เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 290

น้ำเสียงของสวีซุ่ยหนิงฟังดูไม่พอใจมากขึ้นเรื่อยๆ "เห็นๆกันอยู่ว่านายเป็นคนเอาเปรียบก่อน ทำไมฉันต้องรับผิดชอบด้วยล่ะ?"

“ตอนสุดท้ายเธอเป็นคนกอดคอให้กำลังใจฉันเองไม่ใช่หรือไง?” เขาถามกลับอย่างครุ่นคิด

“นั่นเป็นเพราะนายขยับเยอะเกินไปจนฉันแทบจะบินออกไปอยู่แล้ว ฉันเจ็บแทบตาย ฉันจะไปให้กำลังใจนายตอนไหนกัน” เสียงของสวีซุ่ยหนิงสูงขึ้นเล็กน้อยเนื่องจากการโต้แย้ง

เฉินลู่เลิกคิ้วเพื่อมองเธอ

สวีซุ่ยหนิงจึงหยุดพูด

เฉินลู่กล่าวต่อว่า "ชีวิตมีได้เพียงแค่ครั้งเดียว ฉันไม่มีความอดทนที่จะทำเตรียมทำกิจกรรมแบบนั้นหรอกนะ"

เสียงของสวีซุ่ยหนิงเบาลง แต่เธอยังไม่สนใจ "อีกอย่าง...นายช่วยเลิกพูดอะไรแบบนี้ข้างนอกสักทีได้ไหม ใครได้ยินเข้าคงลำบากใจ ถึงนายไม่อายแต่ฉันอายนะ"

เฉินลู่พูดอย่างอารมณ์ดีว่า “ฉันคิดว่าเธอไม่ทำเหมือนจางอวี้เป็นคนนอกซะอีก”

“ยังไงก็ห้ามพูด” สวีซุ่ยหนิงกระโดดขึ้น

“โอเค” เฉินลู่รับปากอย่างง่ายดาย ก่อนจะพูดต่อว่า “ซุ่ยซุ่ย เธอช่วยให้โอกาสฉันอีกครั้งได้ไหม? เรามาลองกัน ถ้าครั้งนี้เธอไม่พอใจอีก ฉันจะไม่รบกวนเธออีกเลย”

สวีซุ่ยหนิงฟังจบ แต่ไม่ได้พูดอะไร

เฉินลู่มักใจร้อนและไม่มีความอดทน แต่วันนี้เขากลับไม่ได้ใจร้อนแต่อย่างใด เขาพูดเพียงว่า "เธอลองใช้เวลาคิดดูให้ดี ฉันรู้ว่าที่จริงแล้วเธอไม่ได้อยากจะปฏิเสธฉันขนาดนั้น เมื่อก่อนที่ใจร้ายก็เพราะกำลังโกรธจนถึงขีดสุด เธออย่าเพิ่งปฏิเสธฉันตอนนี้เลย ถ้าอยากให้ฉันปล่อยวางเธอได้แล้วไปหาคนใหม่ มันก็ต้องใช้เวลาหลายปี ฉะนั้นรบกวนเธอช่วยคิดถึงสิ่งดีๆของฉันบ้าง”

เมื่อสวีซุ่ยหนิงกลับมาที่บริษัท เธอยังดูใจลอยอยู่บ้าง

เสี่ยวเย่เห็นรถของเฉินลู่ใต้บริษัท อดไม่ได้ที่จะดีใจเล็กน้อย "พี่ซุ่ยหนิง พี่เฉินลู่เป็นคนส่งพี่กลับมาเหรอ?"

สวีซุ่ยหนิงมองไปที่เธอโดยไม่พูดอะไร

“พี่เฉินลู่ยังรักพี่อยู่นะ เมื่อก่อนขนาดความสัมพันธ์ของพวกพี่ไม่ได้ดีมาก เขายังพาฉันไปงานเลี้ยงและช่วยพี่ทำสัญญาร่วมงาน เพราะกลัวว่าพี่จะเหนื่อย ถึงพี่เขาจะมีส่วนที่ทำผิดไปบ้าง แต่ว่าพี่...อย่าเพิ่งปฏิเสธเขาเลยนะ ”

เสี่ยวเย่คิดครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อว่า “จริงๆ แล้ว มีหลายครั้งที่ฉันคิดว่าเขาเองก็น่าสงสารมาก รู้ๆกันอยู่ว่าเขาเป็นคนไม่ชอบเข้าสังคม แต่กลับดูแลคนรอบข้างพี่ได้ดีมาก แถมยังมาถามข่าวคราวของพี่จากฉันอยู่บ่อยๆ ทุกครั้งที่ได้ยินว่าพี่ออกไปกับลั่วจือเห้อ เขาแค่ตอบว่าอืมเบาๆคำเดียว แต่ฉันก็ดูออกว่าเขาต้องไม่สบอารมณ์แน่นอน ”

เฉินลู่พูดอย่างเฉยเมย “ตอนนั้นคงไม่หรอก ผมไม่ได้ชอบเธอจริงๆ”

ในเวลานั้น เฉินลู่รู้ตัวเองว่าไม่ได้ชอบโจวอี้เพราะเธอ แต่เขาก็ไม่ได้ชอบเธอเหมือนกัน อย่างมากเป็นเพียงแค่ความรู้สึกดีๆ

เช่นเดียวกับตอนที่เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย เขามีความรู้สึกดีอยู่บ้างเป็นระยะๆ

เซี่ยซีถามขึ้นด้วยความสงสัย "แล้วทำไมถึงรู้สึกรักขึ้นมาล่ะ?"

“มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมกับเธอได้ยินคุณบอกว่าหลังจากคลอมผม คุณก็รู้สึกเสียใจในภายหลัง และหวังว่าบนโลกนี้จะไม่มีผม”

การแสดงออกของเซี่ยซีแข็งทื่อเล็กน้อย

เฉินลู่พูดต่อว่า “เธอบอกผมวันหนึ่งผมจะเจอภรรยาที่รักผมจริงๆ ในวันนั้นเธอเป็นห่วงผม ยอมผมทุกอย่างและมองผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด"

ในเวลานั้นแม้ว่าเฉินลู่จะไม่ได้แสดงออก หรือบอกว่าเธอเสนอตัวช่วยเหลือคนอื่นได้เก่งมาก แต่ในความเป็นจริงนั้นเขารู้สึกเหมือนได้รับการเยียวยารักษาจากเธอมากทีเดียว