เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 69

เฉินลู่ตั้งใจกดน้ำเสียงให้ต่ำลง

สวีซุ่ยหนิงเห็นว่าท่าทางในตอนนี้มันล่อแหลม บวกกับผนังของห้องนี้ก็ไม่เก็บเสียงเลยแม้แต่น้อย เธอจึงไม่พูดอะไร เพียงแค่เงยหน้าขึ้นไปสบตาเขา ครู่ถัดไป ก็เอ่ยกับเขาว่า: "นายเลิกพูดได้แล้ว"

เฉินลู่แค่โน้มตัวของเขาให้ต่ำกว่าเดิม ร่างกายของเขาเบียดอยู่กับตัวของเธอ จากนั้นก็เอ่ย: "ผู้ชายดีๆ ของเธอเป็นแบบไหน อายุน้อยและเด็กกว่าฉัน?"

สวีซุ่ยหนิงยื่นมือไปผลักเขา มือทั้งสองข้างของเธอยันหน้าอกเขาไว้ ที่เขาเบียดเข้ามาเมื่อกี้ ตัวเธอก็เต็มไปด้วยเหงื่อ

"หืม?"

"ไม่ใช่" เธอเอ่ย

"เลิกกันหรือยัง?"

เธออึดอัด ในเมื่อมันไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆ จึงต้องบอกเขาด้วยเสียงหงุดหงิด: "เลิกแล้ว"

เฉินลู่มองเธอ เขาไม่ได้ขยับเข้าไปเบียดเธออีก เพราะอากาศร้อนเกินไป ตัวของเขาก็เลยเต็มไปด้วยเหงื่อ เสื้อยืดแขนสั้นที่เขาสวมชื้นเหงื่อ เขานั่งอยู่แป๊บหนึ่ง ก็ถอดมันออกไป

สวีซุ่ยหนิงมองร่างกายเขา นกอินทรีตัวนั้นขยับขึ้นลงตามการหายใจของเขาราวกับมันมีชีวิต เธอนอนหันหลังให้กับเขา แล้วขดตัวเข้าหามุมมุมหนึ่ง

"เธอสวมชุดนอนตัวยาวนอน นอนหลับลงหรือไง?" เขาเลิกคิ้วถาม

สวีซุ่ยหนิงกลัวว่ายุงจะกัด เธอคิดอยู่แป๊บหนึ่งแล้วเอ่ย: "นายกลับไปนอนบนรถเถอะ"

เฉินลู่กลับนอนลงข้างๆ เธอ "ฉันไม่อยากเดินบนถนนในหมู่บ้านเธอ ที่ที่ฉันจอดรถมันมีหญ้าขึ้นสูง กลัวมีงู"

สวีซุ่ยหนิงเห็นว่าเขาไม่ได้ขยับเข้ามาใกล้ตัวเอง ก็เลยหลับไป

แต่ว่าพอผ่านไปสักครึ่งคืน เฉินลู่ก็ปลุกเธอขึ้นมาอีก สีหน้าของเขาดูหงุดหงิดมาก ดูเหมือนว่าเขาจะทนนอนให้ยุงกัดไม่ไหวแล้ว

สวีซุ่ยหนิงต้องอดทนต่อความง่วง แล้วลุกขึ้นไปหายากันยุงมาให้เขา

ตอนที่เธอกำลังหาของเฉินลู่ก็เอ่ยขึ้น: "ไม่อย่างนั้นเราไปนอนบนรถเถอะ อย่างน้อยบนรถก็มีแอร์"

สวีซุ่ยหนิงเงียบเพื่อคิดอยู่แป๊บหนึ่ง ถึงได้เอ่ย: "ฉันไปส่งนายแล้วกัน"

เฉินลู่มองเธอ แล้วเอ่ยว่า: "ช่างเถอะ ไปนอนต่อเถอะ"

แต่สวีซุ่ยหนิงไปจุดยากันยุง แถมยังไปเอาน้ำแข็งก้อนใส่ถังน้ำแข็งแล้วเอามาวางไว้ตรงหน้าพัดลม ในห้องถึงได้เย็นขึ้นบ้าง

สวีซุ่ยหนิงยังคงขดตัวอยู่ในมุมมุมหนึ่งเหมือนเดิม ตอนนี้เฉินลู่พยายามขยับตัวเข้ามาหาเธอไม่หยุด

ในตอนที่มือของเขาวางลงบนเอวของเธอ สวีซุ่ยหนิงก็ตัวเกร็งในทันที

ไม่มีใครรู้จักเฉินลู่ในด้านนี้ดีไปกว่าเธออีกแล้ว เขาทำแบบนี้เพราะกำลังร้องขอเรื่องอย่างว่า