เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 64

เฉินลู่ค่อนข้างเข้ากันไม่ได้กับที่แห่งนี้

ผู้คนที่เดินผ่านไปมา ต่างก็ใช้สายตาไม่ปกติมองสำรวจเขา

หลังจากที่เธอออกมา สายตาของเฉินลู่ก็หยุดมองอยู่ที่เธอตลอด แน่นอนว่ากำลังรอให้เธอไป

เพียงแต่ในตอนนี้สวีซุ่ยหนิงยังไม่อยากที่จะคุยอะไรกับเขา เธอเดินผ่านเขาไป แต่ก็ยังถูกเขาคว้ามือไว้ ดึงไปขึ้นรถ

สวีซุ่ยหนิงไม่เอ่ยถึงเรื่องของซ่งเยี่ยนเลยแม้แต่น้อย

เฉินลู่เองก็ไม่ได้ถามอะไรมาก เพียงถามว่า "อยากกินอะไรไหม"

สวีซุ่ยหนิงเพียงตอบ "ส่งฉันกลับไปก็พอ"

เฉินลู่มองเธอ แล้วตัดสินใจด้วยตัวเองโดยการพาเธอไปที่ร้านแผงลอยร้านหนึ่ง เมื่อก่อนเขาไม่ยินยอมที่จะให้เธอมากินของพวกนี้ แต่วันนี้เป็นเหตุการณ์เหนือการควบคุม เพียงแต่ให้เธอกินสักหน่อย ส่วนตัวเขาเองไม่ได้แตะต้องเลย เขาไม่ชอบของที่ไม่ถูกสุขอนามัย

"แล้วคุณจะพาฉันมาทำไม" เธอถามอย่างเหน็บแนม

เฉินลู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย นำตะเกียบแบบใช้แล้วทิ้งคู่หนึ่งออกจากด้านข้าง ตักอาหารจากจานของเธอขึ้นมา

สวีซุ่ยหนิงกล่าว "ไม่สั่งของใหม่เอาล่ะ"

"เธอคนเดียวก็กินไม่หมด"เฉินลูตอบ "ฉันกินแค่ไม่กี่คำเอง"

สวีซุ่ยหนิงก็ยังไ่เห็นด้วย "น้ำลายสกปรกแค่ไหน"

เดิมทีเฉินลูระมัดระวังต่อปัญหานี้ที่สุด เธอก็อยู่กับเขามานาน จึงค่อยๆซึมซับปัญหานี้

เฉินลู่กินไปเพียงหนึ่งคำ ก็หยิบน้ำยาบ้วนปากและแก้วที่ใช้แล้วทิ้งเดินไปบ้วนปากด้านข้าง หลังจากกลับมาก็ไม่ได้มีรอยเปียกเลยสักนิด

สวีซุ่ยหนิงกินอาหารของตัวเองไป โดยไม่สนใจเขา ตอนนี้เธอมีเรื่องหนักอกหนักใจที่น่ารำคาญเป็นอย่างมาก เธอมักจะระบายความทุกข์ของเธอกับเขา เฉินลู่ถาม "ผู้ชายที่เธอเลือกเอง ทำไมถึงต้องมาตำหนิฉัน"

เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธออึดอัดมากยิ่งขึ้น และไม่อยากกินอะไรเลย "ฉันจะเรียกรถกลับนะ"

"ฉันจะไปส่ง "เฉินลู่กล่าว "ถนนเส้นเล็กเส้นนี้เรียกรถไม่ได้หรอก"

สวีซุ่ยหนิงมองเขาอยู่ครู่ใหญ่ และไม่ได้ปฏิเสธ หลังจากขึ้นรถไป ก็เกิดความรู้สึกเผ็ดขึ้นมา จึงถามเฉินลู่ว่ามีน้ำไหม