เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 297

อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้น เฉินลู่รู้สึกว่าเธอนั้นมีทักษะบางอย่าง

สีหน้าการแสดงออกของเธอดูสงบนิ่ง ราวกับไม่ได้ตั้งใจจะให้ของขวัญอะไรกับเขา หันกลับมาและซ่อนของขวัญไว้ในของขวัญของคนอื่น

หรือว่าเป็นของขวัญส่วนตัว

รูปภาพแบบนี้แม้แต่แฟนหนุ่มเมื่อได้เห็นก็คงหน้าแดงระเรื่อ

เฉินลู่เองก็เป็นผู้ชาย เมื่อเห็นภาพเหล่านี้ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่มีความผันผวนเลยแม้แต่น้อย ในตอนนั้นใบหน้าเขาเย็นชา จากนั้นเขาก็อยู่ภายในห้องหนังสือเพียงคนเดียว เปิดดูรูปภาพเหล่านั้นจนหมดอัลบั้ม

มีภาพหนึ่ง สายตาคู่นั้นมองตรงมาที่เขา ชุดเดรสสายเดี่ยวที่สวมอยู่นั้นสายข้างหนึ่งตกลงมาอยู่บริเวณแขน ผมของเธอดูเหมือนไม่ได้จัดทรง ยุ่งเหยิงและเซ็กซี่มาก มุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย ราวกับรอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้ม

หลังจากที่ดูจนหมดอัลบั้ม เฉินลู่ก็ดื่มน้ำไปแก้วใหญ่

ปฏิกิริยาแรกคือสวีซุ่ยหนิงนั้นติดหนี้เรื่องการสอนแล้ว ติดหนี้เรื่องการสอนแล้วจริงๆ

ไม่กี่วันต่อมา เมื่อเธอจบการศึกษา เฉินลู่ไปโรงเรียนครั้งหนึ่ง แต่เห็นเจียงเจ๋ออยู่กับเธอ เธอสวมชุดนักศึกษาปริญญาตรี ยิ้มอย่างมีความสุขและพูดคุยกับเจียงเจ๋อ

เฉินลู่ไม่ได้เข้าไปรบกวนเธอ เดิมทีอยากจะถามเธอถึงเหตุผลที่ส่งรูปเหล่านั้นมา

แต่อย่างไรก็ตาม ถามหรือไม่ถามก็ไม่ได้แตกต่างอะไรกัน รูปภาพเหล่านั้น ตั้งแต่รูปแรกจนรูปสุดท้ายเหมือนกับเป็นการหยอกล้อ

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง สวีซุ่ยหนิงก็จำได้ว่ารูปนั้นคืออะไร นั่นเป็นเพราะเธอถูกเพื่อนร่วมห้องเกลี้ยกล่อมว่าเธอนั้รูปร่างดี เพื่อนร่วมห้องต้องการถ่ายรูปเธอ ผู้หญิงถ่ายภาพต่อหน้าผู้หญิงมันไม่ได้มีอะไรน่าอาย

เธอไม่ลังเลเลยที่จะแสดงออกทางอารมณ์ตามที่เพื่อนร่วมห้องของเธอต้องการ

หลังจากนั้นเธอเก็บรูปภาพเหล่านั้นลงในกล่องและท้ายที่สุดมันก็หายไป

สวีซุ่ยหนิงค่อนข้างประหม่า สิ่งเหล่านั้นหากคนนอกได้เห็นคงไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก เธอตามหาสิ่งนั้นอยู่หลายวัน

ต่อมาเมื่อเพื่อนร่วมห้องของเธอพูดถึงกล่องนั้น สายตาก็เปลี่ยนไป แต่ทว่าก็ยังคงปลอบโยนเธอว่าคงจะไม่มีเรื่องอะไร

ตอนนี้เมื่อได้คิดแล้ว กล่องใบนั้นเป็นเธอที่ใช้จัดของขวัญให้กับเฉินลู่

เพื่อนร่วมห้องพูดแบบนี้ อาจเป็นเพราะว่าเฉินลู่วางมันลงข้างกายและไม่มีทางมองมันอีก

“นั่นไม่ใช่ของขวัญที่ฉันให้นาย” สวีซุ่ยหนิงสัมผัสแก้มที่ร้อนผ่าวของตนเองและเอ่ย "แต่เดิมมันเป็นของขวัญที่ฉันให้ตัวเอง มีอยู่ช่วงหนึ่ง ฉันปฏิเสธรูปร่างหน้าตาของฉัน ฉันต้องการใช้รูปภาพเหล่านั้นเตือนสติตัวเอง ไม่จำเป็นต้องปฏิเสธตัวเอง ใช่ หากวันไหนนายมีเวลาก็ช่วยนำมาคืนฉันด้วย"

เฉินลู่หยุดชะงักและพูด "หลายปีแล้ว ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะต้องไปตามหามันที่ไหนแล้ว"

อาจเป็นเพราะช่วงเวลานี้น้อยครั้งนักที่เฉินลู่จะไม่รับสายโทรศัพท์ของเธอ การเปลี่ยนแปลงในคืนนี้ทำให้เธอรู้สึกว่ามีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้น

ไม่กี่นาทีต่อมา เฉินลู่ก็โทรเข้ามาหาเธอ เขานิ่งเงียบอยู่เนิ่นนาน แต่เธอกลับได้ยินเสียงลมหายใจที่ถี่ระรัวของเขา

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น "ซุ่ยซุ่ย"

เฉินลู่แทบจะไม่เป็นแบบนี้

หัวใจของสวีซุ่ยหนิงกระชับแน่นในทันที อดไม่ได้ที่จะถามด้วยเสียงที่แผ่วเบา "เป็นอะไรไป?"

"มีคนไข้รายหนึ่งที่ได้รับการผ่าตัด คนคนนั้นจากไปแล้ว" เฉินลู่สูดลมหายใจเข้าและเอ่ยด้วยเสียงสงบนิ่ง "ฉันไม่สามารถรักษาคนคนนั้นไว้ได้"

สวีซุ่ยหนิงอ้าปากแต่กลับไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

"ข้อแรกนี่ไม่ใช่การผ่าตัดใหญ่ แพทย์คนไหนก็สามารถทำได้ เก้าสิบเปอร์เซ็นที่จะประสบความสำเร็จ" เฉินลู่หัวเราะเยาะตัวเอง น้ำเสียงของเขาแหบพร่า "ซุ่ยซุ่ย แต่ฉันไม่สามารถรักษาคนคนนั้นได้"

สวีซุ่ยหนิงไม่รู้ว่าทำไม น้ำเสียงของเธอเริ่มสั่นเครือ เธอฝืนยิ้มและเอ่ย "เฉินลู่ ฉันจะไปหานาย นายรอฉันนะ"