เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 100

ตอนที่ 100: หมื่นต้านพิษ (1)

เจี้ยนเฉินออกจากโรงเตี๊ยมไปที่ตลาดเพื่อซื้อน้ำเต้าเก็บน้ำยี่สิบสามสิบอัน เช่นเดียวกับซื้อถังขนาดใหญ่ที่พอที่จะใส่คนลงไปในนั้นได้ เขายังเติมเสบียงสำหรับใช้ในชีวิตประจำวันที่เกือบหมดแล้วสำหรับการใช้ชีวิตในป่าด้วย เขาซื้อชุดอีกกว่ายี่สิบกว่าชุดด้วย หลังจากที่เก็บของทั้งหมดนี้ไว้ในเข็มขัดมิติแล้ว เจี้ยนเฉินก็ออกจากเมืองเวคไป และมุ่งหน้าไปยังป่า

เจี้ยนเฉินไปถึงที่ป่าเล็ก ๆ ในทะเลทรายและมองไปรอบ ๆ หลังจากที่มั่นใจว่าไม่มีคนอยู่ที่นี่แล้ว เขาก็เอาแหวนมิติออกมาจากเข็มขัดมิติของเขา และเอาอสรพิษทองริ้วเงินออกมาจากแหวน จากนั้นเขาก็น้ำเต้าที่เขาซื้อมาหลายสิบอันออกมาทีละอัน และวางมันอย่างเป็นระเบียบบนพื้น

ใจของเจี้ยนเฉินกระโดดโลดเต้นอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อเขาเห็นอสรพิษทองริ้วเงินที่หนาเท่าแขนและมีตัวยาวกว่าแปดสิบเมตรที่อยู่ข้างหน้าเขา ความรู้สึกตื่นเต้นพุ่งขึ้นมาในใจของเขาอย่างไม่รู้ตัว

หลังจากที่จ้องไปที่อสรพิษทองริ้วเงินไปสักพัก เจี้ยนเฉินก็สูดลมหายใจเข้าไปลึกและค่อย ๆ สงบตัวเองลง หลังจากนั้น เขาก็เดินไปที่งูช้า ๆ กระบี่วายุโปรยปรากฎขึ้นที่มือของเขา

“ฟู้ว ! “

เจี้ยนเฉินใช้กระบี่ของเขาแทงไปที่ส่วนที่เป็นแผลยาว 7 นิ้วของงู ทันทีหลังจากนั้น เลือดสดสดก็พุ่งออกมา เจี้ยนเฉินไม่ลังเลและเปิดน้ำเต้าออกมาให้เร็วที่สุดและวางมันเอาไว้รองแผลขนาดเท่ากำปั้นที่เปิดออกใต้ร่างของงู น้ำเต้าเริ่มรองรับเลือดที่ไหลออกมา

ในขณะเดียวกัน กลิ่นของเลือดมันมันที่ฉุนและรุนแรงก็คละคลุ้งไปในอากาศ และมันก็ค่อย ๆ กระจายออกไป

เมื่อได้กลิ่นคาวเลือดที่ฉุนและรุนแรงฟุ้งกระจายไปทั่ว เจี้ยนเฉินก็ขมวดคิ้วและพึมพำออกมา “อสรพิษทองริ้วเงินนี้มีค่าพอที่จะถูกเรียกว่าเป็นสัตว์ที่เป็นเอกลักษณ์และหายากจริง ๆ ข้าไม่คิดเลยว่ากลิ่นของเลือดจะรุนแรงแบบนี้” น้ำเสียงของเจี้ยนเฉินดูค่อนข้างกังวล เขากังวลว่ากลิ่นคาวเลือดที่รุนแรงของงูจะนำปัญหามาให้เขา

ในขณะที่เจี้ยนเฉินกังวลมาก รุกรี้รุกรน และตั้งอกตั้งใจมาก เลือดทั้งหมดจากงูก็ถูกเก็บจนหมดหลังจากที่ผ่านไป 1 ชั่วยาม น้ำเต้าครึ่งหนึ่งที่เขาซื้อมาถูกเติมจนเต็ม ปริมาณเลือดทั้งหมดที่เขาเก็บมามีน้ำหนักถึง 100 กิโลกรัม

หลังจากที่ปิดน้ำเต้าที่มีเลือดอยู่ข้างในอย่างระมัดระวังแล้ว เจี้ยนเฉินก็เก็บมันเข้าไปในเข็มขัดมิติ หลังจากนั้นเขาก็เก็บร่างของงูกลับเข้าไปในเข็มขัดมิติและออกไปจากตรงนั้น กลิ่นคาวเลือดของอสรพิษทองริ้วเงินได้ฟุ้งกระจายไปทั่วเป็นเวลากว่า 1 ชั่วยาม แม้ว่ามันจะไม่จางไปบ้างแล้ว แต่เจี้ยนเฉินก็ไม่มั่นใจว่ามันจะไม่นำเรื่องมาให้ ยิ่งเขาออกจากที่นี่ไปได้เร็วเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น

แม้ว่าเจี้ยนเฉินจะรู้ว่า บางทีเขาอาจจะกังวลเกินไปหน่อย แต่เพื่อที่จะลดอันตรายให้น้อยลง เขาก็ปรารถนาจะเลือกทางที่ไม่ค่อยสบายกว่า