เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 63

สวีซุ่ยหนิงก็รู้ว่าสำหรับศัลยแพทย์คนหนึ่ง มือคู่นั้นสำคัญขนาดไหน

การบาดเจ็บนี้ของเฉินลู่ คิดว่าคงใช้เวลาอีกสักพักถึงจะทำการผ่าตัดได้

สวีซุ่ยหนิงอดไม่ได้ที่จะเอ่ย "นายหาเรื่องใส่ตัวเอง นายเจ็บเอง"

เฉินลู่เลิกคิ้ว น้ำเสียงของเธอดูรีบร้อน และไม่ได้แสร้งเป็นสงบนิ่งทำเหมือนไม่เห็น ที่เขาแสร้งทำเป็นน่าสงสารก็ไม่นับว่าไร้ประโยชน์แล้ว เขาดึงมือกลับ และเอ่ย "ฉันไม่รู้สึกเสียดายภายหลังเลยที่ต้มยาให้เธอ"

"นายจะเสียใจหรือไม่เสียใจแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน"สวีซุ่ยหนิงเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเยือกเย็น "แม้ว่ามือข้างนี้ของนายจะขาดจนเป็นหมอไม่ได้ ก็ไม่ใช่เรื่องของฉัน"

หลังจากเธอพูดจบ ก็รีบรุดยืนขึ้น ก้าวเดินไปทางซ่งเยี่ยน

ซุปปลาที่เฉินลู่ต้ม เธอก็ไม่ชายตามองเลยแม้แต่น้อย แต่กลับดื่มของซ่งเยี่ยนไปชามใหญ่ ทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างยิ้มแย้ม หลังจากกินดื่มกันอย่างอิ่มเอมก็ไปเก็บเต็นท์

สิ่งของของสวีซุ่ยหนิง ส่วนใหญ่เป็นซ่งเยี่ยนที่ดูแล

หวังหว่านเห็นว่าเฉินลู่กำลังเทซุปปลาทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ

จู่ๆหวังหว่านก็ถามขึ้น"ถ้าโจวอี้อยู่ด้วย นายจะเลือกใคร"

เฉินลู่เหลือบมองเธอครั้งหนึ่ง

"นายกับโจวอี้ น่าจะไม่ได้ติดต่อกันเลยใช่ไหม"หวังหว่านถาม

เฉินลู่กลับไม่ได้ตอบ แต่หันกลับไปเก็บสิ่งของของตัวเอง

หลังจากกลุ่มคนกลับมาที่รถ เฉินลู่ที่กำลังจะขึ้นไปฝั่งที่นั่งคนขับ แม้สวีซุ่ยหนิงไม่ได้มองเขา แต่บอกกับซ่งเยี่ยนว่า "ซ่งเยี่ยน นายขับเถอะ"

เฉินลู่หันมองเธออยู่นาน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมือของเขาบาดเจ็บรึเปล่า ถึงให้ซ่งเยี่ยนมาขับแทน เมื่อคิดแล้วว่าน่าจะเป็นเพราะเหตุผลนี้ เขาถึงได้อารมณ์ดีขึ้นมา

ซ่งเยี่ยนไม่รู้เหตุผลว่าทำไม แต่กลับทำตามอย่างเชื่อฟัง

หวังหว่านมองท่าทางเฉินลู่ที่กำลังหลับตาและพักผ่อนอย่างสงบ ในใจไตร่ตรองดูแล้วว่าต่อหน้าสวีซุ่ยหนิงการแสดงออกของเฉินลู่นั้นแตกต่างออกไป เธอสงสัยว่าเขาชอบเธอจริงๆหรือแค่เสแสร้ง

เมื่อผู้ชายเป็น"ผู้ล่า" จะเก่งกาจเรื่องการพรางตัวอยู่เสมอ และยังสามารถเปลี่ยนกลยุทธ์ได้ทันท่วงที เพื่อค้นหาวิธีที่ดีที่สุดในการจับเหยื่อ

เธอมักจะรู้สึกว่า เพราะเฉินลู่โดนทิ้ง อย่างไม่เต็มใจรึเปล่า

............

รถหวังหว่านเป็นผู้เช่า เมื่อสวีซุ่ยหนิงและซ่งเยี่ยนมาถึงที่พักก็ลงจากรถไป

เฉินลู่รู้ว่าเพื่อจะให้เธอกลับมา เขาต้องผ่อนคลายและไม่ไปรบกวนเธอ

เพียงแต่ในคืนวั้นนั้น สวีซุ่ยหนิงได้รับรูปภาพที่เขาส่งมาหลายสิบภาพ ทุกภาพเป็นภาพของซ่งเยี่ยน ที่เขากำลังมั่วสุมอยู่กับพวกอันธพาล มีทั้งการพนัน แข่งรถ ทะเลาะวิวาท และดื่มเหล้า

มีอยู่ภาพหนึ่ง ที่เท้าของเขาเหยียบอยู่บนหัวคนอื่น เขาแสดงสายตาประชดประชันอย่างเย่อหยิ่ง มองคนราวกับมองเพียงพวกมด และคนที่ถูกเหยียบอยู่บนพื้นนั้นร่างกายเต็มไปด้วยเลือด แววตาเต็มไปด้วยความกลัวและการวิงวอน

สวีซุ่ยหนิงรู้สึกมาตลอดว่าซ่งเยี่ยนดูไม่ได้ไร้เดียงสานัก แต่ไม่คิดว่าเขาจะมาไกลขนาดนี้

หลังจากนั้นหลายวัน ซ่งเยี่ยนมักจะออกไปข้างนอกบ่อยๆ