เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 71

สวีซุ่ยหนิงฟังคำพูดของลูกพี่ลูกน้องหญิง เวลาผ่านไปชั่วขณะหนึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างไร

ลูกพี่ลูกน้องหญิงถอนหายใจแล้วเอ่ย "แต่ก็เป็นไปได้เขาอาจเป็นคนแบบนี้ โลกส่วนตัวค่อนข้างสูง ในช่วงแรกนั้นยากที่จะเข้าใกล้ แต่หากสนิทด้วยแล้วอาจจะดีก็ได้ พี่หวังว่าเธอจะมีสติให้มาก อย่างไรเราก็ครอบครัวเดียวกัน ฉันไม่ทำร้ายเธอ"

สวีซุ่ยหนิงอดยิ้มไม่ได้ เธอกล่าว "ฉันรู้ ตั้งแต่เล็กจนโต เราก็โตมาด้วยกัน ท่าทีของเขาที่มีต่อฉัน อันที่จริงฉันเองก็พอจะเข้าใจ พี่ไม่ต้องเป็นกังวลหรอก"

ลูกพี่ลูกน้องหญิงเบาใจลง หลังจากทั้งสองกลับมาจากซื้อผักและอาหาร พี่ชายก็นำเค้กกลับมาแล้ว ชั้นสองเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่ บริเวณตรงกลางมีอักษร 寿 (โซ่ว) [1]

วันนี้คุณย่าเองก็สวมเสื้อผ้าชุดใหม่ เธอนั่งอยู่ตรงกลางโต๊ะแปดเซียนและยิ้มกริ่ม เห็นได้ชัดว่าเธอนั้นชมชอบเฉินลู่ในฐานะ "ลูกเขยคนใหม่" เมื่อพูดคุยและถามไถ่เขา เธอนั้นดูเป็นมิตรและกระตือรือร้น

คำตอบของเฉินลู่นั้นเมื่อได้ฟังแล้วเหมือนเจือปนไปด้วยความอดทนอดกลั้น แต่สัมผัสได้ถึงความใกล้ชิดที่มีเพียงน้อยนิด

กระทั่งคุณย่าเอื้อมมือมาจับมือเขา เขาขมวดคิ้วและยากที่จะสังเกตเห็น

คุณย่าเอ่ย "อาลู่ หลังจากนี้อย่าได้รังแกหนิงหนิงอีก เมื่อเธอถูกรังแก เธอก็ต้องจัดการความรู้สึกด้วยตัวเธอเอง แต่การที่พึ่งพาตนเองนั้นมันทำให้รู้สึกบั่นทอน"

เฉินลู่ไม่สามารถรับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต แต่ในเวลานี้เขาไม่อาจปล่อยสวีซุ่ยหนิงไปได้ ดังนั้นเขาเพียงยิ้มให้แก่หญิงชราและไม่ได้เอ่ยปากให้สัญญาอะไร

"เมื่อหนิงหนิงยังเป็นเด็ก เธอเป็นเด็กที่เข้าใจเหตุและผลมาก พ่อและแม่ของเธอไม่ทุบตีเธอเลย ส่วนลูกพี่ลูกน้องคนอื่นนั้นกลับเติบโตภายใต้ไม้เรียว แต่หลายคราที่เธอต้องตกเป็นแพะรับบาปแทนลูกพี่ลูกน้องของเธอ" คุณย่าเอ่ยด้วยท่าทีเจ็บปวดหัวใจ "แต่แม้ว่าจะไม่ถูกทุบตี หลายครั้งก็ต้องถูกลงโทษ แต่เธอกลับทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นและเพิกเฉยต่อสิ่งรอบข้าง"

ลูกพี่ลูกน้องที่อยู่ด้านข้างเกาจมูกด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ "ในตอนนั้นหนิงหนิงไม่ได้โดนตีเหมือนพวกเราเสียหน่อยนี่คะ"

"ไม่ใช่ว่าพวกเธอต้องพึ่งพิงเธอหรอกเหรอ ทุกครั้งที่เป็นช่วงวันปีใหม่ ต่างก็ก่อเรื่องโดยไม่นึกถึงกฎเกณฑ์ใดๆ" คุณย่าแสร้งทำเป็นโกรธเคือง

"นั่นไม่ใช่เพราะว่ายังเด็กหรอกเหรอคะ ตอนนี้รู้แล้วว่ามันผิด" ลูกพี่ลูกน้องหญิงเอ่ย "ความดีของหนิงหนิง ฉันจำได้หมดนั่นแหละค่ะ"

แต่ทว่าเฉินลู่กลับไม่ได้สัมผัสถึงความสนิทใดๆเลย เพียงแต่รู้สึกว่าสมองของสวีซุ่ยหนิงนั้นโง่เง่า เหตุใดต้องไปรับผิดแทนคนอื่น

สำหรับชีวิตในวัยเด็กของสวีวุ่ยหนิง เขาไม่ได้มีความสนใจเลยแม้แต่น้อย

สิ่งที่เฉินลู่ให้ความสนใจคือปัจจุบันของเธอ เรื่องในอดีตเขาไม่จำเป็นต้องรู้ เขาไม่ได้อยากจะรู้ด้วยซ้ำ

ดังนั้นแล้วเมื่อคุณย่าพูด เขาเองก็ไม่ได้เอ่ยอะไร

เมื่อหญิงชราเอ่ยถามถึงครอบครัวเขา เขาเพียงแต่ตอบกลับด้วยคำพูดสุภาพเพียงไม่กี่ประโยค

เฉินลู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย "พวกเธอคุ้นเคยกับการกินผักป่างั้นเหรอ?"

ดูสิ ไม่ใช่คนประเภทเดียวกันสื่อสารกันยากมากเลยจริงๆ สวีซุ่ยหนิงเอ่ยด้วยท่าทีขอไปที "ต้องหาอยู่หากินให้เป็นและรู้จักปรับตัว นายเคยได้ยินไหม? ผักป่าหลายชนิดมีคุณค่าทางโภชนาการสูง โอเคไหม?"

เฉินลู่เอ่ย "ให้ฉันช่วยไหม?"

สวีซุ่ยหนิงถือชามผักและเดินไปที่อ่างล้างจานที่ประตู เฉินลู่เดินตามเธอ เธอชะงัก ฉับพลันก็เอ่ยถามว่า "จะไปเมื่อไร? วันนี้หลังอาหารเย็นก็ไปเถอะ จะไม่มีใครว่าอะไรนาย อย่างไรเสียงานนายก็ยุ่งมากอยู่แล้ว"

เฉินลู่ชำเลืองมองเธอและเอ่ย "เธอไปเมื่อไร ฉันก็จะไปเมื่อนั้น"

สวีซุ่ยหนิงเอ่ยด้วยท่าทีหมดคำจะพูด "นายจะอยู่ที่นี่ไปแล้วลำบากตัวเองทำไม นายรู้สึกไม่ดี ญาติของฉันก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน หากนายจะอยู่ที่นี่งั้นก็ให้เกียรติกันหน่อยจะได้ไหม?"

แต่ทว่าเฉินลู่กลับไม่ได้รู้สึกถึงความผิดของตนเลย เขาเอ่ย "ฉันเองก็ฝืนพูดคุยกับครอบครัวเธอมากแล้วนะ พูดตามตรง ฉันไม่คิดว่าญาติของเธอจะมีค่าอะไรให้พูดคุยด้วยเลย พวกเขาให้ประโยชน์อะไรกับเธอบ้าง?"

สิ่งที่เขาให้ความสำคัญมากที่สุดคือการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ รวมทั้งครอบครัวของเจียงเจ๋อด้วย หากไม่ใช่เพื่อผลประโยชน์ เขาไม่มีทางที่จะรักษาความสัมพันธ์และติดต่อกับครอบครัวของเขาอย่างแน่นอน

อักษร 寿 (โซ่ว) [1] หมายถึง สัญลักษณ์แทนองค์เซียนแห่งความมีอายุวัฒนะ เป็นอักษรมงคล