูดของเขาและสั่งอาหารให้กับสวีซุ่ยหนิง เขาเองไม่ได้เข้าไปรบกวนเธอ ชุดนอนก็ไม่ได้เปลี่ยน เขาเพียงนั่งอ่านข่าวอยู่ที่ชั้นล่าง

แต่อย่างไรก็ตามสวีซุ่ยหนิงตื่นไวกว่าที่เขาคิด

เมื่อเธอลงไปข้างล่าง เธอได้เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ทันทีที่สบสายตากับเขา เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย รู้สึกเหมือนว่ากำลังยืนอยู่ท่ามกลางความน่าอับอายอย่างไรอย่างนั้น

ดูเหมือนเฉินลู่จะรอให้เธอพูด

แต่เธอเงียบอยู่ครู่ใหญ่และไม่พูดอะไร เมื่อเธอเดินผ่านร่างกายของเขา เธอไม่ได้หยุด แต่เพียงจะเดินผ่านและตรงออกไป

เฉินลู่คว้าเธอไว้และเอ่ย "ไม่ต้องรีบ ฉันสั่งอาหารให้เธอแล้ว กินข้าวก่อนแล้วฉันจะไปส่ง"

"ไม่รบกวนนายแล้ว" สวีซุ่ยหนิงกล่าว

เฉินลู่มองเธออย่างไร้อารมณ์และสุดท้ายก็เอ่ย "เธอรอฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ฉันจะไปส่งเธอ ข้างทางที่นี่ การเรียกแท็กซี่นั้นไม่ง่าย ของอย่างอื่นเอาไปหมดแล้วเหรอ?"

สวีซุ่ยหนิงพยักหน้าและเอ่ย "เอามาแล้ว"

ทันทีที่เธอเอ่ยจบ อาหารก็มาถึง

เมื่อวานนี้สวีซุ่ยหนิงอารมณ์ไม่ดีเป็นอย่างมาก เธอไม่กินอะไรเลย ตอนนี้เมื่อเธอได้กลิ่นอาหาร อันที่จริงเธอเองก็รู้สึกหิวอยู่บ้าง

เฉินลู่เอ่ย "ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เธออยู่ด้านล่างก็กินอาหารสักสองสามคำ"

สวีซุ่ยหนิงไม่หวั่นไหว ท้ายที่สุดก็เอ่ยอย่างกระดากใจ "ฉันยังไม่แปรงฟันเลย"

"เธอก็กลับห้องไปแปรงสิ"

"ไม่มีแปรงสีฟันนี่"

เฉินลู่ชะงัก เขายกเปลือกตาขึ้นและเอ่ยถาม "ใช้ของฉัน?"

สวีซุ่ยหนิงจะเห็นด้วยได้อย่างไร นั่นมันไม่ถูกสุขอนามัยเอาเสียเลย

"วันนี้ยังจะไปบริษัท?" ในขณะที่เฉินลู่ขับรถ เขาก็หาบทสนทนามาคุยกับเธอ

"อืม" สวีซุ่ยหนิงกุมมือของตัวเองไว้อย่างยับยั้งชั่งใจ

"เธอควรพักผ่อน ดูเธอสิ แค่เดินยังจะเดินไม่ไหว เจ็บใช่หรือเปล่า?" เฉินลู่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าว “ไปโรงพยาบาลกับฉันไหม เดี๋ยวฉันจะให้ยาเธอ?”

สวีซุ่ยหนิงปฏิเสธเกือบจะในทันที "ไม่ต้องหรอก ฉันไม่เป็นอะไร"

"ซุ่ยซุ่ย เธอไม่จำเป็นต้องกังวลมากนัก นี่เป็นเรื่องธรรมชาติ" เฉินลู่มองที่ฝ่ามือที่บีบแน่นของเธอแล้วพูดขึ้น

สวีซุ่ยหนิงเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูด "เฉินลู่ ฉันขอโทษมากๆ เมื่อคืนนี้ฉันจำผิดคน สำหรับเรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผล ฉันกับนายควรทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

เฉินลู่เอ่ยย้อนถามด้วยเสียงราบเรียบ "จำผิดคน?"

สวีซุ่ยหนิงสูดลมหายใจเข้าและกล่าว "ฉันต้องขอโทษจริงๆ ฉันจำผิดคน ดังนั้นฉันเลยจะบอกว่ามันคือความเข้าใจผิด ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเถอะ ฉันจะไม่กล่าวโทษนาย เป็นเพราะว่าเมื่อคืนนี้ฉันร้องขอให้นายพาฉันกลับไป ไม่อย่างนั้นนายก็คงไม่ต้องพาฉันกลับมาด้วย นายเองก็...ไม่ได้ทำผิดอะไร"

เฉินลู่จ้องมองเธอด้วยสายตาล้ำลึกอยู่เป็นเวลานาน

เห็นได้ชัดว่าสวีซุ่ยหนิงนั้นคอแห้งแล้ว ในขณะที่กำลังจะพูด เขาละสายตาไปอย่างเย็นชา น้ำเสียงของเขาไม่ผันผวนเลยแม้แต่น้อย น้ำเสียงนั้นเย็นชาและสงบนิ่ง "เธอไม่ได้จำผิดคนหรอก"