เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 97

ในความจริงแล้วที่สวีซุ่ยหนิงทำดีกับเขา เธอเองก็คาดหวังบางอย่าง แต่การกระทำนั้นก็ยังมีความจริงใจอยู่บ้าง หวังให้เขาสบายดีและหายดีในเร็ววัน

เมื่อวานนี้เธอรีบแทบตาย รีบกลับไปหาเขาแต่เขากลับไม่อยู่แถมยังวิ่งแจ้นไปหาโจวอี้

"โจวอี้นั้นปลอบโยนนายให้หายดีแล้วก็ทำให้นายเจ็บปวด นายก็จดจำความดีของเธอ แต่ฉันหวังว่านายจะลองไตร่ตรองให้ดี ฉันเองก็ขับรถไปกลับเพื่อนายและไม่ได้หลับไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน ขับรถไปกลับสี่ชั่วโมง ไม่ง่ายเลยที่ฉันคิดว่าตัวฉันจะได้พักผ่อนแล้ว แต่นายกลับไม่อยู่ พอฉันรู้ว่านายอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันถึงได้รู้ว่าฉันถูกหลอกเข้าอีกแล้ว แล้วฉันก็ต้องเอายามาให้นาย" สวีซุ่ยหนิงรู้สึกว่านี่มันไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย "หรือว่าที่ฉันทำไปเทียบกับหล่อนไม่ได้เลย?"

เฉินลู่ชะงักและกล่าว "ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น"

สวีซุ่ยหนิงหลับตาลง ท่าทีของเธอนั้นดูเหน็ดเหนื่อย ราวกับว่าเธอรู้สึกหวาดกลัว "ฉันขังนายไว้ภายในห้อง ฉันเป็นกังวลอยู่ตลอด นายอยู่ในห้องนั้นจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นไหม แต่ท้ายที่สุดแล้วความพยายามทั้งหมดของฉันก็เปล่าประโยชน์ นายไม่ยินดีที่จะระบายความอัดอั้นกับฉัน ไม่เชื่อในตัวฉัน สำหรับนายแล้วฉันก็เป็นเพียงผู้หญิงที่ร่วมรักและหลับนอนได้ก็เท่านั้น แต่​ไม่​มี​คุณสมบัติ​จะ​เป็น​คู่ชีวิตของนาย"

"เธอจะดึงดันพูดแต่เรื่องนี้และไม่คิดจะปล่อยวางเหรอ?"

น้ำเสียงของเฉินลู่นั้นราวกับกำลังกล่าวหาว่าเธอสร้างปัญหาอย่างไร้เหตุผล สวีซุ่ยหนิงไม่อยากพูดคุยกับเขาแล้ว เธอโกรธจนแทบอยากจะลงจากรถไปเสียตอนนี้ แต่เมื่อเขาหยุดรถ ประตูรถกลับไม่สามารถเปิดได้ สวีซุ่ยหนิงกลับไม่รู้เรื่องนี้ เธอคิดเพียงอยากจะลงไปจากรถ

เธอพยายามดึงที่เปิดประตู แต่ประตูกลับไม่เปิด เธอใช้ตัวเองกระแทกเข้ากับประตูอย่างรุนแรง

เสียงกระแทกนั้นดังมาก คาดว่าคงเจ็บน่าดู

เฉินลู่เอื้อมมือไปลูบหน้าผากของเธอ "เธออย่าอารมณ์ร้อนแบบนี้จะได้ไหม?"

"นายสนใจฉันหรือไง?" สวีซุ่ยหนิงโกรธเฉินลู่จวนจะบ้าตาย แค่เพียงเห็นเขา เธอก็รู้สึกหงุดหงิด