เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 64

เฉินลู่ค่อนข้างเข้ากันไม่ได้กับที่แห่งนี้

ผู้คนที่เดินผ่านไปมา ต่างก็ใช้สายตาไม่ปกติมองสำรวจเขา

หลังจากที่เธอออกมา สายตาของเฉินลู่ก็หยุดมองอยู่ที่เธอตลอด แน่นอนว่ากำลังรอให้เธอไป

เพียงแต่ในตอนนี้สวีซุ่ยหนิงยังไม่อยากที่จะคุยอะไรกับเขา เธอเดินผ่านเขาไป แต่ก็ยังถูกเขาคว้ามือไว้ ดึงไปขึ้นรถ

สวีซุ่ยหนิงไม่เอ่ยถึงเรื่องของซ่งเยี่ยนเลยแม้แต่น้อย

เฉินลู่เองก็ไม่ได้ถามอะไรมาก เพียงถามว่า "อยากกินอะไรไหม"

สวีซุ่ยหนิงเพียงตอบ "ส่งฉันกลับไปก็พอ"

เฉินลู่มองเธอ แล้วตัดสินใจด้วยตัวเองโดยการพาเธอไปที่ร้านแผงลอยร้านหนึ่ง เมื่อก่อนเขาไม่ยินยอมที่จะให้เธอมากินของพวกนี้ แต่วันนี้เป็นเหตุการณ์เหนือการควบคุม เพียงแต่ให้เธอกินสักหน่อย ส่วนตัวเขาเองไม่ได้แตะต้องเลย เขาไม่ชอบของที่ไม่ถูกสุขอนามัย

"แล้วคุณจะพาฉันมาทำไม" เธอถามอย่างเหน็บแนม

เฉินลู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย นำตะเกียบแบบใช้แล้วทิ้งคู่หนึ่งออกจากด้านข้าง ตักอาหารจากจานของเธอขึ้นมา

สวีซุ่ยหนิงกล่าว "ไม่สั่งของใหม่เอาล่ะ"

"เธอคนเดียวก็กินไม่หมด"เฉินลูตอบ "ฉันกินแค่ไม่กี่คำเอง"

สวีซุ่ยหนิงก็ยังไ่เห็นด้วย "น้ำลายสกปรกแค่ไหน"

เดิมทีเฉินลูระมัดระวังต่อปัญหานี้ที่สุด เธอก็อยู่กับเขามานาน จึงค่อยๆซึมซับปัญหานี้

เฉินลู่กินไปเพียงหนึ่งคำ ก็หยิบน้ำยาบ้วนปากและแก้วที่ใช้แล้วทิ้งเดินไปบ้วนปากด้านข้าง หลังจากกลับมาก็ไม่ได้มีรอยเปียกเลยสักนิด

สวีซุ่ยหนิงกินอาหารของตัวเองไป โดยไม่สนใจเขา ตอนนี้เธอมีเรื่องหนักอกหนักใจที่น่ารำคาญเป็นอย่างมาก เธอมักจะระบายความทุกข์ของเธอกับเขา เฉินลู่ถาม "ผู้ชายที่เธอเลือกเอง ทำไมถึงต้องมาตำหนิฉัน"

เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธออึดอัดมากยิ่งขึ้น และไม่อยากกินอะไรเลย "ฉันจะเรียกรถกลับนะ"

"ฉันจะไปส่ง "เฉินลู่กล่าว "ถนนเส้นเล็กเส้นนี้เรียกรถไม่ได้หรอก"

สวีซุ่ยหนิงมองเขาอยู่ครู่ใหญ่ และไม่ได้ปฏิเสธ หลังจากขึ้นรถไป ก็เกิดความรู้สึกเผ็ดขึ้นมา จึงถามเฉินลู่ว่ามีน้ำไหม

สวีซุ่ยหนิงไม่อยากสนใจเขาแม้แต่น้อย "ผู้ชายแบบพวกนายไม่มีอะไรดีเลย"

เฉินลู่นอนลงบนพนักพิง มือวางบนต้นขาของเธออย่างเป็นธรรมชาติ "ฉันไม่ปฏิเสธว่าฉันเลว แต่ซ่งเยี่ยนใช่ว่าจะดีไปกว่าฉัน"

เขาพูดพลาง เลื่อนมือลูบไล้อย่างคลุมเครือ

สวีซุ่ยหนิงแทบจะหายใจไม่ออก "นายยังจะลูบอีกเหรอ"

เฉินลู่ตอบอย่างใจลอย "คืนนี้เธอก็คงไม่อยากเจอซ่งเยี่ยน งั้นไปบาร์กับฉันเป็นไง ฉันจะไม่แตะต้องเธอ"

ซ่งเยี่ยนบอกว่าจะไม่แตะต้อง นั่นคือไม่แตะต้องจริงๆ เฉินลู่พูด สวีซุ่ยหนิงไม่เชื่อ

"ถ้าฉันไปกับนาย ฉันก็แย่แน่ๆ"

เฉินลู่ขมวดคิ้ว "ทำไมวันนี้เธอเลอะเทอะขนาดนี้ ยากมากนะที่จะปลุกเร้าความใคร่ของคน"

"พอได้แล้ว ฉันเลอะเทอะขนาดนี้นายยังไม่หยุดพูด ทำไมนายนับวันยิ่งกินไม่เลือกแบบนี้" สวีซุ่ยหนิงพูดอย่างตรงไปตรงมา

[1]เป็นคนยืนพูดคงไม่ปวดเอว หมายถึง หากไม่อยู่ในสถานการณ์เดียวกันก็ไม่เข้าใจ