เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 301

สวีซุ่ยหนิงไม่รู้ว่าตัวเองควรใช้คำพูดแบบไหนมาช่วยคลายบรรยากาศนี้ออกไป

ถึงแม้เซี่ยซีจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยก็ตาม แถมยังบอกกับสวีซุ่ยหนิงว่า: "ก็แค่รู้สึกผิดแล้วก็เสียดายต่อเขาเป็นบางครั้ง แต่ฉันชินกับวิธีการเข้าหากันแบบนี้ตั้งนานแล้วล่ะ เขาเองก็ไม่ได้ต้องการฉันเท่าไหร่ เวลาเจอเรื่องอะไรก็มักจะโทรหาเธอก่อน"

"เพราะฉะนั้นตอนนั้นที่คุณช่วยพ่อของฉัน ไม่ใช่เพราะว่าชอบฉันมากใช่ไหมคะ?"

เซี่ยซีหัวเล็กน้อยแล้วเอ่ย: "แน่นอนว่าเพื่อเฉินลู่ ถ้าเหลือหนทางไว้ต่อให้เป็นวันข้างหลังเจอกันก็ไม่น่าเกลียด"

"แถมคุณยังเคยยุให้ฉันไปคบกับคนอื่น"

"อยากลองดูว่าสุดท้ายแล้วเขาจะมีปฏิกิริยายังไง แต่เสียดายที่เขาเป็นคนประเภทเฉินเจ๋อชู ความคิดความอ่านยากไปหมด" เซี่ยซีเอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยใจ

สวีซุ่ยหนิงเงียบไปแป๊บหนึ่งแล้วเอ่ย: "ตอนนั้นคุณดูมั่นใจในตัวฉันมากเกินไป"

เซี่ยซีส่ายหน้า แล้วเอ่ย: "ฉันมารู้เอาทีหลังโดยที่ไม่ได้ตั้งใจว่า เฉินลู่เคยวาดรูปเธอ น่าเกลียดมากด้วย มีปีก ดูเหมือนพวกนกมากกว่า ไม่เหมือนคนเลย"

สวีซุ่ยหนิงขมวดคิ้ว แต่เธอก็เข้าใจได้ในทันที เฉินลู่ชอบสัตว์ประเภทนกมากเป็นพิเศษ นกนางแอ่นของโจวอี้ นกอินทรีบนตัวเขาเอง ถึงแม้เขาจะเคยบอกเธอว่า นกนางแอ่นของโจวอี้ เป็นสิ่งที่เธอชอบของเธอเอง ส่วนเขาก็แค่ฝึกมือ

แต่เวลาพวกนั้นก็ผ่านไปแล้ว เรื่องจริงหรือหลอกคงฟังแค่เขาไม่ได้

"หนิงหนิง เรื่องอาลู่ช่วงนี้ ต้องขอรบกวนเธอด้วย" เมื่อพูดถึงเฉินลู่ในที่สุดเซี่ยซีก็ฝืนยิ้มออกมาได้เสียที "วันนั้นเขาพูดขอโทษจริงใจมากๆ ท่าทางเหมือนกับเขารู้แล้วว่าตัวเองผิดจริง ฉันพลันตกใจไปด้วย"

......

หลังจากที่เอ่ยลาเซี่ยซี สวีซุ่ยหนิงไม่ได้กลับบ้านในทันที

เธอดูซีรีส์ที่ชอบก่อนตอนหนึ่ง เพื่อปรับอารมณ์ของตัวเอง จากนั้นถึงจะกลับบ้านไปอย่างยิ้มแย้ม

เฉินลู่ยังคงนอนอยู่บนเตียงเหมือนเดิม เขานอนราบไปบนเตียง สายตาของเขาจ้องไปในอากาศ เหมือนคนกำลังใจลอย

"เฉินลู่ วันนี้นายยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม?" สวีซุ่ยหนิงถามแล้วขมวดคิ้ว

กินหมด ก็มากินของสวีซุ่ยหนิงต่อจนไม่เหลือ

ตอนที่เฉินลู่มองตัวเองในกระจกเงาของห้องน้ำ อยู่ๆ เขาก็เกิดรังแกเธออยู่ตรงนั้นตั้งสองครั้ง

สวีซุ่ยหนิงประคองแผ่นหลังของเขาอย่างปลอบโยน เอ่ยเสียงเบา: "รีบไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องตื่นไปทำงานแต่เช้าอีกนะ"

เฉินลู่จ้องหน้าเธออยู่พักใหญ่ แต่ไม่ยอมเอ่ยอะไรออกมา

เพียงแต่เช้าวันถัดมาตอนที่สวีซุ่ยหนิงตื่นขึ้นมา ก็พบว่าเฉินลู่ยังคงกลับอยู่ เธอเห็นว่าเขายังหลับตา ก็เลยยื่นมือออกไปลูบหน้าเขา จากนั้นก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน: "เฉินลู่ ตื่นได้แล้ว"

เขาลืมตาขึ้นมามองเธอแค่นิดเดียว จากนั้นก็หลับตาลงไปอีก บอกออกมาเสียงอ่อน: "ฉันไม่ไปทำงาน"

"หยุดอีกแล้วเหรอ?" สวีซุ่ยหนิงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ

เฉินลู่ลืมตาขึ้นมาในทันที แล้วเอ่ยเสียงเรียบ: "อยู่เป็นเพื่อนเธอเยอะๆ ไง ดีไหมล่ะ?"