สีหน้าของสวีซุ่ยหนิงเปลี่ยนไปในทันที ตอนนี้เธอไม่ควรจะทะเลาะกับเขา จึงทำได้แค่พูดออกมาเสียงเข้ม: "เจียงเจ๋อ ถ้าเกิดนายบังคับฉัน นั่นหมายความว่านายกำลังทำร้ายฉันอยู่ นายทำแบบนั้นไม่ได้"
"ทำไมเฉินลู่ถึงทำได้ แต่ฉันทำไม่ได้?" เจียงเจ๋อถามขึ้น สีหน้าของเขาดูเกรี้ยวกราดกว่าเดิม "เขาจริงใจกับเธอไม่เท่าที่ฉันจริงใจกับเธอด้วยซ้ำ เขามีสิทธิ์อะไรถึงทำได้?"
"ตอนนี้เขาก็ไม่มีสิทธิ์" สวีซุ่ยหนิงมีสีหน้าหงุดหงิด "มีใครบอกอะไรนายหรือไง?"
เจียงเจ๋อแบกเธอขึ้นบ่า แล้วเดินไปทางโซฟา จากนั้นก็โยนเธอลงไปและยืนมองเธอ เขาเอ่ยออกมาเสียงเย็น: "โจวอี้พูดถูก คุยกับเธอดีๆ คงไม่ได้ผล ไม่สู้ทำให้เธอมีตำหนิ ทิ้งรอยแผลเอาไว้ แบบนั้นคงไม่มีใครอยากยุ่งกับเธออีก"
สวีซุ่ยหนิงเงยหน้า เห็นว่ารอบตัวเธอมีกล้องวางอยู่ ก็รู้สึกเหมือนมีใครเอาไม้มาทุบหัวเธอแรงๆ
ความหมายของเจียงเจ๋อก็คือ จะอัดคลิปและถ่ายภาพของเธอเอาไว้แล้วกระจายภาพพวกนั้นออกไป คลิปแบบนี้พอมีคนดูมากๆ เข้า แบบนั้นต่อให้เป็นสาวบริสุทธิ์ หรือเป็นผู้เคราะห์ร้าย ก็คงโดนเหมารวมว่าเป็น 'โสเภณี' ไปทั้งหมด โดนคนรังเกียจและดูถูก
ถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ ก็คงไม่มีใครอยากยุ่งกับเธออีก
เกรงว่าทั้งตระกูลสวี ก็คงอับอายกันจนไม่กล้าเงยหน้า
แล้วแม่สวีจะอยู่ยังไง?
เจียงเจ๋อเริ่มลงมือ เขากระชากผมของสวีซุ่ยหนิง ให้กล้องถ่ายหน้าของเธอได้ชัดเจน
สวีซุ่ยหนิงรู้สึกสิ้นหวังต่อเจียงเจ๋อที่ไม่เคยคิดถึงผลที่ตามมาจากการกระทำของตัวเอง และเกลียดความเห็นแก่ตัวของโจวอี้
โจวอี้เพียงแค่อยากจะทำให้เธอตัดขาดกับเฉินลู่ ก็เลยเอ่ยเรื่องนี้กับเจียงเจ๋อ และตั้งใจจะทำให้เธอนั้นหายไปเสีย
ในตอนที่เจียงเจ๋อกระชากผมเธออีกครั้งเพื่อให้เธอมองกล้อง แล้วเลื่อนชายกระโปรงของเธอขึ้น สวีซุ่ยหนิงก็ทนรับความอัปยศไม่ไหว น้ำตาของเธอไหลออกมา
เม็ดแล้วเม็ดเล่า หยดลงบนมือของเจียงเจ๋อ
ทำให้ชายหนุ่มทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ เขารีบหยิบทิชชูมาซับน้ำตาให้เธอ "ร้อง ร้องไห้ทำไม? ฉันระวังขนาดนี้ ไม่ได้ทำให้เธอเจ็บเสียหน่อย"
"โจวอี้เป็นคนบอกนายใช่ไหมว่าฉันอยู่ที่ไหน?"
เจียงเจ๋อทำเป็นไม่ได้ยิน
สวีซุ่ยหนิงขอร้องเขา: "เจียงเจ๋อ นายปล่อยฉันไปเถอะนะ"
ร่างกายของเจียงเจ๋อชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นถึงได้เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น: "หนิงหนิง ก่อนหน้านี้ฉันขับรถชนคนมา แต่ว่าช่วงนี้คดีความค่อนข้างจะมีปัญหา พ่อกับแม่ฉันจะไม่ให้ฉันอยู่ที่นี่ต่อแล้ว นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของฉัน ฉันต้องทำลายเธอเสีย เธอถึงจะยอมไปกับฉัน"
เขาก้มลงมาจูบซับน้ำตาของเธอ แล้วเอ่ย: "สวีซุ่ยหนิง ขอโทษ ขอโทษ ฉันจำเป็นต้องทำแบบนี้"
......
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน
แรกๆ สงสารนอ อ่านไปอ่านมาสงสารพอ...
เฉินลู่ไอ้คนเลว ส่วนสวีซุ่ยหนิงก็ใจอ่อนน่าสงสารเสียจริง...
ซุยหนิงย้ายที่อยู่เถอะ สงสารนาง เจอแต่ผู้ชายเลวๆ...
สวีซุยหนิงทำไมชอบเป็นของเล่นของเฉินลู่ล่ะ...
ช่วยอัพต่อด้วยค่ะ...