เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 292

“เฉินลู่ คุณป้าไม่ใช่ว่าไม่รักนายนะ ถ้าเธอไม่สนใจนายจริงๆ คงจะไม่ถามอะไรมากมายอย่างแน่นอน” สวีซุ่ยหนิงก็ไม่ได้รับรู้ ในน้ำเสียงของเธอยังมีเสียงเกลี้ยกล่อมเล็กน้อย เธอพูดจริงจัง "ไม่มีแม่คนไหนที่ไม่รักลูกตัวเองหรอก"

เห็นได้ชัดว่าเฉินลู่รู้สึกว่าน้ำเสียงของเธออ่อนโยนไปมาก และยกมุมปากขึ้นอย่างนึกไม่ถึง และพูดว่า "แล้วเธอสามารถรักฉันสักหน่อยได้ไหม"

“แต่ฉันก็เป็นแม่ของนายไม่ได้” สวีซุ่ยหนิงสีหน้าดูหมดหนทาง

“ผู้ชายโตแล้ว ไม่ต้องการความรักจากแม่ สิ่งที่เขาต้องการคือความรักแบบที่สามารถทำสิ่งไม่ดีขณะนอนอยู่บนเตียงได้” เฉินลู่เลิกคิ้ว

สวีซุ่ยหนิงหยุดไปชั่วคราว จากนั้นผลักเฉินลู่ออกไป แล้วก้าวเข้าไปที่มุมมุมหนึ่ง

จะตีเธอให้ตาย เธอก็จะไม่มา ในสองวันก่อนเธอรู้สึกไม่ค่อยสบาย และเธอจำได้ว่าเมื่อก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้

ถ้าให้เฉินลู่รู้เรื่องนี้เข้า จะบอกเธออย่างจริงจังว่า ผู้ชายที่ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ามาช่วงระยะหนึ่งล้วนเป็นเช่นนี้ น้อยคนนักที่จะควบคุมมันได้

“ด้านคุณป้า หรือไม่นายก็เริ่มเข้าหาก่อน บางทีการเริ่มคุยเปิดใจก่อน มันอาจจะดีกว่าไม่น้อย” สวีซุ่ยหนิงพูด

เฉินลู่พูดเบาๆ “มันไม่ง่ายที่จะพูดออกมา”

“มีอะไรที่จะพูดไม่ออก? นายอยู่ต่อหน้าฉันอะไรก็พูดออกมาได้”

เฉินลู่กล่าวว่า "ปกติฉันไม่ค่อยคุยกับหล่อนมากนัก เลยไม่คุ้นเคยที่จะพูดกันน่ะ” สำหรับสวีซุ่ยหนิง พูดเรื่องลามกพูดมากแล้ว แน่นอนว่าไม่ได้รู้สึกเกรง

สวีซุ่ยหนิงไม่ได้พูดอะไร

ขณะที่เฉินลู่ส่งเธอกลับไป ได้พูดอย่างมีความหมายว่า “หรือไม่ก็ให้ฉันขึ้นไปนั่งเล่นสักหน่อย?”

สวีซุ่ยหนิงจำได้ว่าครั้งหนึ่ง ที่เขาเข้ามาในห้องก็แบบนี้ จึงส่ายหน้าอย่างรุนแรง แล้วหันหลังกลับเดินขึ้นไปชั้นบน

เฉินลู่จุดบุหรี่อยู่ที่ใต้ตึกชั้นล่าง และผ่านไปสักพักถึงได้ออกไป