เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 82

คำพูดของโจวอี้ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกเคลือบแคลงสงสัย ความเชื่อใจและมั่นใจที่เธอแสดงออกมาทำให้คนฟังนับถือในความมั่นใจ

ความสัมพันธ์ของสวีซุ่ยหนิงกับเฉินลู่ดำเนินไปประมาณสามเดือน แต่เธอกลับไม่กล้าเอ่ยว่าเขานั้นเคยชอบเธอ ต่อให้แค่วินาทีเดียว เธอก็ไม่กล้าเอ่ย

คงเป็นเพราะความเชื่อมั่นที่เขาให้เธอ อย่างไรเสียจางอวี้ก็เคยบอกเธอว่า ทรัพย์สินจำนวนมากที่เธอนั้นได้รับหลังจากการแบ่ง เป็นเพราะเฉินลู่มีส่วนเกี่ยวข้อง

สวีซุ่ยหนิงไม่พูดอะไรอีก เธอรีบสาวเท้าออกไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่เธอออกไปแล้ว เพื่อนของโจวอี้ก็รั้งโจวอี้ไว้แล้วถามขึ้น: "ในเมื่อเธอรู้ว่าในใจของเฉินลู่คิดยังไง ทำไมเธอจะต้องคิดเล็กคิดน้อยกับคนคั่นเวลาแบบหล่อนด้วย?"

โจวอี้ไอออกมาสองครั้ง ร่างกายของเธออ่อนแอมากๆ แม้แต่หายใจยังไม่เต็มปอด "ต่อให้เธอเป็นแค่คนคั่นเวลาของเขา แต่ในใจของฉันก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี"

แค่คิดว่า เฉินลู่กับสวีซุ่ยหนิงสนิทชิดเชื้อกัน ใกล้ชิดกันจนถึงขั้นที่เธอเองก็คิดไม่ถึง เธอก็ยิ่งอยากทำให้สวีซุ่ยหนิงไม่มีโอกาสที่จะได้พบกับเขาอีก

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เธออ่อนแอลงทุกวัน แต่ผู้หญิงคนนั้นสดใสขึ้นทุกวัน โจวอี้ก็ยิ่งคิดว่ามันไม่ยุติธรรม

โจวอี้เกลียด เกลียดที่สวีซุ่ยหนิงพรากเฉินลู่ไปจากเธอตั้งสามเดือน

สามเดือนนั้น ไม่มีใครรู้ว่าเธอทรมานแค่ไหน เวลาหนึ่งวันเหมือนหนึ่งปี

"โจวอี้เธอโอเคไหม? กินข้าวเสร็จแล้ว ฉันควรจะพาเธอกลับโรงพยาบาลได้แล้ว" เพื่อนโน้มน้าว

โจวอี้เอามือกุมไว้บนหน้าอกของตัวเอง แล้วเอ่ยออกมา: "เธอโทรหาเฉินลู่ ให้เขามารับฉัน"

เพื่อนทำตามที่เธอบอก

เฉินลู่มาถึงหลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง

มันเป็นเวลาที่ค่อนข้างเร็ว ทำให้คนอื่นๆ คิดว่าโจวอี้นั้นมีความสำคัญต่อใจของเขามากแค่ไหน แต่เขาเป็นคนพูดน้อย เลยทำให้คนอื่นๆ เข้าใจว่าเขาอาจจะทำไปเพราะมารยาท

เพื่อนๆ ไม่รู้ว่าการกระทำแบบนี้คือกำลังแง่งอนกันหรือเปล่า เพราะว่าตั้งแต่ที่สามีวัยชราของโจวอี้เสียชีวิตไป คนแรกที่โจวอี้ไปหาก็คือแฟนคนแรกของเธอ ไม่ใช่เฉินลู่

ถ้าหากในใจของเฉินลู่ยังรักเธออยู่ คงจะโกรธมาก ผู้ชายคนไหนบ้างจะไม่หึง?

แน่นอนว่าเพื่อนๆ ไม่ใช่คนในเหตุการณ์ เลยทำได้แค่คาดเดาอย่างมีเหตุผล

ถ้าเกิดไม่รักแม้สักนิด เขาก็คงไม่สนใจเลยถูกไหม?

เฉินลู่พาโจวอี้กลับไปส่งที่โรงพยาบาล แล้วสั่งเอาไว้ว่าอย่าไปไหน จากนั้นก็ไปทำโอทีต่อ

ส่วนโจวอี้เกิดนึกถึงเจียงเจ๋อขึ้นมา ก็เลยโทรหาเขา ถามเขาว่าอยากมาคุยกับเธอหน่อยไหม?

......

ตอนที่เฉินลู่ขึ้นไปนั่งบนรถของสวีซุ่ยหนิงแล้ว เขาอดจะขมวดคิ้วไม่ได้ "ตัวเจ้านายเธอมีกลิ่นบุหรี่แรงมาก"

สวีซุ่ยหนิงถาม: "ทำไมนายถึงมากินข้าวอยู่กับเจ้านายของฉัน?"

เฉินลู่มองเธอด้วยแววตาสื่อความหมาย: "เธอคิดว่าไงล่ะ?"

แววตาของเขากำลังบอกว่า: ก็เพราะเธอ

เฉินลู่ทำไปก็เพราะสวีซุ่ยหนิงจริงๆ เขาไม่รังเกียจที่ต้องลดตัวลงไปเมื่อเห็นสิ่งที่มีประโยชน์ ไม่ว่าจะได้อะไรมา เขาก็มีวิธีที่จะทำให้มันใช้ประโยชน์ได้สูงสุด

สวีซุ่ยหนิงเห็นดังนั้นก็เลยลองเอ่ยถาม: "ช่วงนี้เจียงเจ๋อเป็นยังไงบ้าง?"

เฉินลู่เข้าใจได้ในทันที เฉินลู่ถามอย่างรู้ทัน: "อยากให้ฉันจัดการเขาแทนเธอ?"

สวีซุ่ยหนิงไม่ได้ปฏิเสธหรือยอมรับ: "ฉันก็แค่กังวลว่าเขาจะส่งผลกระทบต่อความปลอดภัย"

"จากนิสัยของเขา พ่อแม่ของเขาเองก็กลัวว่าเขาจะออกไปก่อความวุ่นวาย อยู่ที่นี่ก็รังแต่จะสร้างปัญหา"

สวีซุ่ยหนิงมองเฉินลู่ด้วยความประหลาดใจ หมายความว่าจะส่งตัวเจียงเจ๋อไปที่อื่น?

เธอยังไม่ทันถาม เพราะว่าเฉินลู่ดูเหนื่อยล้ามาก เขาหลับตาลงเพื่อพักผ่อนแล้ว