เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 96

สวีซุ่ยหนิงเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นเอ่ยเสริมคำพูดของตนเอง "ในทางกฎหมายคู่สมรสนั้นมีสามีหนึ่งคน ภรรยาหนึ่งคน นายเองก็สามารถเลือกได้เพียงคนเดียว หากนายยังคงมีความรู้สึกกับเธอ งั้นนายก็หยุดพูดกับฉันในเรื่องของการคืนดีกัน"

เฉินลู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "ฉันจะไม่คืนดีกับหล่อน ในตอนนั้นพูดว่าเลิกไปแล้ว หลังจากนี้จะไม่มีอีกแล้ว"

สวีซุ่ยหนิงเอ่ย "แล้วนายยังไปหาเธออีกเนี่ยนะ?"

จากนั้นเธอเห็นสีหน้าที่สูญเสียบนใบหน้าของเฉินลู่ แต่ในไม่ช้าสีหน้าของเขาก็กลับมาเย็นชาอย่างเช่นปกติ น้ำเสียงของเขาดูผ่อนคลาย "ก่อนหน้านี้คุ้นชินกับหล่อนแค่นั้นเอง คำว่าคุ้นชินกับคำว่าชอบ สองอย่างนี้ไม่เหมือนกัน"

ภายในใจของสวีซุ่ยหนิงกล่าวว่าไม่ใช่แบบนี้ คำว่าคุ้นชินนั้นน่ากลัวมากกว่าคำว่าชอบเสียอีก ความชอบเป็นเพียงความรู้สึกชั่วขณะหนึ่ง ไม่นานมันก็จางหายไป เมื่อจางหายไปแล้วมันจะหลงเหลือความชอบได้อย่างไรอีก? แต่ความคุ้นชินแทบจะส่งผลต่อชีวิตคนเรา ความคุ้นชินบางอย่างตลอดทั้งชีวิตก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้

เฉินลู่คุ้นชินกับโจวอี้ คุ้นเคยกับการระบายความอึดอัดกับหล่อน ดังนั้นเมื่อเขารู้ว่าหล่อนอยู่ที่ไหน ปฏิกิริยาแรกคือต้องการไปหาหล่อน

ภายในใจของเขาไม่รู้เลยหรือว่ามีคนกำลังไปเอายามาให้เขา? เขารู้อย่างแน่นอน แต่ก็ยังเลือกที่จะทำตามนิสัยของตัวเองและไปหาคนที่สามารถเอาใจเขาได้

สวีซุ่ยหนิงเอ่ยอย่างไม่เต็มใจ "เฉินลู่ หลังจากนี้หากนายมีปัญหา นายก็ยังเลือกมาหาเธอ ให้เธอทำหน้าที่เป็นยาให้นายอีกใช่ไหม?"

เขาไม่ได้พูด แต่เธอเดาว่าการที่เขาเงียบคือเขายอมรับ

อันที่จริงสวีซุ่ยหนิงเองก็ไม่สามารถยอมรับในคำตอบนี้ได้ นี่หมายความว่าแม้ว่าเฉินลู่จะชอบเธอ แต่เขาก็ไม่อาจตัดขาดโจวอี้ได้ และโจวอี้มีประโยชน์สำหรับเขา นี่หมายความว่าไม่ว่าจะอย่างไร ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ไม่อาจเพิกเฉยและใจแข็งต่อหล่อนได้เลย

สวีซุ่ยหนิงจำได้ว่าครั้งล่าสุดที่เขาป่วย ในค่ำคืนนั้นระหว่างที่เธอและเขากำลังร่วมรักอยู่บนเตียง ราวกับว่าเขานั้นเงยหน้าขึ้นและจ้องมองรูปภาพงานแต่งอยู่หลายครา

ในตอนนั้น ก้นบึ้งของหัวใจเขากำลังอับจนหนทางใช่หรือไม่ และเขาต้องการพบโจวอี้มากใช่หรือเปล่า?

บรรยากาศภายในรถเงียบสงัด

เฉินลู่สตาร์ทรถด้วยความเงียบ