เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 69

เฉินลู่ตั้งใจกดน้ำเสียงให้ต่ำลง

สวีซุ่ยหนิงเห็นว่าท่าทางในตอนนี้มันล่อแหลม บวกกับผนังของห้องนี้ก็ไม่เก็บเสียงเลยแม้แต่น้อย เธอจึงไม่พูดอะไร เพียงแค่เงยหน้าขึ้นไปสบตาเขา ครู่ถัดไป ก็เอ่ยกับเขาว่า: "นายเลิกพูดได้แล้ว"

เฉินลู่แค่โน้มตัวของเขาให้ต่ำกว่าเดิม ร่างกายของเขาเบียดอยู่กับตัวของเธอ จากนั้นก็เอ่ย: "ผู้ชายดีๆ ของเธอเป็นแบบไหน อายุน้อยและเด็กกว่าฉัน?"

สวีซุ่ยหนิงยื่นมือไปผลักเขา มือทั้งสองข้างของเธอยันหน้าอกเขาไว้ ที่เขาเบียดเข้ามาเมื่อกี้ ตัวเธอก็เต็มไปด้วยเหงื่อ

"หืม?"

"ไม่ใช่" เธอเอ่ย

"เลิกกันหรือยัง?"

เธออึดอัด ในเมื่อมันไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆ จึงต้องบอกเขาด้วยเสียงหงุดหงิด: "เลิกแล้ว"

เฉินลู่มองเธอ เขาไม่ได้ขยับเข้าไปเบียดเธออีก เพราะอากาศร้อนเกินไป ตัวของเขาก็เลยเต็มไปด้วยเหงื่อ เสื้อยืดแขนสั้นที่เขาสวมชื้นเหงื่อ เขานั่งอยู่แป๊บหนึ่ง ก็ถอดมันออกไป

สวีซุ่ยหนิงมองร่างกายเขา นกอินทรีตัวนั้นขยับขึ้นลงตามการหายใจของเขาราวกับมันมีชีวิต เธอนอนหันหลังให้กับเขา แล้วขดตัวเข้าหามุมมุมหนึ่ง

"เธอสวมชุดนอนตัวยาวนอน นอนหลับลงหรือไง?" เขาเลิกคิ้วถาม

สวีซุ่ยหนิงกลัวว่ายุงจะกัด เธอคิดอยู่แป๊บหนึ่งแล้วเอ่ย: "นายกลับไปนอนบนรถเถอะ"

เฉินลู่กลับนอนลงข้างๆ เธอ "ฉันไม่อยากเดินบนถนนในหมู่บ้านเธอ ที่ที่ฉันจอดรถมันมีหญ้าขึ้นสูง กลัวมีงู"

สวีซุ่ยหนิงเห็นว่าเขาไม่ได้ขยับเข้ามาใกล้ตัวเอง ก็เลยหลับไป

แต่ว่าพอผ่านไปสักครึ่งคืน เฉินลู่ก็ปลุกเธอขึ้นมาอีก สีหน้าของเขาดูหงุดหงิดมาก ดูเหมือนว่าเขาจะทนนอนให้ยุงกัดไม่ไหวแล้ว

สวีซุ่ยหนิงต้องอดทนต่อความง่วง แล้วลุกขึ้นไปหายากันยุงมาให้เขา

ตอนที่เธอกำลังหาของเฉินลู่ก็เอ่ยขึ้น: "ไม่อย่างนั้นเราไปนอนบนรถเถอะ อย่างน้อยบนรถก็มีแอร์"

สวีซุ่ยหนิงเงียบเพื่อคิดอยู่แป๊บหนึ่ง ถึงได้เอ่ย: "ฉันไปส่งนายแล้วกัน"

เฉินลู่มองเธอ แล้วเอ่ยว่า: "ช่างเถอะ ไปนอนต่อเถอะ"

แต่สวีซุ่ยหนิงไปจุดยากันยุง แถมยังไปเอาน้ำแข็งก้อนใส่ถังน้ำแข็งแล้วเอามาวางไว้ตรงหน้าพัดลม ในห้องถึงได้เย็นขึ้นบ้าง

สวีซุ่ยหนิงยังคงขดตัวอยู่ในมุมมุมหนึ่งเหมือนเดิม ตอนนี้เฉินลู่พยายามขยับตัวเข้ามาหาเธอไม่หยุด

ในตอนที่มือของเขาวางลงบนเอวของเธอ สวีซุ่ยหนิงก็ตัวเกร็งในทันที

ไม่มีใครรู้จักเฉินลู่ในด้านนี้ดีไปกว่าเธออีกแล้ว เขาทำแบบนี้เพราะกำลังร้องขอเรื่องอย่างว่า

"เธอหลบหน้าฉันตั้งหลายเดือน ฉันคิดถึงเธอบ้างไม่ได้หรือไง?" เขาเลิกคิ้วแล้วถามขึ้น

ดูเหมือนว่าคืนนี้เฉินลู่คงไม่ทำอะไรเธอแล้วจริงๆ

แต่สวีซุ่ยหนิงมองเขาในแง่ดีเกินไป ไม่นานนักในตอนที่เธอกำลังกึ่งหลับกึ่งตื่นเธอก็รู้สึกว่ามีอะไรหนักๆ มาทับตัวเธอ ในตอบที่เธอยื่นมือออกไปลูบก็พบว่าตัวของเขาเปลือยเปล่า

เธอยังไม่ทันจะพูดอะไร ก็โดนเฉินลู่ปิดปากเอาไว้: "ให้ดีเธอควรจะร้องเบาๆ นะ เดี๋ยวคนอื่นได้ยินเข้าแล้วเธอจะเขินอีก ถึงตอนนั้นก็อย่ามาโทษฉันแล้วกัน"

วันนี้เขาตัดสินใจแล้วว่ายังไงก็ต้องทำแบบนั้นกับเธอให้ได้ ทุกรอบที่ทำเขาก็เอาแค่ทรมานเธอ ตั้งใจจะทำให้เธอรู้สึกไม่สบายตัว ทุกครั้งในตอนที่เธอกำลังจะเอื้อมไปแตะจุดที่สูงที่สุดเขาก็มักจะขยับช้าลง

สวีซุ่ยหนิงเกลียดการกลั่นแกล้งแบบนี้มาก เธอกางมือข่วนหลังเขาอย่างแรงเพราะต้องการจะเอาคืน แล้วเอ่ย: "นี่นายยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า?"

เฉินลู่หรี่ตา แล้วก็ส่งเธอไปให้ถึงฝั่งฝัน

ทั้งสองคนกอดรัดกัน รู้สึกตื่นเต้น

หลังจากจบภารกิจ เฉินลู่ก็ขอให้เธอช่วยดูหลังของเขาหน่อยว่ามันเป็นแผลหรือไม่ จึงโดนเธอตีเข้าให้

เฉินลู่เอากระดาษทิชชูเช็ดคราบต่างๆ บนร่างกายของเธอไปด้วยพร้อมเอ่ยว่า: "เล็บของเธอคมขนาดนั้น ฉันต้องเลือดออกแล้วแน่ๆ รู้สึกแสบๆ ด้วย ทุกครั้งที่ทำกับเธอ บนตัวฉันจะต้องมีแต่รอยข่วนเต็มไปหมด เมื่อไหร่นิสัยชอบข่วนของสวีซุ่ยหนิงจะหายสักที"

"นายมาเพราะเรื่องแบบนี้ ตอนนี้ได้ตามที่ต้องการแล้ว พรุ่งนี้ก็กลับไปได้แล้วใช่ไหม?" เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์