เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 300

ตอนที่สวีซุ่ยหนิงมาถึงห้องทำงานของเฉินลู่ ก็เก็บอารมณ์ปรับสีหน้าทั้งใหม่หมด เหลือเพียงรอยยิ้มเต็มใบหน้าเอ่ยว่า: "นายกำลังจะเลิกงานแล้วใช่ไหม ฉันมารับนายกลับบ้าน"

เฉินลู่เลิกคิ้วแล้วถาม: "วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกเหรอ?"

สวีซุ่ยหนิงตอบ: "มีเวลาว่างพอดี แล้วก็ซื้อของมานิดหน่อย ตอนเย็นไปทำอาหารที่บ้านฉันดีกว่า"

เฉินลู่ไม่ปฏิเสธ เขาใช้เวลาเก็บของอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตามสวีซุ่ยหนิงออกไปข้างนอก

ตอนที่กำลังผ่านประตูใหญ่ออกไป รปภ.ก็เรียกเฉินลู่เอาไว้: "หมอเฉิน ตอนเย็นคนคนนั้นมานั่งคุกเข่าอีกแล้วครับ"

สวีซุ่ยหนิงมีสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย

ส่วนเฉินลู่ก็แค่ตอบว่า "อืม" อย่างเฉยชา ดูเหมือนมันจะไม่มีผลกระทบอะไรต่อเขาเลย

"หมอเฉิน ที่ผมบอกคุณ เพราะแค่อยากจะให้คุณระวังตัวเอาไว้ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะแอบสะกดรอยตามคุณก็ได้" รปภ.ถอนหายใจออกมา "ไปบังเอิญเจอใครมากันนะคุณหมอเฉิน ทำเอาชีวิตคุณอยู่ไม่เป็นสุขเสียแล้ว"

เฉินลู่เอ่ยขอบคุณ จากนั้นก็เดินจูงสวีซุ่ยหนิงไปด้านนอก

หลังจากที่สวีซุ่ยหนิงกลับบ้านมาพร้อมเฉินลู่ ก็บอกให้เขานั่งรอสักครู่ แล้วก็เดินไปล้างผักทำอาหาร รอจนเธอจัดการเสร็จแล้ว ก็พบว่าเฉินลู่หลับไปแล้ว

เธอมองใบหน้ายามหลับใหลของเขา แล้วค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้ เธอไม่นึกว่าการขยับเบาๆ เพียงเล็กน้อย เขาก็ตื่นแล้ว

"เมื่อคืนไม่ได้นอนเท่าไหร่" เฉินลู่บอก

สวีซุ่ยหนิงพยักหน้า เธอกำลังคิดว่าจะออกไป เขาจะได้พักผ่อนให้เต็มที่ แต่ไม่นึกว่าเขาจะดึงมือเธอไว้ แค่เขาออกแรงกระชากนิดเดียว ตัวของเธอก็โดนดึงกลับไปอยู่ที่เดิม

เขานั่งอยู่บนฟูก ส่วนเธอยืนอยู่ข้างเตียง เขาใช้แขนข้างหนึ่งกอดเอวเธอไว้ ส่วนอีกข้างก็โน้มคอของเธอลงไปรับจูบที่แสนดูดดื่มจากเขา

สวีซุ่ยหนิงถอยหลังไปนิดหน่อย แล้วเอ่ยว่า: "ยังไม่ได้กินข้าวเลยนะ"

เฉินลู่พาเธอขึ้นมาบนเตียง แล้วแกะเข็มขัดหนังออก เขาเอ่ยออกมาอย่างใจเย็น: "อีกเดี๋ยวค่อยกิน"

.......

สวีซุ่ยหนิงตื่นเช้ามาก

แต่เธอไม่ได้ปลุกเฉินลู่ จนกระทั่งใกล้เวลาปกติที่เขาตื่นขึ้นเพราะต้องเตรียมตัวไปทำงานนั่นแหละ เธอถึงจะเข้าไปปลุกเขา: "ได้เวลาไปทำงานแล้ว"

เฉินลู่เงียบอยู่แป๊บหนึ่ง พอความง่วงหายไปแล้ว ถึงจะเอ่ยออกมาเสียงอ่อน: "วันนี้หยุด"

สวีซุ่ยหนิงนิ่งไป เฉินลู่จึงหันมามองเธอ

"พอดีเลย อย่างนั้นนายไปบริษัทเป็นเพื่อนฉัน" สวีซุ่ยหนิงรีบปรับสีหน้าให้เหมือนปกติแล้วพูดออกมา

"ฉันไม่ไปหรอก ขอนอนเพิ่ม" เฉินลู่บอก

นี่เป็นครั้งแรกในช่วงเวลานี้เลยที่สวีซุ่ยหนิงโดนเฉินลู่ปฏิเสธ

แบบนี้มันประหลาดมาก แต่ว่าเธอก็ไม่สามารถใช้แววตาซับซ้อนอ่านยากมองเขาได้ เธอเพียงแค่พยักหน้าแล้วเอ่ยว่า: "จริงด้วย นายก็พักผ่อนเยอะๆ อย่างนั้นฉันไปของฉันคนเดียวก็แล้วกัน ถ้านายอยากกลับบ้าน ก็กลับเอาเองนะ อย่าลืมโทรมาบอกฉันด้วย"

สวีซุ่ยหนิงฮัมเพลงแล้วเดินออกไป

"ฉันใช้แรงทั้งหมดวิ่งออกไป ตั้งใจจะวิ่งออกไปให้ไกลหน่อย ให้ดีที่สุดก็คือตอนที่โจรมันกำลังไล่จับฉันอยู่ แล้วมีคนมาช่วยชีวิตอาลู่ออกไป แต่ว่าฉันร่างกายไม่แข็งแรง วิ่งได้ไม่กี่ร้อยเมตร ก็โดนเขาจับตัวเองไว้ได้เสียแล้ว เขาเหยียบโทรศัพท์ของฉันจนพัง จากนั้นก็ตั้งใจจะกลับไปที่บ้านหลังนั้น ดังนั้นฉันก็เลยยื่นมือไปแย่งเข็มฉีดยาอันนั้นมา แล้วฉันก็แย่งมันมาได้ แต่นิ้วก็เป็นแผลจากการแย่งเหมือนกัน

ฉันกลัวว่าเขาจะเข้ามาแย่งเพื่อเอาไปทำร้ายอาลู่อีก กลัวว่าจะโดนเขาสบโอกาสแย่งเข็มไป เลยกล้าแค่กำเอาไว้แน่นในมือตัวเอง แล้วก็พอเดาออกว่าเพื่อที่จะปกปิดตัวตนของเขา เขาน่าจะใช้เลือดคนอื่น ดังนั้นวินาทีฉันตัดสินใจว่า ถ้าเขาเข้ามาแย่ง ฉันก็จะฉีดเลือดนั่นเข้าร่างกายของตัวเอง"

คนลักพาตัวมันด่าฉันว่าบ้า

เซี่ยซีร้องไห้ออกมา: "แต่นั่นมันลูกชายของฉัน"

สวีซุ่ยหนิงฟังถึงตรงนี้ก็เม้มปาก

เซี่ยซียกยิ้ม แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติ "แต่ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้น หลังจากนั้นตำรวจก็มาได้ทันเวลาพอดี คนคนนั้นหนีไป ฉันก็กินยาต้านไวรัส โดนเฉินเจ๋อชูพากลับ ฉันกลัวว่าถ้าเกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆ อาลู่จะโทษตัวเองเพราะเรื่องนี้ ดังนั้นก็เลยยกความดีทั้งหมดให้กับเฉินเจ๋อชู"

สวีซุ่ยหนิงเอ่ย: "เขาเกลียดคุณมาโดยตลอดก็เพราะเรื่องนี้"

"ฉันรู้" บุหรี่ของเซี่ยซีเผาไหม้มาจนถึงก้นกรอง แต่เธอไม่ใส่ใจเรื่องนี้นัก "ฉันเป็นอยู่ในอาการซึมเศร้าอยู่พักใหญ่ คิดว่าตัวเองคงตายได้ในทุกๆ วัน คิดว่าเขาคงไม่เคยได้รับความรักจากแม่ แต่ก็ไม่ควรจะต้องมาเจ็บปวดเพราะแม่เหมือนกัน"

ที่จริงหลังจากเหตุการณ์นี้ อย่างน้อยเซี่ยซีก็ได้ประโยชน์บางอย่าง เช่นเฉินเจ๋อชูไม่ได้ห้ามเธอเจอเฉินลู่แล้ว อิสระของเธอในที่สุดก็ไม่ได้มีแค่เพียงแค่สองวันนั้นที่คนรักของเธอจากไป แล้วเธอก็ไม่ต้องโดนใครแจ้งอย่างจงให้คิดถึงคนนั้นเพราะอิสระจากสองวันนั้นอีก

เพราะว่าเธอช่วยชีวิตเฉินลู่ เฉินเจ๋อชูยังให้ทางรอดแก่ครอบครัวเธอ แล้วก็ให้เธออยู่ที่บ้านตระกูลเฉินในตำแหน่งที่ไม่อาจสั่นคลอนได้ กลายเป็นผู้หญิงที่เวลาออกไปไหนใครๆ ก็ต้องอิจฉา

เดิมทีที่เธอนอกใจ เฉินเจ๋อชูก็ไม่ได้ปล่อยคนพวกนั้นไป แล้วคิดว่าเขาจะปล่อยเธอไปจริงๆ เหรอ? ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเธอช่วยชีวิตลูกชายของเขาเอาไว้

ครั้งนั้น สิ่งที่เซี่ยซีสูญเสียมี มีแค่เพียงเฉินลู่

ครั้งสุดท้ายที่เธอกำลังตรวจว่ามีเชื้อแฝงอยู่ในร่างกายเธอหรือไม่ เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากเฉินลู่ เขาเอ่ยอย่างเกรงใจและห่างเหิน: "คุณเซี่ย โปรดให้อภัยด้วยที่ต้องโทรหาคุณอีกครั้ง ผมก็แค่ต้องการจะบอกให้คุณทราบ คุณวางใจเถอะครับ ดูเหมือนว่า ผมจะไม่ต้องการแม่อีกต่อไปแล้ว"