เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 84

สีหน้าของสวีซุ่ยหนิงเปลี่ยนไปในทันที ตอนนี้เธอไม่ควรจะทะเลาะกับเขา จึงทำได้แค่พูดออกมาเสียงเข้ม: "เจียงเจ๋อ ถ้าเกิดนายบังคับฉัน นั่นหมายความว่านายกำลังทำร้ายฉันอยู่ นายทำแบบนั้นไม่ได้"

"ทำไมเฉินลู่ถึงทำได้ แต่ฉันทำไม่ได้?" เจียงเจ๋อถามขึ้น สีหน้าของเขาดูเกรี้ยวกราดกว่าเดิม "เขาจริงใจกับเธอไม่เท่าที่ฉันจริงใจกับเธอด้วยซ้ำ เขามีสิทธิ์อะไรถึงทำได้?"

"ตอนนี้เขาก็ไม่มีสิทธิ์" สวีซุ่ยหนิงมีสีหน้าหงุดหงิด "มีใครบอกอะไรนายหรือไง?"

เจียงเจ๋อแบกเธอขึ้นบ่า แล้วเดินไปทางโซฟา จากนั้นก็โยนเธอลงไปและยืนมองเธอ เขาเอ่ยออกมาเสียงเย็น: "โจวอี้พูดถูก คุยกับเธอดีๆ คงไม่ได้ผล ไม่สู้ทำให้เธอมีตำหนิ ทิ้งรอยแผลเอาไว้ แบบนั้นคงไม่มีใครอยากยุ่งกับเธออีก"

สวีซุ่ยหนิงเงยหน้า เห็นว่ารอบตัวเธอมีกล้องวางอยู่ ก็รู้สึกเหมือนมีใครเอาไม้มาทุบหัวเธอแรงๆ

ความหมายของเจียงเจ๋อก็คือ จะอัดคลิปและถ่ายภาพของเธอเอาไว้แล้วกระจายภาพพวกนั้นออกไป คลิปแบบนี้พอมีคนดูมากๆ เข้า แบบนั้นต่อให้เป็นสาวบริสุทธิ์ หรือเป็นผู้เคราะห์ร้าย ก็คงโดนเหมารวมว่าเป็น 'โสเภณี' ไปทั้งหมด โดนคนรังเกียจและดูถูก

ถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ ก็คงไม่มีใครอยากยุ่งกับเธออีก

เกรงว่าทั้งตระกูลสวี ก็คงอับอายกันจนไม่กล้าเงยหน้า

แล้วแม่สวีจะอยู่ยังไง?

เจียงเจ๋อเริ่มลงมือ เขากระชากผมของสวีซุ่ยหนิง ให้กล้องถ่ายหน้าของเธอได้ชัดเจน

สวีซุ่ยหนิงรู้สึกสิ้นหวังต่อเจียงเจ๋อที่ไม่เคยคิดถึงผลที่ตามมาจากการกระทำของตัวเอง และเกลียดความเห็นแก่ตัวของโจวอี้

โจวอี้เพียงแค่อยากจะทำให้เธอตัดขาดกับเฉินลู่ ก็เลยเอ่ยเรื่องนี้กับเจียงเจ๋อ และตั้งใจจะทำให้เธอนั้นหายไปเสีย

ในตอนที่เจียงเจ๋อกระชากผมเธออีกครั้งเพื่อให้เธอมองกล้อง แล้วเลื่อนชายกระโปรงของเธอขึ้น สวีซุ่ยหนิงก็ทนรับความอัปยศไม่ไหว น้ำตาของเธอไหลออกมา

เม็ดแล้วเม็ดเล่า หยดลงบนมือของเจียงเจ๋อ

ทำให้ชายหนุ่มทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ เขารีบหยิบทิชชูมาซับน้ำตาให้เธอ "ร้อง ร้องไห้ทำไม? ฉันระวังขนาดนี้ ไม่ได้ทำให้เธอเจ็บเสียหน่อย"

"โจวอี้เป็นคนบอกนายใช่ไหมว่าฉันอยู่ที่ไหน?"

เจียงเจ๋อทำเป็นไม่ได้ยิน

สวีซุ่ยหนิงขอร้องเขา: "เจียงเจ๋อ นายปล่อยฉันไปเถอะนะ"

ร่างกายของเจียงเจ๋อชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นถึงได้เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น: "หนิงหนิง ก่อนหน้านี้ฉันขับรถชนคนมา แต่ว่าช่วงนี้คดีความค่อนข้างจะมีปัญหา พ่อกับแม่ฉันจะไม่ให้ฉันอยู่ที่นี่ต่อแล้ว นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของฉัน ฉันต้องทำลายเธอเสีย เธอถึงจะยอมไปกับฉัน"

เขาก้มลงมาจูบซับน้ำตาของเธอ แล้วเอ่ย: "สวีซุ่ยหนิง ขอโทษ ขอโทษ ฉันจำเป็นต้องทำแบบนี้"

......

ในตอนที่เขายื่นมือออกไปเพื่อตรวจดูร่างกายของเธอ เธอก็ผลักมือของเขาออก เธอพยายามมองเขาอยู่แป๊บหนึ่ง แล้วฝืนเอ่ยออกมา: "เป็นนายนี่เอง ฉันเหนื่อยจังเลย"

"อืม" เฉินลู่ย่อตัวลงไปกลัดกระดุมให้เธอ เขาไม่เอ่ยอะไร จนกระทั่งแต่งตัวให้เธอเรียบร้อย เขาถึงได้เอ่ยว่า "ฉันจะพาเธอออกไป"

ตอนนี้เขาเองก็ร้อนใจมากเหมือนกัน ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

เห็นว่าสวีซุ่ยหนิงไม่เอ่ยอะไร เขาก็เลยตัดสินใจอุ้มเธอท่าเจ้าหญิง ในตอนที่เดินมาถึงหน้าประตูและต้องเดินผ่านรถตำรวจ เธอก็หลับตาลง ไม่รู้เพราะเธอรู้ว่าในรถมีเจียงเจ๋อนั่งอยู่หรือเพราะอะไร

เฉินลู่คิดว่าเธอนั้นกำลังมีปัญหา แต่ว่าในตอนนี้เธอกลับดูสงบมาก

มีคนเข้ามาถามเขาว่าควรจะจัดการยังไง

เห็นถึงความสัมพันธ์ของทั้งสองฝ่าย ถึงคิดว่าพวกเขาอาจคุยกันเอง

เฉินลู่ขมวดคิ้ว เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ: "เขาทำผิดอะไร ก็ลงโทษไปตามนั้น นี่เป็นงานของพวกคุณ ทำไมถึงมาถามคนทั่วไปแบบผมว่าควรทำยังไง?"

ครั้งนี้ เขาไม่คิดจะปล่อยเจียงเจ๋อไปอีก เขาควรจะได้รับบทเรียนเสียบ้าง

เปลือกตาของสวีซุ่ยหนิงสั่นระริก

แต่ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ เธอก็ยังรู้สึกหวาดกลัว