เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 67

สิ่งที่สวีซุ่ยหนิงพูดกับจางอวี้คือไม่รู้อะไรเลยและไม่มีเวลาไปใส่ใจเรื่องในประเทศ

งานปัจจุบันของเธอต่างจากตอนที่เป็นครูมาก เธอรับผิดชอบงานวางแผนการตลาด ทุกวันต้องเขียนแผนการส่งเสริมโฆษณา และต้องทำงานล่วงเวลาจนดึกทุกวัน

สวีซุ่ยหนิงวางแผนไว้ว่าจะทำงานอยู่ที่สำนักงานใหญ่ของบริษัทไปสักช่วงหนึ่ง พอถึงช่วงเวลาหนึ่งค่อยย้ายกลับไปที่สาขาในประเทศ สาขาในประเทศตั้งอยู่เมืองเอกของมณฑลซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านของเธอ บริษัทต่างชาติเงินเดือนค่อนข้างสูง ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องลังเลเรื่องสอบบรรจุอีกแล้ว

นี่คือสิ่งที่เธอคิดในตอนนั้น เลยทำให้เธอตัดสินใจอยู่ต่อจนถึงทุกวันนี้

เพียงแต่ว่าในปลายเดือนกรกฎาคมเป็นวันเกิดครบเจ็ดสิบปีของคุณย่าสวี ดังนั้นสวีซุ่ยหนิงจึงตัดสินใจเดินทางกลับประเทศ วันเกิดใหญ่จะถูกจัดขึ้นในทุกๆ สิบปี ไม่ควรจะพลาดวันสำคัญของผู้สูงอายุอย่างยิ่ง

สวีซุ่ยหนิงแอบกลับมาโดยไม่บอกใคร เธอเปิดวีแชตซึ่งเธอไม่ได้ใช้มาเป็นเวลานานแล้ว พบว่าในช่วงเวลานี้มีคนติดต่อเธอเข้ามาอย่างมาก

เธอจ้องมองหน้าแชตของเฉินลู่ชั่วครู่หนึ่ง เกือบทั้งหมดจะขึ้นว่าไม่ได้รับสาย

สวีซุ่ยหนิงตอบกลับข้อความของทุกคน ยกเว้นเฉินลู่ เธอไม่รู้ว่าจะตอบกลับอย่างไรและเธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเขา

บ้านเกิดของคุณย่าของสวีซุ่ยหนิงอยู่ในชนบท แม้ว่าลูกๆ จะย้ายไปอยู่ในเมืองหมดแล้ว แต่คุณย่าก็ไม่ยอมย้ายตามไปด้วย ดังนั้นตั้งแต่เด็กจนโตสวีซุ่ยหนิงต้องกลับไปเยี่ยมคุณย่าปีละมากกว่าหนึ่งครั้ง

ในหมู่บ้านมีความเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก จากบ้านชั้นเดียวธรรมดาในวัยเด็กก็กลายเป็นอาคารสไตล์ตะวันตก

พ่อสวีกับแม่สวีได้เดินทางมาถึงที่หมู่บ้านก่อนล่วงหน้าแล้ว เมื่อสวีซุ่ยหนิงมาถึงญาติๆ ทุกคนก็อยู่ครบหมดแล้ว

สวีซุ่ยหนิงเป็นคนหน้าตาดีและผลการเรียนสมัยมัธยมของเธอก็ค่อนข้างดี แถมยังสอบเข้าเรียนในระดับปริญญาโทได้อีกด้วย ดังงั้นเธอจึงเป็นเด็กดีในสายตาของผู้ใหญ่ ทันทีที่เธอมาถึงพวกญาติผู้ใหญ่ต่างก็พูดชื่นชมเธอไม่หยุด

สิ่งที่สวีซุ่ยหนิงกลัวมากที่สุดคือการรับมือกับพวกญาติๆ บางสิ่งก็พูดเกินจริงมาก ทำเอาเธอได้ยินแล้วรู้สึกพะอืดพะอม

ผ่านไปสักพักพ่อสวีก็ตะโกนเรียกเธอ "หนิงหนิง รบกวนไปรับคนที่หน้าหมู่บ้านหน่อยนะ"

สวีซุ่ยหนิงไม่ได้คิดอะไร เพียงแค่คิดว่าเป็นพวกญาติๆ กัน เธอพยักหน้าตอบตกลงและรีบเดินหันหลังไป

เมื่อเธอเดินออกจากประตูก็มีเพื่อนบ้านบางคนพูดว่ามีเศรษฐีคนหนึ่งกับรถหรูคันหนึ่ง สวีซุ่ยหนิงคิดว่าอาจเป็นใครบางคนในหมู่บ้านที่แต่งงานกับคนรวย แต่เมื่อเธอเดินไปที่ทางเข้าหมู่บ้านเธอได้เห็นเฉินลู่ยืนคู่อยู่กับรถหรู ดวงตาของเธอสั่นไหวเล็กน้อย

เฉินลู่เดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ในมือของเขา

สวีซุ่ยหนิงนึกหาเหตุผลไม่ออกว่าทำไมเขาถึงมาที่นี่ นอกเสียจากว่าเขามาตามหาเธอ

สวีซุ่ยหนิงไม่ได้ถามอะไรเขามากเพราะอยู่ท่ามกลางเพื่อนบ้าน เธอรับของบางอย่างจากมือของเฉินลู่แล้วก็เดินกลับอย่างเงียบๆ

ระหว่างทางมีเพื่อนบ้านไม่น้อยได้ซุบซิบนินทาต่อเฉินลู่

ตอนที่เฉินลู่ไปหยิบถ้วยเขาได้มีสีหน้าที่กลัวสกปรก ถึงเขาไม่พูดอะไร แต่สวีซุ่ยหนิงก็ดูออกได้ทันที

แม้ว่าเขาจะดูเหมือนกำลังพูดคุยกันอยู่ แต่สวีซุ่ยหนิงก็สังเกตเห็นว่าเขาแทบจะไม่ได้แตะตะเกียบของเขาเลย

เหมือนกับตอนที่ไปกินข้าวกับพ่อแม่ของเธอเลย แต่ครั้งนี้เก็บอาการได้เป็นธรรมชาติกว่ามาก คนที่ไม่คุ้นเคยกับเขาจะไม่รู้เลยว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เฉินลู่บอกว่าเขาไม่ต้องการเลิกกัน แต่ญาติของเธอยังคงไม่เข้าตาเขา

คุณย่าของสวีซุ่ยหนิงได้ยินมาว่าเขาเป็นหมอ จึงรู้สึกเอ็นดูกลัวว่าเขาจะเหนื่อย คุณย่าคีบเนื้อไก่บ้านหนึ่งชิ้นให้เขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "ฉันเลี้ยงมันเองเลยนะ เลี้ยงธรรมชาติไม่ได้ให้กินอาหารสัตว์เลย มันมีประโยชน์มาก"

“ขอบคุณครับคุณย่า” เฉินลู่พูด

คุณย่าของสวีซุ่ยหนิงเป็นคนแก่ที่เรียบง่าย ต่างจากคุณย่าของเฉินลู่ที่สวมใส่เงินใส่ทองเพื่อใช้ชีวิตที่หรูหรา คุณย่าเคยเข้าไปในเมืองแค่สองสามครั้ง แม้ว่าเสื้อผ้าจะขาดก็ตัดใจทิ้งไม่ได้ ยอมเย็บเอาดีกว่า

ยิ่งมือที่แห้งกระด้างที่ไม่ว่าจะล้างสะอาดแค่ไหน ก็ยังดูไม่สะอาดอยู่ดี

สวีซุ่ยหนิงมองดูท่าทีของเฉินลู่ที่พูดขอบคุณแต่ก็ยังไม่ขยับตะเกียบ แม้ว่าเขาจะแสดงเหมือนว่าเขาทำตัวกลมกลืนกับที่นี่ แต่เธอก็ยังรู้สึกเสียใจอยู่ดี