เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 81

เฉินลู่ไม่ได้อยู่ที่นี่นานนัก เขารับโทรศัพท์หลังจากนั้นก็รีบเดินออกไปด้วยความรีบร้อน สวีซุ่ยหนิงไม่ได้เจอเขาอีกนับตั้งแต่นั้น

แต่เขาก็มักจะส่งข้อความมาหา มีบางครั้งที่เป็นเชิงบ่น เพียงแต่เธอตอบกลับข้อความของเขาไม่บ่อย

ครึ่งเดือนหลังจากนั้นเจ้านายก็ต้องการพบเธอ ถามเธอว่าเธออยากจะกลับไปประเทศบ้านเกิดหรือไม่ จากนั้นก็เอ่ยออกมาเป็นนัยๆ "ไม่เจอแฟนนานๆ ความรู้สึกจืดจางได้ง่ายนะ กลับไปดีกว่า"

เธอเอ่ยแบบนี้ สวีซุ่ยหนิงก็รู้ว่าอีกฝ่ายจะให้เธอย้ายไปประจำในประเทศ และมันจะต้องมีเฉินลู่คอยวิ่งเต้นอยู่เบื้องหลังแน่

ในตอนนี้นอกจากกลับประเทศ สวีซุ่ยหนิงก็ไม่มีทางออกอื่น ที่มาต่างประเทศก็เพราะต้องการซ่อนตัว แต่ตอนนี้โดนจับได้แล้ว จะอยู่ในประเทศหรือต่างประเทศก็ค่าเท่ากัน ไม่สู้กลับไปอยู่ในประเทศให้สบายใจดีกว่า

แถมที่เธอกลัวก็คือเจียงเจ๋อ เพียงแต่หวังว่าเขาจะไม่รู้ว่าเธอนั้นไปอยู่ที่ไหน

ให้เทียบชีวิตหลายเดือนมานี้กับตอนที่เพิ่งลาออกจากงาน เรียกได้ว่าตอนนี้ได้ผ่านการไตร่ตรองมาอย่างหนักแล้ว นับเป็นช่วงที่สวีซุ่ยหนิงสบายที่สุด มาที่นี่เพราะมาเที่ยวเป็นเพื่อนซ่งเยี่ยนที่เพิ่งเรียนจบ ห้องที่เช่าไว้ก็ยังอยู่ไม่ครบค่าเช่าสามเดือนที่จ่ายไปด้วยซ้ำ สวีซุ่ยหนิงก็เก็บกระเป๋าเตรียมกลับประเทศ

หลังจากที่ดำเนินเรื่องเอกสารเสร็จ สวีซุ่ยหนิงถึงได้ทราบว่าเพื่อนที่เรียนปริญญาตรีมาด้วยกันกับเธอก็ทำงานอยู่ที่นี่ ตอนอีกฝ่ายเห็นเธอก็ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ: "สวีซุ่ยหนิง?"

เธอมองผู้หญิงคนนั้นครู่หนึ่ง ก็ออกว่าเป็นเพื่อนที่พักอยู่ห้องข้างๆ ตัวเองสมัยเรียน: "สวัสดี"

อีกฝ่ายเอ่ย: "ไม่ได้ข่าวเธอตั้งนาน คบกับเฉินลู่เป็นยังไงบ้าง ตั้งใจว่าจะแต่งงานกันตอนไหน?"

สวีซุ่ยหนิงคิดอยู่แป๊บหนึ่ง ก็เดาว่าน่าจะเป็นข่าวตอนงานแต่งงานของรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่ง ตอนนั้นเฉินลู่ไปงานแต่งเป็นเพื่อนเธอ

"เลิกกันนานแล้วล่ะ" เธอตอบไปตามตรง

อีกฝ่ายชะงักไปเล็กน้อย แล้วเอ่ย: "เมื่อกี้ตอนเห็นเธอ ฉันก็นึกถึงตอนที่เห็นเขามาที่นี่เพื่อเชิญเจ้านายไปกินข้าว ฉันนึกว่าเขาทำแบบนั้นเพื่อเธอเสียอีก"

สวีซุ่ยหนิงขมวดคิ้ว ไม่ตอบอะไร

เพื่อนสมัยเรียนเห็นว่าเธอไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้เท่าไหร่ จึงรีบเปลี่ยนเรื่อง: "พวกเราเป็นเพื่อนเก่ากัน ได้มาเจอกันอีกถือว่ามีดวงต่อกัน ทีหลังก็มาเจอกันอีกนะ"

สวีซุ่ยหนิงพยักหน้า

เพื่อนเก่าถ้าค่อนข้างสนิทกัน อย่างนั้นก็ค่อนข้างสะดวก อย่างน้อยก็สามารถอำนวยความสะดวกให้สวีซุ่ยหนิงได้หลายด้าน

พอย้ายมาทำงานในประเทศเธออยู่ในตำแหน่งฝ่ายขาย ฝ่ายขายของบริษัทนี้เสียแต่ต้องไปต่างเมืองบ่อย แต่ว่าสวัสดิการกับรายรับค่อนข้างดี บางคนหนึ่งเดือนมีรายได้ประมาณสองแสนหยวน สิ้นปีมีโบนัสประมาณหนึ่งล้านสามแสนหยวน เฉลี่ยแล้วมีรายรับประมาณสามล้านหยวนก็มี

แววตาของสวีซุ่ยหนิงเผยอารมณ์ซับซ้อน ผู้หญิงที่เคยสวยโดดเด่นมากคนหนึ่งเลยนะ พอสุขภาพของเธอย่ำแย่ ต่อให้สวยแค่ไหนพอหมดความสวยก็หมดความโดดเด่นไปด้วย

แต่เมื่อส่งลูกค้าเรียบร้อยแล้ว เธอก็เห็นว่าโจวอี้กำลังนั่งอยู่ในห้องโถง ตอนที่เห็นเธอ เธอก็มองตรงมายังเธอ เห็นได้ชัดว่ากำลังรอเธออยู่

สวีซุ่ยหนิงนั่งลงข้างเธอ: "มีเรื่องจะคุย?"

"เธอยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ" โจวอี้หัวเราะเล็กน้อย

สวีซุ่ยหนิงเคยทะเลาะกับเธอมาก่อน ตอนนี้ก็เลยไม่สามารถฝืนใจชมเธอได้ เห็นว่าเธอไม่ได้เอ่ยเรื่องสำคัญอะไร จึงบอกเธอไปว่ารักษาตัวให้ดีๆ จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนตั้งใจจะออกไป

โจวอี้ถึงได้หัวเราะเบาๆ แล้วเอ่ย: "มิน่าล่ะไม่ว่ายังไงอาเจ๋อถึงลืมเธอไม่ได้ เขาถึงได้อยากเลี้ยงเธอไว้ข้างๆ ตัว"

คำว่า 'เขา' หมายถึงเฉินลู่ แต่คำว่าเลี้ยง ก็ไม่ได้ฟังดูดีขนาดนั้น ฟังดูเหมือนกำลังพูดถึงสัตว์เลี้ยงหรือสิ่งของมากกว่า

สวีซุ่ยหนิงมองเธอ แล้วเอ่ยว่า: "ที่เธอพูดถึงเฉินลู่ต่อหน้าฉัน เป็นเพราะว่าเธอไม่สบายใจแล้วก็ไม่มีความมั่นใจใช่ไหมล่ะ? มั่นใจหน่อยสิโจวอี้ ฉันเป็นใครกัน พวกเธอคบกันมาตั้งหกเจ็ดปีเชียวนะ หรือว่า เธอคิดว่าเขาไม่รักเธอแล้ว?"

โจวอี้ตั้งใจฟังประโยคนี้ทุกคำ ใบหน้าของเธอถึงได้เผยรอยยิ้มจริงใจออกมาบ้าง: "เปล่า คนในใจของเขาก็คือฉัน"