เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 63

สวีซุ่ยหนิงก็รู้ว่าสำหรับศัลยแพทย์คนหนึ่ง มือคู่นั้นสำคัญขนาดไหน

การบาดเจ็บนี้ของเฉินลู่ คิดว่าคงใช้เวลาอีกสักพักถึงจะทำการผ่าตัดได้

สวีซุ่ยหนิงอดไม่ได้ที่จะเอ่ย "นายหาเรื่องใส่ตัวเอง นายเจ็บเอง"

เฉินลู่เลิกคิ้ว น้ำเสียงของเธอดูรีบร้อน และไม่ได้แสร้งเป็นสงบนิ่งทำเหมือนไม่เห็น ที่เขาแสร้งทำเป็นน่าสงสารก็ไม่นับว่าไร้ประโยชน์แล้ว เขาดึงมือกลับ และเอ่ย "ฉันไม่รู้สึกเสียดายภายหลังเลยที่ต้มยาให้เธอ"

"นายจะเสียใจหรือไม่เสียใจแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน"สวีซุ่ยหนิงเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเยือกเย็น "แม้ว่ามือข้างนี้ของนายจะขาดจนเป็นหมอไม่ได้ ก็ไม่ใช่เรื่องของฉัน"

หลังจากเธอพูดจบ ก็รีบรุดยืนขึ้น ก้าวเดินไปทางซ่งเยี่ยน

ซุปปลาที่เฉินลู่ต้ม เธอก็ไม่ชายตามองเลยแม้แต่น้อย แต่กลับดื่มของซ่งเยี่ยนไปชามใหญ่ ทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างยิ้มแย้ม หลังจากกินดื่มกันอย่างอิ่มเอมก็ไปเก็บเต็นท์

สิ่งของของสวีซุ่ยหนิง ส่วนใหญ่เป็นซ่งเยี่ยนที่ดูแล

หวังหว่านเห็นว่าเฉินลู่กำลังเทซุปปลาทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ

จู่ๆหวังหว่านก็ถามขึ้น"ถ้าโจวอี้อยู่ด้วย นายจะเลือกใคร"

เฉินลู่เหลือบมองเธอครั้งหนึ่ง

"นายกับโจวอี้ น่าจะไม่ได้ติดต่อกันเลยใช่ไหม"หวังหว่านถาม

เฉินลู่กลับไม่ได้ตอบ แต่หันกลับไปเก็บสิ่งของของตัวเอง

หลังจากกลุ่มคนกลับมาที่รถ เฉินลู่ที่กำลังจะขึ้นไปฝั่งที่นั่งคนขับ แม้สวีซุ่ยหนิงไม่ได้มองเขา แต่บอกกับซ่งเยี่ยนว่า "ซ่งเยี่ยน นายขับเถอะ"

เฉินลู่หันมองเธออยู่นาน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมือของเขาบาดเจ็บรึเปล่า ถึงให้ซ่งเยี่ยนมาขับแทน เมื่อคิดแล้วว่าน่าจะเป็นเพราะเหตุผลนี้ เขาถึงได้อารมณ์ดีขึ้นมา

ซ่งเยี่ยนไม่รู้เหตุผลว่าทำไม แต่กลับทำตามอย่างเชื่อฟัง

หวังหว่านมองท่าทางเฉินลู่ที่กำลังหลับตาและพักผ่อนอย่างสงบ ในใจไตร่ตรองดูแล้วว่าต่อหน้าสวีซุ่ยหนิงการแสดงออกของเฉินลู่นั้นแตกต่างออกไป เธอสงสัยว่าเขาชอบเธอจริงๆหรือแค่เสแสร้ง

เมื่อผู้ชายเป็น"ผู้ล่า" จะเก่งกาจเรื่องการพรางตัวอยู่เสมอ และยังสามารถเปลี่ยนกลยุทธ์ได้ทันท่วงที เพื่อค้นหาวิธีที่ดีที่สุดในการจับเหยื่อ

เธอมักจะรู้สึกว่า เพราะเฉินลู่โดนทิ้ง อย่างไม่เต็มใจรึเปล่า

............

รถหวังหว่านเป็นผู้เช่า เมื่อสวีซุ่ยหนิงและซ่งเยี่ยนมาถึงที่พักก็ลงจากรถไป

เฉินลู่รู้ว่าเพื่อจะให้เธอกลับมา เขาต้องผ่อนคลายและไม่ไปรบกวนเธอ

เพียงแต่ในคืนวั้นนั้น สวีซุ่ยหนิงได้รับรูปภาพที่เขาส่งมาหลายสิบภาพ ทุกภาพเป็นภาพของซ่งเยี่ยน ที่เขากำลังมั่วสุมอยู่กับพวกอันธพาล มีทั้งการพนัน แข่งรถ ทะเลาะวิวาท และดื่มเหล้า

มีอยู่ภาพหนึ่ง ที่เท้าของเขาเหยียบอยู่บนหัวคนอื่น เขาแสดงสายตาประชดประชันอย่างเย่อหยิ่ง มองคนราวกับมองเพียงพวกมด และคนที่ถูกเหยียบอยู่บนพื้นนั้นร่างกายเต็มไปด้วยเลือด แววตาเต็มไปด้วยความกลัวและการวิงวอน

สวีซุ่ยหนิงรู้สึกมาตลอดว่าซ่งเยี่ยนดูไม่ได้ไร้เดียงสานัก แต่ไม่คิดว่าเขาจะมาไกลขนาดนี้

หลังจากนั้นหลายวัน ซ่งเยี่ยนมักจะออกไปข้างนอกบ่อยๆ

ทั้งสองคนมองตาประสานกันอยู่ชั่วครู่

ซ่งเยี่ยน "........"

สวีซุ่ยหนิงหันตัวเดินจากไป

ซ่งเยี่ยนดึงมือกลับมาอย่างช้าๆ หันหน้าไปคุยกับเถ้าแก่ "ไม่งั้น ปล่อยไอ้คนนี้ไปเถอะ"

เถ้าแก่มองสวีซุ่ยหนิง แล้วจึงถาม "ครอบครัวมาหาเหรอ"

ซ่งเยี่ยนรู้สึกหงุดหงิด เขาคล้ายกับจะเวียนหัว

"คืนนี้นายยังจะกลับบ้านไหม" เถ้าแก่พ้นลมบุหรี่แล้วถาม พูดตรงอย่างไร้ปราณี "ท่าทางภรรยานายเมื่อกี้ น่าจะโกรธแน่ๆ ถ้านายกลับบ้านไปคิดว่าน่าจะโดนทุบแน่ๆ"

นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงตักเตือนขึ้นอย่างคนมีประสบการณ์ "นายอยู่กับฉันที่นี่สักคืนก็ได้"

ซ่งเยี่ยนไหนเลยจะกล้า จึงตอบอย่างอ้อมค้อม "ทุบตีน่ะเรื่องเล็ก แต่หากผมไม่กลับไปคืนนี้ คู่แข่งอาจจะเข้ามาแทนที่ผมได้"

เถ้าแก้ไร้คำพูดต่อ

แต่หลังจากที่สวีซุ่ยหนิงเพิ่งจะออกมาจากความแออัด ก็เห็นเฉินลู่แล้ว

เขายืนมองเธออยู่ไม่ไกล สายตาที่สุภาพแบบนั้นแฝงความเย้ายวนเล็กน้อย นี่ถึงจะเป็นเฉินลู่ที่เธอรู้จักตอนเริ่มแรก