เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 95

ในมือของสวีซุ่ยหนิงถือยาไว้ ความรู้สึกภายในใจของเธอแทบกระอักเลือด ที่แท้ก็เป็นกลอุบายเช่นนี้เอง เธอฝ่าฝนที่กำลังโหมกระหน่ำไปเอายาให้กับเขา ทั้งยังดูแลเขาอย่างชิดใกล้ ไม่รู้เลยว่าจะเพิ่มคะแนนไปเท่าไร

เฉินลู่นั้นเป็นเด็กที่ขาดความรักจากแม่ ทั้งยังมีปัญหาด้านสุขภาพจิต แน่นอนว่าต้องเกี่ยวข้องกับปัญหาการพูดคุยในยามปกติ ส่วนความรักจากพ่อของเขาก็ไม่ได้ถือว่าเอาใจใส่เขาเท่าไรนัก

ทันใดนั้นสวีซุ่ยหนิงก็กดโทรศัพท์หาเฉินลู่

คนที่รับสายโทรศัพท์คือโจวอี้ หล่อนเอ่ยกระตุ้นให้เธอเกิดความรู้สึกสนใจ "เขาอยู่กับฉัน"

สวีซุ่ยหนิงคาดไม่ถึงเลยว่าปฏิกิริยาแรกของเฉินลู่คือเขาต้องการไปหาโจวอี้

เธอถือโทรศัพท์ไว้แน่นและไม่ได้พูดอะไร

โจวอี้กล่าว "วางใจเถอะ ระหว่างฉันกับเขาไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้น เพียงแต่ในช่วงเวลาแบบนี้ เรื่องภายในใจของเขา เขายินดีที่จะระบายกับฉันคนเดียวเท่านั้น"

สวีซุ่ยหนิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ "ฉันจะไปที่นั่น"

"เธอไม่ต้องมาหรอก หากเขาอารมณ์เย็นลงแล้วเดี๋ยวก็กลับไปเอง" น้ำเสียงของโจวอี้นั้นไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ของเธอได้เลย สวีซุ่ยหนิงได้ยินเพียงหล่อนย้อนถามเธอกลับ "เธออยู่ที่บ้านเขาเหรอ?"

"ตอนนี้เขาเพิ่งคุยกับฉันเสร็จ เธออยากจะคุยอะไรกับเขาสักหน่อยไหมล่ะ?" โจวอี้เอ่ยถามด้วยความตั้งใจและไม่ตั้งใจ

ฉับพลันสวีซุ่ยหนิงกดตัดสาย จากนั้นเธอขับรถตรงไปยังโรงพยาบาลของโจวอี้ทันที

เมื่อเธอเดินเข้าไปภายในห้องพักผู้ป่วย เธอเห็นว่าเฉินลู่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาในระยะที่ไม่ไกลจากหล่อน อาจเป็นเพราะว่าเขาระบายความอัดอั้นออกมาหมดแล้ว ในตอนนี้เขาไม่ได้แสดงท่าทีแปลกประหลาดใด เขากำลังหลับตาและพักผ่อน

โจวอี้จะต้องรู้เรื่องนี้จากปากของเฉินลู่แน่ เห็นได้ชัดว่าเขาจะต้องเชื่อใจเธอมาก

เธอเงยหน้าขึ้น จากนั้นเห็นว่าเฉินลู่กำลังยืนอยู่ข้างประตู เห็นได้เลยว่าเขาจะต้องได้ยินในสิ่งที่โจวอี้พูด นัยต์ตาของเธอนั้นดูอ่อนลง

บางทีก่อนหน้านี้ความสัมพันธ์ของพวกเขาอาจจะดีมากจริงๆ

ในขณะนั้นโจวอี้ไม่รู้ว่าเฉินลู่กำลังยืนอยู่ข้างหลังหล่อน หรือไม่ก็กล่าวได้ว่า เพียงแค่ใบหน้าของหล่อนแสดงให้เห็นว่าไม่รู้ น้ำเสียงของหล่อนเจือปนมาด้วยท่าทีสะอึกสะอื้น หล่อนกล่าว "ครั้งแรกที่ฉันเลิกกับเฉินลู่ ครั้งนั้นเป็นฉันที่ไม่ต้องการเขา ฉันรู้สึกเศร้าและเสียใจมาก หลังจากครั้งนั้น อาการป่วยของเขารุนแรงมากขึ้น และนี่เป็นสิ่งที่ฉันรู้สึกเศร้าโศกและเสียใจมากที่สุดในชีวิต"

นัยต์ตาของเฉินลู่ส่องประกายและเอ่ยขึ้น "ไม่มีอะไรจะต้องเศร้าโศกเสียใจ ฉันลืมมันไปหมดแล้ว"