เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 65

เฉินลู่มองสำรวจเธออย่างจริงจัง และไม่ได้ปฏิเสธ เพียงเอ่ยเรียบๆ "กินไม่เลือกไม่ได้แปลว่าฉันไม่ได้ซี้ซั้วทำหรอกเหรอ"

"ใครจะไปรู้ล่ะ เพราะยังไงความต้องการนายก็เยอะเหลือเกิน"

เฉินลู่เอ่ย "ตอนฉันอยู่กับเธอ เธอเห็นว่าฉันไปทำกับคนอื่นเหรอ"

"เรื่องนี้ฉันก็ยั่งไม่รู้ ยังไงขนาดนายกับเพื่อนร่วมงานนายก็กอดกันได้เลย" สวีซุ่ยหนิงพูด "ยังไงนายก็เคยไปเรียนที่ต่างประเทศ เรื่องที่ทำกันเหมือนฝรั่งแบบนั้นก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก"

เฉินลู่จ้องมองเธออย่างครุ่นคิด "เธอยังแค้นเรื่องนี้อยู่อีก ตอนนั้นเรื่องมันเกิดขึ้นกะทันหัน เป็นครั้งแรกที่เธอผ่าตัดแล้วช่วยชีวิตผู้ฝ่วยไว้ไม่ได้ ในใจรู้สึกกดดัน ถ้าฉันจะผลักเขาออกตอนนั้น มันจะไร้มนุษยธรรมเกินไป"

"ใช่สิ ใครใช้ให้นายเป็นหมอที่เก่งมากๆล่ะ" สวีซุ่ยหนิงไม่สนใจเขา เพราะเธอยังรู้สึกกระหาย ท้ายที่สุดก็ต้องลงจากรถไปซื้อน้ำเอง

หลังจากที่รอให้สวีซุ่ยหนิงกลับมาที่รถอีกครั้ง เธอพูดเพียงอยากกลับแล้ว และใส่หูฟังทันที เพื่อเป็นการปฏิเสธที่จะสนทนาต่อ

เมื่อเฉินลู่ขับรถ เขาก็ไม่มุทะลุอีก เพราะถนนเส้นนี้ก็ค่อนข้างไม่ดี

หูฟังที่สวีซุ่ยหนิงใส่ก็ไม่ได้เปิดเสียงดัง ตอนที่เฉินลู่คุยโทรศัพท์กับหัวหน้าเธอก็ได้ยิน เธอได้ยินว่าพรุ่งนี้เขาก็ต้องไปแล้ว

เมื่อถึงล่างตึก สวีซุ่ยหนิงมองเห็นซ่งเยี่ยนที่ยืนอยู่หน้าประตูได้ทันที ท่าทางดูน่าสงสาร

เฉินลู่มองเธอครั้งหนึ่ง "เธอสามารถจัดการได้ไหม"

หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ ในความสัมพันธ์นี้สวีซุ่ยหนิงคงจะไม่รั้งเอาไว้ ก็วางใจลง เปิดประตูรถแล้วให้เธอลงไป

ซ่งเยี่ยนที่อยู่ข้างๆพยายามรั้งเธอ แต่ก็โดนเธอสลัดทิ้ง

เฉินลู่ขับรถออกไป เพราะเนื่องจากตรงนี้ไม่ใช่จุดจอดรถ จึงไม่สามารถจอดนานได้

สวีซุ่ยหนิงตรงขึ้นไปบนห้อง ซ่งเยี่ยนก็ตามหลังเธอไปอย่างระมัดระวัง เมื่อเข้าไปในห้อง เขาก็รีบพูดขึ้น "พี่ซุ่ยหนิง ผมผิดไปแล้ว พี่อย่าไล่ผมไปเลยนะ"

"ฉันไม่ได้ไล่นายไป"ไม่ได้ปล่อยให้ซ่งเยี่ยนได้โล่งใจ สวีซุ่ยหนิงก็พูดต่อ "เพราะยังไงห้องนี้นายก็จ่ายค่าเช่า คนที่จะไปคือฉัน"

"พี่ซุ่ยหนิง" ซ่งเยี่ยนเอ่ยด้วยความเสียใจ "ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้วจริงๆ ต่อไปผมจะไม่ไปอีกแล้ว โอเคไหมครับ ผมก็แค่ไปหาเงินเล็กน้อย"

"นายแค่ไปหาเงินเหรอ แต่ฉันเห็นว่านายกับลังจะลงมือกับคนคนนั้นไปแล้ว" สวีซุ่ยหนิงพูดออกมาด้วยความยากที่จะเข้าใจ " ชีวิตคนอื่นไม่ใช่ชีวิตรึไง ซ่งเยี่ยน ท่าทางที่สงบและไม่แยแสอะไรในตอนนั้นของนาย ช่างน่ากลัวจริงๆ"

ทั้งสองเดินทางไปต่างประเทศด้วยกันเพื่อเดินทางไปรับปริญญาเป็นเพื่อนซ่งหยาน อย่างไรก็ตาม เมื่อรอยร้าวปรากฏขึ้น นั่นคงไปได้ไม่ไกลแล้ว อีกทั้งความสนอกสนใจของวัยรุ่นมาไวไปไว หลังจากนั้นหนึ่งเดือน ทั้งสองก็แยกทางกัน

ในวันที่แยกทางกัน ซ่งเยี่ยนดื่มจนเมามาย ดวงตาแดงก่ำ เพราะยังตัดใจไม่ขาด " พี่ซุ่ยหนิง ที่จริงผมคุ้นเคยกับพี่มากแล้วจริงๆ เพราะแม่ผม ผมจึงมองโลกในแง่ร้ายในแง่ความรู้สึก แต่เมื่อผมเห็นพี่ ผมถึงขั้นคิดไปถึงเรื่องมีลูก ในช่วงเวลานั้นที่ผมชอบพี่ คือเป็นความชอบจริงๆ"

สวีซุ่ยหนิงอยู่เป็นเพื่อนเขาเงียบๆ และเอ่ย "นายไม่ระมัดระวังเรื่องความรู้สึก ดังนั้นจึงชอบไปมาก ต่อไปเจอสิ่งที่ดีกว่า พ่อนายยังโทรตามให้ไปเรียนรู้เรื่องทำธุรกิจ นายก็รีบกลับไปเถอะ"

ซ่งเยี่ยนเอ่ย "ที่จริงพวกเราลองแต่งงานกันดูก็ไม่เสียหายอะไร หลังจากแต่งแล้วก็คงจะรักกันแล้วไม่ใช่เหรอ ผมยอมที่จะยังทรัพย์สมบัติทั้งหมดให้พี่ดูแล"

สวีซุ่ยหนิงเอ่ย "นายเห็นว่าฉันเป็นเหมือนคนที่สามารถจัดการเงินได้เหรอ"

ซ่งเยี่ยนยิ้ม และไม่พูดอะไรอีก วันต่อมาเขาก็กลับประเทศไป ส่วนสวีซุ่ยหนิงก็หางานที่เงินเดือนไม่เลวได้ และพอดีกับที่สามารถหลบเจียงเจ๋อได้ เธอจึงวางแผนที่จะอยู่ที่นี่

ชีวิตเต็มไปด้วยเรื่องที่ไม่คาดฝันและเต็มไปด้วยโอกาส

เพื่อความปลอดภัยเธอเลือกที่จะไม่โพสต์อะไรลงโซเชียล