เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 302

เฉินลู่เห็นว่าสีหน้าของสวีซุ่ยหนิงดูไม่ดีเท่าไหร่ ก็ยื่นมือออกมาลูบใบหน้าเธอ แล้วเอ่ยออกมาจริงจัง: "ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่มีเรื่องอะไรจริงๆ ใครก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าการผ่าตัดจะสำเร็จแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ ก็แค่การผ่าตัดล้มเหลวของฉันมันไม่เคยเกิดขึ้นแค่นั้นเอง ฉันเลยต้องพักสักหน่อย"

สวีซุ่ยหนิงพยักหน้า อย่างไรเสียเป็นคนอื่นที่ทำงานล้มเหลว มันก็แค่ทำเงินได้มากหรือน้อยก็แค่นั้น แต่อาชีพของเฉินลู่มันขึ้นอยู่กับชีวิตคน

ตอนที่เธออาบน้ำแต่งตัวเตรียมตัวจะไปทำงานนั้น คิดได้จึงบอกกับเฉินลู่ว่า: "วันนี้ฉันจะเลิกงานเร็วหน่อย พวกเราออกไปกินข้าวข้างนอกกันไหม?"

"ไม่ต้องหรอก" เฉินลู่ปฏิเสธ "สองวันนี้ ฉันพักอยู่ในบ้านดีกว่า"

สวีซุ่ยหนิงเงียบไปแป๊บหนึ่ง แล้วตอบเขาว่า "อืม"

ที่จริงอารมณ์ของเฉินลู่ ก็ส่งผลกระทบต่ออารมณ์การทำงานของเธอเหมือนกัน

ตอนที่สวีซุ่ยหนิงอยู่ที่บริษัท เธอก็ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ ประสิทธิภาพในการทำงานของเธอต่ำมาก อ่านเอกสารแผ่นเดียว อ่านมาเป็นสิบนาทีเธอก็อ่านไม่เข้าหัวเลยสักตัว ท้ายที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวแล้วก็ล้มเลิกไป ตอนที่เธอไปห้องชงกาแฟ เสี่ยวเย่กลับเดี๋ยวมองเธอ เดี๋ยวหลบตาเธอ

"เธอเป็นอะไรเนี่ย?" สวีซุ่ยหนิงมองเธออย่างไม่เข้าใจ

เสี่ยวเย่บอกเสียงเบา: "พี่ซุ่ยหนิง เห็นข่าวร้อนที่ถูกค้นหามากที่สุดของเมืองเราหรือยังคะ?"

สวีซุ่ยหนิงนิ่งไป รู้ได้ทันทีว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับเฉินลู่แน่ เธอรู้สึกว่าหัวใจเธอหนักอึ้ง ตอนที่เธอเปิดโทรศัพท์แล้วเลื่อนอ่านไปเรื่อยๆ ดูเหมือนว่าโรงพยาบาลที่เฉินลู่ทำงานอยู่จะเป็นยอดค้นหาอยู่

เมื่อจิ้มเข้าไปดู ก็เป็นรูปของผู้ชายคนนั้นที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น ผู้คนจำนวนมากกำลังพูดถึงเรื่องนี้

ประวัติชีวิตของเฉินลู่ ครอบครัว ข้อมูลส่วนตัว ถูกเอาออกมาโพสต์เต็มไป

ข้อความที่ถูกปักหมุดเอาไว้ทำให้สวีซุ่ยหนิงรู้สึกไม่ดีมากๆ มันถูกเขียนว่า: ลูกชายของเฉินเจ๋อชูอย่างนั้นเหรอ อย่างนั้นก็ไม่แปลกหรอก ครอบครัวของเขาใหญ่แค่ไหนก็เห็นอยู่ ทำการผ่าตัดพลาดก็ไม่มีใครไปตรวจสอบหรอก แต่คนคนนี้ก็น่าสงสารจริงๆ อายุยังน้อย ต้องมาเสียภรรยาไปเสียแล้ว

สวีซุ่ยหนิงพิมพ์ส่งไปว่า "นี่คุณอย่ามาหิวแสงแถวนี้นะ" แต่ก็โดนความเห็นอื่นๆ กลบไปหายไปในทันที

ความคิดเห็นพวกนั้นส่วนใหญ่ไปในทิศทางเดียวกันหมดก็คือเห็นด้วย สวีซุ่ยหนิงโกรธมาก ชาวเน็ตที่ออกมาเรียกร้องความถูกต้อง แต่กลับไม่มีความคิดของตัวเองเลย ไม่ว่าเรื่องมันจะเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวกับเขา ไม่ว่ามันจะใช่เรื่องจริงหรือไม่ แค่ถูกสะกิดนิดเดียวก็โดนคนอื่นจูงจมูกไปแล้ว