เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 68

สวีซุ่ยหนิงสงสารย่า ตัวเองไม่กล้ากิน เก็บอาหารทั้งหมดเอาไว้ให้ลูกหลาน ถ้าเฉินลู่กินทิ้งกินขว้างแบบนี้ ไม่รู้ว่าเธอจะเสียใจแค่ไหน

"ย่า ทำไมถึงไม่ให้หนูละคะ" สวีซุ่ยหนิงเห็นแบบนั้นจึงถามเสียงเศร้า

คุณย่าเอ่ย: "แฟนของเธอเหนื่อยมาก ให้เขากิน"

เฉินลู่มองเธอ เขาพูดกับผู้ใหญ่ไปด้วย พลางคีบน่องไก่ชิ้นนั้นให้เธอ รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก

ผู้สูงวัยเห็นแบบนั้นก็ขมวดคิ้ว: "อาลู่ คุณอย่าไปตามใจหนิงหนิงมากนัก"

เฉินลู่เอ่ย: "คุณย่า วันนี้ผมขับรถมา เดิมทีก็ไม่ค่อยอยากอาหารอยู่แล้ว เลยกินอะไรเข้าไปได้ไม่มาก ให้หนิงหนิงกินดีแล้วครับ จะได้ไม่เสียของ"

สวีซุ่ยหนิงไม่สนใจจะตอบรับในสิ่งที่เขาพูด แต่เธอกำลังแทะน่องไก่ด้วยความอดทน ในที่สุด กระดูกไก่ก็โดนแทะจนสะอาด

ข้าวถ้วยนั้นของเฉินลู่ เธอก็อดทนกินมันจนหมด

หลังกินข้าวเสร็จ พวกผู้ใหญ่กำลังนั่งคุยกันเรื่องหุ้น แล้วค่อยอวดว่าลูกชายของตัวเองนั้นทำงานได้เงินเท่าไหร่ในหนึ่งปี ในตอนที่คุณลุงพูดว่า "ปีหนึ่งมีรายได้ห้าแสนห้าหมื่นหยวน หาเมียได้ง่ายๆ เลย" สวีซุ่ยหนิงสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าเฉินลู่ต้องกำลังเลิกคิ้วอยู่

เขาไม่ได้แสดงมันออกมา แค่ทำเหมือนว่ามันเป็นเรื่องตลก

แต่ว่าคุณลุงภูมิใจกับรายรับนี้ของลูกชายตัวเองมาก คนทั่วไปจะมีสักกี่คนที่ได้รายได้ห้าแสนกว่าต่อปี?

ญาติของตัวเองถูกคนอื่นมองว่าเป็นตัวตลก ทำเอาสวีซุ่ยหนิงรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่

และญาติทุกคนก็พากันเอาใจเฉินลู่ ญาติเยอะเตียงก็เลยน้อย แต่ก็ยังยินดียกเตียงให้กับเขา

คุณลุงพูดว่า เขามาจากในเมืองใหญ่ นอนบนพื้นคงจะไม่ชินแน่นอน

แล้วสวีซุ่ยหนิงจะยอมทนให้พ่อแม่นอนบนพื้นได้ยังไง แต่แม่สวีกลับเอ่ยว่า: "ก่อนหน้านี้พ่อกับแม่ก็นอนบนพื้นมาตั้งหลายครั้งแล้ว ไม่เป็นไรหรอก แต่เฉินลู่เป็นแขก แถมตอนรักษาพ่อ แม่ก็ไม่รู้ว่าต้องเสียเงินไปมากเท่าไหร่ แต่แม่เดาว่าคงไม่น้อยแน่นอน เขาคงจะโดนเลี้ยงมาอย่างประคบประหงมแน่ๆ เรารับแขกจะปล่อยให้แขกรู้สึกไม่ดีไม่ได้

เขาปลุกเธอขึ้นมา แล้วเอ่ย: "พวกเราไปนอนบนรถเถอะ"

สวีซุ่ยหนิงเดาได้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเขาจะต้องไปนอนบนรถแน่ ดังนั้นเธอมั่นใจว่าพวกเธอคงไม่ได้นอนด้วยกัน ต่อให้ครอบครัวจะเข้าใจผิดขนาดไหน ยังไงพวกเธอก็เลิกกันแล้ว

"นายไปเถอะ ฉันนอนที่นี่อยู่หลายครั้งตั้งแต่เด็กแล้ว เวลาที่คนเยอะๆ ก็ต้องทำใจ ฉันชินแล้วล่ะ" สวีซุ่ยหนิงหลับตาลงอีกครั้ง

เฉินลู่คิดอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็ยอมถอยก้าวหนึ่ง เขาถอดรองเท้า นั่งลงบนเสื่อของสวีซุ่ยหนิง จากนั้นก็ปรับพัดลมให้เป็นเบอร์แรงสุด แล้วนอนลงข้างเธอ

สวีซุ่ยหนิงกำลังจะไล่ให้เขาไป แต่เฉินลู่กลับพลิกให้ตัวเธอนอนหงาย แล้วเขาก็ขึ้นมาคร่อมเธอ เขาเอ่ย: "ฉันโทรหาเธอตั้งหลายสายทำไมไม่รับ?"

"นายอย่ามายุ่งกับฉันนะ"

"พอฉันใจดีด้วยหน่อย ฉันพูดอะไรเธอก็ไม่ฟังใช่ไหม?" เฉินลู่เอ่ยออกมาเสียงเย็น "พูดดีๆ ด้วยแล้วเธอไม่ฟัง แถมยังไปมีแฟนอยู่ที่ต่างประเทศ คิดว่าฉันใจดีมากใช่ไหม?"