เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 96

สวีซุ่ยหนิงเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นเอ่ยเสริมคำพูดของตนเอง "ในทางกฎหมายคู่สมรสนั้นมีสามีหนึ่งคน ภรรยาหนึ่งคน นายเองก็สามารถเลือกได้เพียงคนเดียว หากนายยังคงมีความรู้สึกกับเธอ งั้นนายก็หยุดพูดกับฉันในเรื่องของการคืนดีกัน"

เฉินลู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "ฉันจะไม่คืนดีกับหล่อน ในตอนนั้นพูดว่าเลิกไปแล้ว หลังจากนี้จะไม่มีอีกแล้ว"

สวีซุ่ยหนิงเอ่ย "แล้วนายยังไปหาเธออีกเนี่ยนะ?"

จากนั้นเธอเห็นสีหน้าที่สูญเสียบนใบหน้าของเฉินลู่ แต่ในไม่ช้าสีหน้าของเขาก็กลับมาเย็นชาอย่างเช่นปกติ น้ำเสียงของเขาดูผ่อนคลาย "ก่อนหน้านี้คุ้นชินกับหล่อนแค่นั้นเอง คำว่าคุ้นชินกับคำว่าชอบ สองอย่างนี้ไม่เหมือนกัน"

ภายในใจของสวีซุ่ยหนิงกล่าวว่าไม่ใช่แบบนี้ คำว่าคุ้นชินนั้นน่ากลัวมากกว่าคำว่าชอบเสียอีก ความชอบเป็นเพียงความรู้สึกชั่วขณะหนึ่ง ไม่นานมันก็จางหายไป เมื่อจางหายไปแล้วมันจะหลงเหลือความชอบได้อย่างไรอีก? แต่ความคุ้นชินแทบจะส่งผลต่อชีวิตคนเรา ความคุ้นชินบางอย่างตลอดทั้งชีวิตก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้

เฉินลู่คุ้นชินกับโจวอี้ คุ้นเคยกับการระบายความอึดอัดกับหล่อน ดังนั้นเมื่อเขารู้ว่าหล่อนอยู่ที่ไหน ปฏิกิริยาแรกคือต้องการไปหาหล่อน

ภายในใจของเขาไม่รู้เลยหรือว่ามีคนกำลังไปเอายามาให้เขา? เขารู้อย่างแน่นอน แต่ก็ยังเลือกที่จะทำตามนิสัยของตัวเองและไปหาคนที่สามารถเอาใจเขาได้

สวีซุ่ยหนิงเอ่ยอย่างไม่เต็มใจ "เฉินลู่ หลังจากนี้หากนายมีปัญหา นายก็ยังเลือกมาหาเธอ ให้เธอทำหน้าที่เป็นยาให้นายอีกใช่ไหม?"

เขาไม่ได้พูด แต่เธอเดาว่าการที่เขาเงียบคือเขายอมรับ

อันที่จริงสวีซุ่ยหนิงเองก็ไม่สามารถยอมรับในคำตอบนี้ได้ นี่หมายความว่าแม้ว่าเฉินลู่จะชอบเธอ แต่เขาก็ไม่อาจตัดขาดโจวอี้ได้ และโจวอี้มีประโยชน์สำหรับเขา นี่หมายความว่าไม่ว่าจะอย่างไร ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ไม่อาจเพิกเฉยและใจแข็งต่อหล่อนได้เลย

สวีซุ่ยหนิงจำได้ว่าครั้งล่าสุดที่เขาป่วย ในค่ำคืนนั้นระหว่างที่เธอและเขากำลังร่วมรักอยู่บนเตียง ราวกับว่าเขานั้นเงยหน้าขึ้นและจ้องมองรูปภาพงานแต่งอยู่หลายครา

ในตอนนั้น ก้นบึ้งของหัวใจเขากำลังอับจนหนทางใช่หรือไม่ และเขาต้องการพบโจวอี้มากใช่หรือเปล่า?

บรรยากาศภายในรถเงียบสงัด

เฉินลู่สตาร์ทรถด้วยความเงียบ

ริมฝีปากของสวีซุ่ยหนิงแข็งทื่อ เธอกำมือไว้แน่น

"ในตอนนี้น้อยมากที่อาการจะกำเริบ สถานการณ์แบบนี้ไม่อาจเกิดได้บ่อยนักหรอก" เฉินลู่กล่าว "ยิ่งไปกว่านั้น หล่อนยังมีความสามารถในการทำให้ฉันสงบลง เมื่อฉันรู้สึกว่าอารมณ์ของฉันถึงจุดระเบิด"

สวีซุ่ยหนิงเอ่ยเสียงเบา "ฉันเองก็ทำได้"

เฉินลู่เอ่ยด้วยเสียงราบเรียบ "เธอทำไม่ได้"

สวีซุ่ยหนิงกล่าว "เฉินลู่ นายคิดให้ดี ฉันทำไม่ได้ หรือว่านายไม่แม้แต่จะให้โอกาสฉัน? เมื่อวาน เห็นกันอยู่ว่านายเห็นฉัน ฉันอยู่ข้างกายนาย แต่นายปฏิเสธที่จะพูด แม้แต่จะเอ่ยปากพูดอะไรสักคำ นายก็ไม่ต้องการที่จะพูดกับฉัน"

นัยต์ตาของเธอเผยให้เห็นถึงความเศร้า "นายน่ะปิดกั้นฉัน แต่ฉันน่ะเป็นห่วงนายมาก และหวังจะทำให้อาการของนายดีขึ้น เมื่อวานนี้ฝนตกหนักมาก ในตอนที่ฉันไปเอายาให้นาย ฉันขับรถออกไปโดยไม่ได้ห่วงตัวเองเลย ในสมองของฉันคิดเพียงว่าขับให้เร็วอีกหน่อย นายจะได้กินยาเร็วๆ"