เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 300

ตอนที่สวีซุ่ยหนิงมาถึงห้องทำงานของเฉินลู่ ก็เก็บอารมณ์ปรับสีหน้าทั้งใหม่หมด เหลือเพียงรอยยิ้มเต็มใบหน้าเอ่ยว่า: "นายกำลังจะเลิกงานแล้วใช่ไหม ฉันมารับนายกลับบ้าน"

เฉินลู่เลิกคิ้วแล้วถาม: "วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกเหรอ?"

สวีซุ่ยหนิงตอบ: "มีเวลาว่างพอดี แล้วก็ซื้อของมานิดหน่อย ตอนเย็นไปทำอาหารที่บ้านฉันดีกว่า"

เฉินลู่ไม่ปฏิเสธ เขาใช้เวลาเก็บของอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตามสวีซุ่ยหนิงออกไปข้างนอก

ตอนที่กำลังผ่านประตูใหญ่ออกไป รปภ.ก็เรียกเฉินลู่เอาไว้: "หมอเฉิน ตอนเย็นคนคนนั้นมานั่งคุกเข่าอีกแล้วครับ"

สวีซุ่ยหนิงมีสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย

ส่วนเฉินลู่ก็แค่ตอบว่า "อืม" อย่างเฉยชา ดูเหมือนมันจะไม่มีผลกระทบอะไรต่อเขาเลย

"หมอเฉิน ที่ผมบอกคุณ เพราะแค่อยากจะให้คุณระวังตัวเอาไว้ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะแอบสะกดรอยตามคุณก็ได้" รปภ.ถอนหายใจออกมา "ไปบังเอิญเจอใครมากันนะคุณหมอเฉิน ทำเอาชีวิตคุณอยู่ไม่เป็นสุขเสียแล้ว"

เฉินลู่เอ่ยขอบคุณ จากนั้นก็เดินจูงสวีซุ่ยหนิงไปด้านนอก

หลังจากที่สวีซุ่ยหนิงกลับบ้านมาพร้อมเฉินลู่ ก็บอกให้เขานั่งรอสักครู่ แล้วก็เดินไปล้างผักทำอาหาร รอจนเธอจัดการเสร็จแล้ว ก็พบว่าเฉินลู่หลับไปแล้ว

เธอมองใบหน้ายามหลับใหลของเขา แล้วค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้ เธอไม่นึกว่าการขยับเบาๆ เพียงเล็กน้อย เขาก็ตื่นแล้ว

"เมื่อคืนไม่ได้นอนเท่าไหร่" เฉินลู่บอก

สวีซุ่ยหนิงพยักหน้า เธอกำลังคิดว่าจะออกไป เขาจะได้พักผ่อนให้เต็มที่ แต่ไม่นึกว่าเขาจะดึงมือเธอไว้ แค่เขาออกแรงกระชากนิดเดียว ตัวของเธอก็โดนดึงกลับไปอยู่ที่เดิม

เขานั่งอยู่บนฟูก ส่วนเธอยืนอยู่ข้างเตียง เขาใช้แขนข้างหนึ่งกอดเอวเธอไว้ ส่วนอีกข้างก็โน้มคอของเธอลงไปรับจูบที่แสนดูดดื่มจากเขา

สวีซุ่ยหนิงถอยหลังไปนิดหน่อย แล้วเอ่ยว่า: "ยังไม่ได้กินข้าวเลยนะ"

เฉินลู่พาเธอขึ้นมาบนเตียง แล้วแกะเข็มขัดหนังออก เขาเอ่ยออกมาอย่างใจเย็น: "อีกเดี๋ยวค่อยกิน"

.......

สวีซุ่ยหนิงตื่นเช้ามาก

แต่เธอไม่ได้ปลุกเฉินลู่ จนกระทั่งใกล้เวลาปกติที่เขาตื่นขึ้นเพราะต้องเตรียมตัวไปทำงานนั่นแหละ เธอถึงจะเข้าไปปลุกเขา: "ได้เวลาไปทำงานแล้ว"

เฉินลู่เงียบอยู่แป๊บหนึ่ง พอความง่วงหายไปแล้ว ถึงจะเอ่ยออกมาเสียงอ่อน: "วันนี้หยุด"

สวีซุ่ยหนิงนิ่งไป เฉินลู่จึงหันมามองเธอ

"พอดีเลย อย่างนั้นนายไปบริษัทเป็นเพื่อนฉัน" สวีซุ่ยหนิงรีบปรับสีหน้าให้เหมือนปกติแล้วพูดออกมา

"ฉันไม่ไปหรอก ขอนอนเพิ่ม" เฉินลู่บอก

นี่เป็นครั้งแรกในช่วงเวลานี้เลยที่สวีซุ่ยหนิงโดนเฉินลู่ปฏิเสธ

แบบนี้มันประหลาดมาก แต่ว่าเธอก็ไม่สามารถใช้แววตาซับซ้อนอ่านยากมองเขาได้ เธอเพียงแค่พยักหน้าแล้วเอ่ยว่า: "จริงด้วย นายก็พักผ่อนเยอะๆ อย่างนั้นฉันไปของฉันคนเดียวก็แล้วกัน ถ้านายอยากกลับบ้าน ก็กลับเอาเองนะ อย่าลืมโทรมาบอกฉันด้วย"

สวีซุ่ยหนิงฮัมเพลงแล้วเดินออกไป