เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 299

เซี่ยซีฝืนใจยิ้มด้วยความปวดร้าว ก่อนจะพูดกับสวีซุ่ยหนิงว่า "ตอนเด็กเขาแอบโทรหาฉันอยู่หลายครั้ง เขาบอกว่าเขามีชีวิตที่ไม่ค่อยมีความสุขและต้องการมาเจอฉัน ฉันคิดว่าเขามีพ่อแบบเฉินเจ๋อชูทั้งชีวิตของเขาก็คงไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารการกิน และคงถูกเลี้ยงดูแบบยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม ดังนั้นทุกครั้งฉันจึงปฏิเสธเขา......”

เธอรู้สึกว่าหายใจเข้าออกลำบากขณะที่กำลังพูด “ฉันกำลังคิดว่าในแต่ละครั้งเขารู้สึกน้อยใจเหมือนกับครั้งนี้หรือเปล่า?”

เซี่ยซีเฝ้าถามตัวเองในใจ ถ้าเธอรู้ก่อนหน้านี้ว่าเฉินลู่มีชีวิตที่ไม่ค่อยมีความสุขจริงๆ เธอยังจะเพิกเฉยต่อเฉินลู่หรือไม่?

คงไม่หรอก

เธอคงไม่เพิกเฉยหรอก เซี่ยซีคิดในใจ

ถ้าเธอรู้ก่อนหน้านี้เธอจะไม่เพิกเฉยต่อเขาเด็ดขาด

เซี่ยซีไม่ได้สนใจเฉินลู่ เพราะเธอรู้สึกถ้าเฉินลู่อยู่กับเธอเงื่อนไขของการใช้ชีวิตของเขาอาจไม่ดีพอ และเธอก็กลัวว่าถ้าเฉินเจ๋อชูแต่งงานใหม่สิ่งของที่ควรจะเป็นของเฉินลู่อาจตกเป็นของคนอื่น เธอยอมรับไม่ได้ถ้าสิ่งของของเฉินลู่จะตกไปอยู่ในมือของผู้หญิงคนอื่น

ในเมื่อเธอวางแผนแล้วว่าจะไม่ดูแลเฉินลู่ ดังนั้นจึงไม่สามารถทำตัวใกล้ชิดสนิทสนมกับเฉินลู่ได้ สำหรับเด็กที่อยู่กับแม่มากเกินไป การไม่มีแม่อยู่ด้วยจะยิ่งเจ็บปวดกว่าการไม่มีแม่ตั้งแต่แรก นั่นเป็นเหตุผลที่เธอตัดทุกอย่างกับเฉินลู่อย่างไร้ความปรานี ยิ่งเธอเย็นชามากเท่าไหร่ เฉินลู่ก็จะยิ่งสนใจเธอน้อยลงเท่านั้น

เพียงแต่การแกล้งทำเป็นเย็นชามากเกินไป ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างสองแม่ลูกกลายเป็นหยุดชะงักไปในทันทีและไม่สามารถคลี่คลายได้ บวกกับเซี่ยซีเกลียดเฉินเจ๋อชูมากและสุขภาพก็ไม่ค่อยดี เมื่ออยู่ต่อหน้าเขาจึงไม่อาจแสดงความรักต่อเฉินลู่ออกมาได้

หลังจากได้ยินคำพูดของเซี่ยซี สวีซุ่ยหนิงอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็พูดไม่ออก

เฉินลู่ติดต่อเธอเป็นคนแรก หรือว่าเขาไม่ไว้วางใจในความรักของแม่มานานแล้ว หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือเอาความปรารถนาต่อความรักทั้งหมดมาไว้กับเธอ

......

เฉินลู่กลับมาหลังจากสิบนาทีต่อมา

มาพร้อมกับผู้อำนวยการโรงพยาบาล

ทั้งสวีซุ่ยหนิงและเซี่ยซีไม่มีใครพูดอะไร รวมทั้งเฉินลู่ด้วย ผู้อำนวยการโรงพยาบาลนั่งลงและทำแผลให้เขา

ในห้องทำงานเงียบจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มที่ตกลงพื้น และมีเสียงกระปุกยาหลายชนิดที่กระแทกกับโต๊ะแล้วส่งเสียงเล็กน้อย

“ถึงแม้ว่าคุณฟู่จะยังอายุน้อย แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าอวัยวะจะล้มเหลว ยิ่งไปกว่านั้นมันเป็นเพียงความล้มเหลวของการผ่าตัด ไม่ใช่ข้อผิดพลาดในการผ่าตัด มันไม่ใช่ความผิดของคุณ” ผู้อำนวยการพูดให้กำลังใจและตบไหล่เขาเบาๆ “คนในครอบครัวของผู้ป่วยส่วนมากจะไม่สามารถยอมรับในสถานการณ์แบบนี้ได้ เพราะมันคือการสูญเสียคนที่รัก ดังนั้นเราต้องเข้าใจซึ่งกันและกัน”

เฉินลู่พยักหน้า และตอบกลับเพียงคำเดียว “อืม”

“หมอเฉิน คุณอายุยังน้อยและเป็นมืออาชีพมาก แค่การล้มเหลวในการผ่าตัดเพียงครั้งเดียวมันไม่สามารถตัดสินอะไรคุณได้ ไม่มีใครรับประกันผลลัพธ์ของการผ่าตัดได้ การผ่าตัดมันมีความเสี่ยงอยู่แล้ว” "คุณสงบจิตใจไปก่อน พรุ่งนี้คุณลาพักผ่อนแล้วกัน"

เฉินลู่พูดว่า "ขอบคุณมากครับ ผู้อำนวยการ"

ก่อนที่ผู้อำนวยการจะเดินออกไป เขาได้หันหน้าไปพยักหน้าให้กับเซี่ยซี

หลังจากที่ผู้อำนวยการเดินออกไป ภายในห้องก็กลับเข้าสู่ความเงียบ

เซี่ยซีมองดูบาดแผลบนใบหน้าของเฉินลู่ และเกือบจะร้องไห้อยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็กัดฟันแล้วหันหน้าหนี

สวีซุ่ยหนิงมองไปที่เฉินลู่ด้วยสีหน้าที่กังวล

ไม่กี่นาทีต่อมาเฉินลู่อธิบายอย่างใจเย็นว่า “แม่ที่เพิ่งคลอดลูกได้หนึ่งเดือนได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นฝีเต้านมเฉียบพลัน สามีของเธอมาพบฉันด้วยความไว้วางใจและหวังว่าฉันจะทำการผ่าตัดให้กับภรรยาของเขา ฉันไม่ได้ปฏิเสธ สองวันหลังจากการผ่าตัด ภรรยาของเขาประสบกับภาวะอวัยวะล้มเหลวอย่างกะทันหันและได้เสียชีวิตลง”

สวีซุ่ยหนิงและเซี่ยซีไม่มีใครพูดอะไรสักคำ

“เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ” เฉินลู่พูดอย่างใจเย็น “เปอร์เซ็นต์ที่ศัลยแพทย์จะเจอปัญหาเรื่องญาติคนไข้ก่อเรื่องนั้นมีไม่น้อย แค่บาดแผลที่ผิวหนังเล็กน้อยแค่นี้ไม่ต้องกังวลหรอก เขาก็คาดไม่ถึงว่าภรรยาที่วันนั้นยังมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข แต่สองวันต่อมาจะเสียชีวิตลง ฉันเข้าใจเขา มันเป็นเรื่องที่ไม่มีใครยอมรับได้”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาเหลือบมองไปทางประตูอย่างเหม่อลอย ก่อนจะพูดว่า “ไม่เป็นไร ฉันจะไปส่งคุณกับเธอกลับ”

เซี่ยซีกำลังจะเอ่ยปากพูด สวีซุ่ยหนิงสบตากับเขา แต่ไม่ได้พูดอะไร

เฉินลู่ขับรถกลับไปที่บ้านตระกูลเฉินก่อน เซี่ยซีไม่ได้พูดอะไรระหว่างทาง เมื่อเธอลงจากรถได้พูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า “อาลู่ ในชีวิตของแม่มีเพียงแกเป็นลูกชายคนเดียวเท่านั้น”